Nachtje Rotterdam

Onze 40ste trouwdag. Vaak geven mensen dan een feest, maar daar heb ik helemaal geen zin in. We besluiten met zoon en schoondochter uit eten te gaan, in hun woonplaats Rotterdam.Dat betekent dat ik een nacht van huis moet. Dat ben ik helemaal ontwend. Ook kan ik eigenlijk maar moeilijk mijn kipjes alleen laten. Maar goed 1 nachtje moet kunnen, en een buurman wil wel even naar ze omkijken.

We gaan met de auto, maar onze oude diesel mag een groot deel van de stad niet meer in.

Gelukkig wel bij de woonplek van zoon en schoondochter.

We laten de auto daar staan en gaan met z’n viertjes met de metro naar het restaurant. We voelen ons een beetje als boertjes van buten, na zo lang niet meer in de grote stad geweest te zijn. 

Sinds we hier voor het laatst waren is er heel veel hoogbouw bijgekomen.

Het restaurant wat ik koos is Rozey. Een leuk concept.

Je kiest per ronde steeds twee gerechtjes. Zo vaak als je wilt. Er is keus uit heel veel kleine, mooie hapjes.

Je betaalt een vast bedrag p.p. namelijk 37,50 en daar zijn de drankjes ook inbegrepen.

De meeste gerechten zijn veganistisch en een paar vegetarisch. Bestellen gaat heel modern via je mobiele telefoon.

Bij deze ronde had ik bijvoorbeeld knolselderij carpaccio met rucola, pompoenpitten en truffeldressing en zeewier bitterballen met sojaveganaise. Allemaal heel smaakvol.

En zo bestel je net zolang tot je genoeg hebt. Het mooie hiervan is dat er niks wordt weggegooid. Het is een van de weinige restaurants die op maandag open is. We drinken nog wat in een biercafé met brouwerij en daarna zetten de kids ons op de tram, richting hotel.

We logeren in Hotel New York, waar we in het verleden graag kwamen. De eerste keer was in 1993. We hadden een bedrag betaald om de verbouwing van het voormalig kantoor van de Holland-Amerika Lijn tot Hotel New York te realiseren. Een voorloper van crowdfunding zeg maar. Als dank mochten we in de directiekamer overnachten en worden onze namen op de muur geschreven.

Nu hebben we een simpelere kamer, maar net als alle kamers heeft deze ook een aparte inrichting.

We kijken uit over de Wilhelminapier en de badkamer lijkt een lift. 

De volgende ochtend gaat de reis per metro naar het huis van zoon en schoondochter. Natuurlijk word ik gerold. Gelukkig niks kwijt. Een man achter me op de roltrap had mijn rugzakje opengeritst en mijn portefeuille gepakt. Boven aangekomen zei Henny: Je tas staat open! Ik keek gelijk in het gezicht van die man en hij gooide snel mijn portefeuille op de grond, zogenaamd alsof die uit mijn tas viel. Maar hij had natuurlijk al gezien, dat daar geen geld inzat, alleen maar pasjes. Toen ik het opraapte vroeg hij nog vriendelijk of alles in orde was, de smiecht. Ze waren met z’n tweeën, hoogstwaarschijnlijk Oostblokkers. Henny hield er al een soort rekening mee, dit was ons op dezelfde manier al eens in Parijs overkomen.

Zo naïef dat ik met zo’n rugzakje rondloop!

Wat was ik opgelucht dat ik al m’n pasjes nog had. Je moet er toch niet aan denken, dat je alles moet blokkeren en opnieuw aanvragen.

En natuurlijk namen we daarna de verkeerde metro.

Uiteindelijk in de auto en door naar Vlaardingen. Ik word nogal nerveus van al die drukte op de snelweg, hoe snel je zoiets ontwend bent.

Mijn vriendin heeft een nieuw huis en dat moet natuurlijk even bewonderd worden. Het is zulk prachtig weer dat we in haar tuin kunnen lunchen.

Na een heel gezellig samenzijn gaan we weer op weg, de lange reis terug naar huis.

Het was allemaal hartstikke leuk, maar ik ben zo blij om weer thuis te zijn!

Rotjeknor

Alweer jarig … stelt ook niks voor zo’n jaar, het is voorbij voordat je er erg in hebt.

We zouden vandaag naar het Vegenement in Goes gaan, zo’n twee uur met OV.

Maar de NS had bedacht dat we een stuk met een bus moesten en dan zou de reis ruim drie uur duren.

Totaal zes uur voor een middagje Goes was met toch te gortig.

