maandag 7 november 2011

2e Dag No Impact Week - Afval

Kom erachter hoe minder afval je leven verrijkt.



Ik bedacht vanmorgen dat ik vandaag niet veel afval zal hebben. Een tissue bij het lenzen inzetten... een tandenraggertje (moet van de mondhygiëniste).
Een snoeppapiertje van Man. Een lege medicijnverpakking.
Terwijl ik uit mijn kast iets om aan te trekken pakte, viel er een hangertje op de grond en brak in tweeën ... hè sh..

Maar verder heel weinig. Ik stapte, na een ontbijt van yoghurt met lijnzaad, op de fiets en ik ben van 10.00 tot 20.30 uur van huis geweest. Maandag op twee lokaties plus een werkoverleg.
Water uit de kraan. Lunch uit een ouderwets brooddoosje. De crackers waren de laatste uit de (plastic) verpakking, dus dat komt erbij.

Maandagavond is de Kookclub. Alles wat ik daarvoor aanschaf is verpakt, behalve de goudrenetten en een ui. Om binnen het budget te blijven kan dat niet anders. Ik heb wel altijd een tas bij me. Een plastic tasje kopen komt nog maar hoogst zelden voor.
Eigenlijk raar dat hoe meer iets verpakt is, hoe goedkoper het is. En zonder verpakking is meestal duurder. Nu ik erover nadenk wel erg krom. Maar ik zie de boodschappen voor de Kookclub niet als mijn afval, ik ga het echt niet mee naar huis nemen.

En dan kom je thuis na die lange dag en dan staat er nog een halve fles wijn te lonken.
Tja, een lege fles komt er dan toch weer bij.
Bij de vraag: Welk afval gebruikte je meer dan tien minuten? is die fles het enige antwoord. De rest pak je en gooi je bijna direct weg.

Een andere vraag voor vandaag was: Waar werd je blij van?
Een collega had op naailes een jurkje gemaakt, maar het bleek te klein. Het zat mij als gegoten en ik mocht het hebben.

Ook blij van de fijne Kookclub, dat de mensen zo genieten van zoiets simpels als samen een Hollandse maaltijd te bereiden, dat het zo’n gezellige avond was (ondanks het afval).

En ook blij met Mijn Architect: die me komt ophalen en we samen naar huis fietsen, dat hij daarvoor even met de vrijwilliger mee naar huis loopt, ze wil het niet toegeven, maar dat het al zo donker is, dat is toch niet prettig (mijn vrijwilliger is vorige week 81 (!) geworden.