Vegan Bramencrumble

wildgeplukte bramen

Soms vind ik op het internet zulke leuke recepten, dat ik gelijk aan de slag wil.
Zoals vanavond.

Op het leuke blog Zoet en Roze kwam ik deze vegan Bramencrumble tegen. Dit gerecht kan als toetje maar ook als ontbijt en daarvoor maak ik het.

Omdat ik in november mee ga doe met de Vegan Challenge ben ik alvast op zoek naar vervangende ontbijtjes. Ik ontbijt namelijk altijd met yoghurt en lijnzaad. Zonder yoghurt vind ik lijnzaad moeilijk te eten. Ik vind het sowieso lastig om 's morgens iets anders te eten, dus het moet lekker zijn, fruitig en pakklaar in de koelkast staan. Dit gerecht kan ik voor een paar dagen vooruit maken.

Ik heb eenpersoonsschaaltjes gebruikt en de in het recept genoemde hoeveelheden en ingrediënten aangepast aan wat ik in huis had (ik had geen gedroogde appeltjes, dus dan maar verse).

Versgeplukte wilde bramen had ik!

Het originele recept vind je hier.

300 g bramen

1 eetl. dadelstroop

1 eetlepel sinaasappelsap + wat rasp van de schil
2 kleine bio appeltjes (ik had James Grieve), geschild en in kleine stukjes gesneden

voor de kruimellaag:

65 g amandelen, fijngehakt

50 g havervlokken

3 eetl. gesmolten kokosolie

3 eetl. rijststroop

snufje zout

Verwarm de oven tot 190 °C.

Doe de bramen en appelstukjes in een kom en meng met de stroop en sinaasappelsap en -rasp. Laat het even intrekken. 

Meng ondertussen in een andere kom de ingrediënten voor de kruimellaag.

Vet acht kleine ovenschaaltjes in met wat notenolie.

Schep de bramen in de schaaltjes. Verdeel het amandelmengsel over de bramen en zet de crumble ongeveer 20 minuten in de oven tot de kruimellaag goudbruin en knapperig is. 

Voor mij een prima ontbijt, als ik het weer maak voeg ik gewoon lijnzaadjes toe aan de kruimellaag.

Maar vanavond aten we het als toetje … met ‘fruit-ijs’ uit de Yonanas, (bevroren bananen, bramen en wat pure chocolade).

Wildplukken - braam en vlierbes

Afscheid van de zomer … vandaag nog één keertje - waarschijnlijk voor de laatste keer - bramen plukken, ik zag dat de vlierbessen goed waren en dus ook wat geplukt.

Of het nu door de crisis komt, of dat allerlei land- en buitenleven achtige tijdschriften er aandacht aan besteden, het valt me op dat het wildplukken toeneemt.

Met de schrik nog in het lijf over op internet rondgaande verhalen over -wel of niet waar- fikse bekeuringen aan bramenplukkende oma's met kleinkinders ben ik nog voorzichtiger dan anders en kijk regelmatig steels om me heen.

Ik ben van mening dat als je wildplukt het eigenlijk niet te zien moet zijn dat je daar geweest bent. Natuurlijk ontkom ik er niet aan om soms wat brandnetels en kleefkruid plat te trappen om bij de braamstruiken te komen. 

Maar vandaag keek ik verbijsterd naar wat men aangericht heeft op de plek waar ik meestal pluk. Hele takken van de voorste bramen zijn platgetrapt, wat zeg ik: halve struiken liggen plat op de grond, hele inhammen veroorzaakt.
Rücksichtslos een weg banen naar achterin hangende bramen, terwijl er genoeg aan de buitenkant te plukken valt. Jammer hoor.

Zo verziekt men het weer voor de bescheiden plukkers. Misschien ligt hier een nieuwe taak voor de bekeurende koddebeiertjes: voorlichting geven, plukken mag … maar slopen niet. Pluk niet meer dan je nodig hebt voor wat lekkere potjes jam voor eigen gebruik met het uitgangspunt: waar je niet makkelijk bij kan is voor de vogels.

Ik pluk al langswandelend met gemak nog een kleine kilo bramen zonder dat ik er ook maar een tak voor hoef te slopen. Vlierbessen verzamelen kost wat meer tijd, op ooghoogte zijn de meeste trossen al weg, maar ook hier lukt het me toch nog een tasje te vullen, zonder dat ik takken hoef te breken of andere moeilijke fratsen moet uithalen om er bij te komen.

Thuisgekomen maak ik de bramen schoon en ris de vlierbesjes. Dat is altijd een heerlijk rustgevend werkje.

Ik hou een half pond bramen apart voor een plantaardig ontbijtgerecht of zo je wilt een nagerecht (link volgt), de rest gaat samen met de vlierbessen in de jam, ongeveer hetzelfde recept als in 2011 en 2012.