Dus gingen we naar Rotterdam, hoewel het een druilerige, grijze dag is, deert me dat niet.
Ik vind Rotterdam altijd leuk. De Luchtsingel bekijken staat al een tijdje op mijn lijst.
Een deel is afgesloten wegens werkzaamheden.

Het dak van het Hofplein Station kun je niet op, wel naar kijken. Er staan kunststof schapen op. 

De omgeving is wel een beetje een gribus … de trappen zitten vol met graffiti, zelfs de planken met namen van de sponsors zijn beklad en er liggen veel flessen en rotzooi. Jammer hoor, het is zo'n leuk initiatief, dat mensen er dan weer zo'n zooi van moeten maken.

Sfeer komt misschien ook door het weer, we moeten nog maar eens gaan op een zonnige dag.

We gaan koffie drinken bij een zaakje onder de hofbogen.

Dan wandelen we nog weer verder en zien leuke tuininitiatieven.

Als we trek krijgen gaan we omhoog naar de Dakakker, waar het stampvol is, maar er wordt nog een tafeltje voor ons geregeld.

Lekkere salade en een wijntje. Nog even naar buiten, de dakmoestuin bekijken, alles groeit goed daar, een heel verschil met de vorige keer dat we daar waren.

Voordat we naar huis gaan, lopen we nog even naar Melief Bender, het oudste café van Rotterdam, waar we gezellig kletsen met een leuk stel uit Breda.

Daar hou ik nou van, m’n verjaardag lekker rustig saampjes vieren.

Permacultuur

Vanavond zijn mijn Architect en ik naar een workshop Permacultuur geweest.

Deze workshop vond plaats op de Dakakker. Dat alleen al is geweldig om eens te zien, zo bijzonder om bovenop een gebouw op de 7e verdieping een tuin te vinden.

De Dakakker is onderdeel van de Luchtsingel in Rotterdam.

Het was een bijzonder leerzame avond en ik ben erg geïnspireerd.

Interessant vind ik uitspraken als: ‘Permacultuur is nooit dogmatisch en altijd persoonlijk’. ‘Kale grond is eigenlijk een open wond’.
En: ‘De slak is niet het probleem, maar de oplossing’. Dat geldt trouwens ook voor wat wij onkruiden noemen.

serieuze koppies

Omdat ik binnenkort een tuin zal hebben verdiep ik me graag in principes als permacultuur en voedselbossen.

Voor mij geen betegeld tuintje of grindvlakte met een conifeer of een kunstig in vorm geknipte buxus.

Wild moet het zijn, met voedsel voor mens en dier. Veel vogels, vlinders en bijen wil ik.

En dit spreekt me ook aan:
Permacultuur is gebaseerd op 3 ethische principes:

Zorg voor de aarde

Zorg voor de mens

Eerlijk delen

Er gaat een nieuwe wereld voor me open en ik wil er van alles over weten en leren.

Vanavond heb ik alvast geleerd dat de eerste stap bestaat uit observeren. Dus als de tuin er eenmaal is, niet gelijk van alles gaan planten … maar eerst vooral veel zitten en kijken. Dat kan ik wel.

Change the System!

Het is de laatste dag van de tentoonstelling Change the System in Museum Boijmans van Beuningen. 

'Change the System' toont design van ontwerpers, die de ambitie hebben om de wereld te veranderen - in kleine stappen of met een groot gebaar. Met werk van meer dan vijftig ontwerpers en kunstenaars geeft de tentoonstelling een beeld van de veranderkracht van het hedendaags design: maken we de zee weer schoon van plastic, bouwen we een wereld zonder kunststof, zetten we grafisch design in om het maatschappelijke debat helder en scherper te krijgen?

Het is een boeiende tentoonstelling (het is sowieso altijd fijn om naar Boijmans te gaan), en wat ook leuk is dat tijdens deze tentoonstelling op de menukaart uitsluitend plantaardige gerechten staan! Tijdens de duur van de tentoonstelling is in samenwerking met studenten van Wageningen de duurzaamheid van elk gerecht uitgedrukt in een CO2 besparing, uitgedrukt in autokilometers en de watervoetafdruk gerelateerd aan de waterbesparing ten opzichte van de vorige menukaart. Lees meer op de site van het museum.

We starten in de Espressobar en het stemt ons al gelijk vrolijk dat er keus is tussen cappuccino met soja- of amandelmelk.

De dames achter de counter vertellen dat er veel gemor was, dat mensen zelfs kwaad werden dat er geen "gewone" cappuccino was. Dat men discussies begon over dat sojamelk niet gezond zou zijn, bladiebla.

