Vroeg gaan lopen naar de plek waar we ooit de excursie naar de zwarte weduwe met Mike Tayler hebben gedaan. Start bij de brug, drie mogelijkheden. De eerste langs de volledig droge rivierbedding en eindigt bij een opslagplaats voor grond en puin. We gaan terug, de andere kant op en die voert ons ook langs, grotendeels ook door, de rivierbedding.
We weten dat het hier in de buurt moet zijn, maar niet precies waar.
Ter rechterzijde van de rivier loopt het pad dood. Terug, langs een pickuptruck waar Fabrika op staat.
Huh, Fabrika? Dat was toch de naam van het restaurant waar we geregeld kwamen? We kijken over het hek, de man, die Dimitri blijkt te zijn, staat net een geslacht varken te ontmantelen.
We hebben per ongeluk hun boerderij gevonden.
Of we koffie lusten, hij haalt zijn vrouw, dat is Sofia. Zulke hartelijke, lieve mensen. Nog steeds spreken ze amper Engels. Nog een poging gedaan uit te leggen dat we niets dierlijks eten. Sofia is zo beleefd dat ze begrijpend knikt, maar heeft geen idee waar we het over hebben. We worden overladen met koekjes, cake, eieren, geiterijstepap, tja .... herinneringen met veel emotie, ze straalt het uit.
We krijgen de hele animalfarm te zien, geen vergelijk met de vleesindustrie, maar toch triest, al die opgesloten dieren. Zelfs reeën, een hele familie, Sofia straalt als we er langslopen en noemt het ook familie, maar dan wel in een kooi gevangen. Varkens, feiten, kippen, veel dieren in soms wel erg kleine hokken. Wat een dilemma, hun gastvrijheid is welgemeend.
Wat werken ze hard en veel, en straks ook nog naar het restaurant, waar hun twee dochters helpen. Deze mensen moeten werkdagen hebben van zo'n 15 uur!
En toch zijn ze bevoorrecht in vergelijk met andere Griekse families, Sofia en Dimitri kunnen ervan leven en in hun eigen voedsel voorzien.
Een scheur in een plastic tuinstoel wordt hier gerepareerd.
Verder, we krijgen komkommers, zucchini, sinaasappels en knoflook mee. De rivier gaat verder, maar wij niet, er staat weer wat water, terug om onze weg langs de andere kant richting zee te vervolgen. We bereiken het strand van Managros en voor de eerste keer met de voeten in het water tot nota bene vlakbij Nikos' huis.
Heerlijk op het lege strand, de wind helpt met het verwaaien van alle ongemakkelijke gevoelens. We lopen terug naar de auto en bezoeken het kerkje, het is open.
Met de auto naar Limnia, het haventje, Sail-Inn, een fles witte wijn en olijven, mooie serveerster in het zwart, oude mannen praten en spelen.
We eten 's avonds op het terras van de schooldirecteur een lekkere, plantaardige maaltijd, grote bonen in tomatensaus, gegrilde zucchini en aubergine, patat, brood, olijven en eindigen met een minidrankje met de eigenaar die op Frans Molenaar lijkt.
Een enerverende dag ... nu bedtijd!