We zijn het met elkaar eens dat het vreemder is dat men die discussies nooit begint als er alleen koeienmelk beschikbaar is.

Wij waren wel blij, ook met het vegan gebak.

De vaste collectie, nu in de nieuwe opstelling genaamd, De collectie als tijdmachine, vond ik verrassend. Ik heb Van Gogh gezien, en Rembrandt, Cezanne, Magritte, Dali en Kandinsky en Jheronimus Bosch en nog veel meer.

Ik was zeer onder indruk van The Colony, een video-installatie op gigantische schermen over guanowinning die nog steeds plaatsvindt.

In ‘The Colony’ onderzoekt de Vietnamees-Amerikaanse kunstenaar Dinh Q. Lê de hebzucht, absurditeit en het menselijk leed dat gepaard gaat met imperialisme, zowel in het verleden als in het heden.

Maar vooral de tentoonstelling Change the System was de moeite waard!

We gaan in het Paviljoen iets eten. Er staan leuke gerechten op de kaart, maar omdat het de laatste dag is, is niet alles meer verkrijgbaar. We informeren of er nog wel vegan opties op de kaart blijven, die vraag was er vaker, dus wie weet.
Ik neem de pickled courgette en Mijn Architect de geroosterde aardappel, heel lekker allemaal, wel wat weinig.

We besluiten na het museum nog even naar Spirit te gaan, een plek in Rotterdam waar je heerlijke vegan gerechten zelf kan opscheppen.

... en een citroen-meringue aquafaba taartje toe!

Koken op locatie

Vandaag ga ik weer koken voor het Single Vega Event, net als op 30 april. Deze keer voor 14 personen. Dit maakte ik:

• Quinoasalade met geroosterde kerstomaatjes en blauwe bessen, daarbij paprikarelisch en gerookte amandelen
• Moussaka met tzatzikki
• Pannacottataartje van sojaroom en klaproossiroop met paardebloemhoning en geroosterde amandelschilfers

Koken op locatie

We komen een dag eerder terug van onze vakantie in Molenrij, want ik ben gevraagd om te komen koken voor het Vega Single Event van het evenementenbureau Vegenement.
Nu kan ik pas een uur van te voren daar terecht, dus zal ik alles thuis al klaar moeten maken. Toen ik het hoorde sloeg de stress lichtelijk toe, want hoe neem ik een driegangendiner mee in de trein voor minstens 10 personen?
Maar ook wel weer een uitdaging. Het moet dus vrij simpel zijn, maar natuurlijk wel lekker voor de deelnemers.

Voor dit doel heb ik een boodschappentrolley aangeschaft en zo ging ik op de trein naar Rotterdam.

Een voorafje bestond uit kikkererwtendip met tortillachips. Ik had al wortel-linzensoep voor mijn vakantie gemaakt en ingevroren. Dat is dus makkelijk meenemen. De cashewroom mee in een potje.

Het hoofdgerecht was een pasta met een saus van spinazie, basilicumpesto en brandnetel met geroosterde zonnebloempitjes en een noten-edelgiststrooisel erbij.

Als nagerecht had ik aquafaba chocolademousse met frambozencoulis gemaakt. Ik had nog kunststofbakjes, dus dat was ook makkelijk meenemen.

Als het in mijn eigen restaurantje was geweest had ik beter kunnen uitpakken, daar was niet zulk leuk servies en kale tafels. Maar moeten roeien met de riemen die ik had, was ik met het uiteindelijke resultaat toch wel redelijk tevreden. Fijn was ook dat ik een geweldige hulp had, zij dacht goed mee en was echt onmisbaar bij het uitserveren en het afwassen.
Al met al een nieuwe ervaring rijker.

Nog eens Sven Ratzke

Nog een keer naar Sven Ratzke, deze keer in het leuke theater Walhalla op Katendrecht. Wat een entertainer ...  ik moet oppassen dat ik niet heel de tijd met open mond naar hem zit te kijken, zo geweldig weer. Ook oppassen dat ik niet in m'n broek pies van het lachen.

Echt een avondje uit, heerlijk! Ik zou zo weer gaan.

Toen ik de rookmachine zag, schrok ik wel even, we zaten namelijk op de eerste rij. Ik schijn een soort allergie voor die dingen te hebben en krijg er meestal tranende en prikkende ogen van.

Gelukkig viel het mee, en had ik alleen een klein beetje last van tranen ... maar de lachtranen spoelden die wel weg.