Ik ben meestal een weekendje weg. Ik heb er geen zin in. Voor mij geen verjaarsvisite en in een rondje zitten en toastjes eten. Ik hou heus wel van gezelligheid, maar niet zo en niet op die dag.
Ik herinner me als kind dat je in de klas op een stoel moest staan en de kinderen zongen dan voor je. Ik vond mezelf vroeger een lange magere panlat en was erg verlegen. Ik viel liever niet op. Daar stond je dan, wat duurde Lang zal ze leven dan lang. Ik wist dan niet hoe ik moest kijken. Verschrikkelijk.
En nu heb ik er nog weinig mee. Gewoon gewerkt vandaag. De bewoners wel getrakteerd op een stuk povverd. Veel knuffels en zoenen, dat vind ik dan weer wel leuk. Een bos bloemen, zo lief, van de vrijwilligers.
Hoe oud ben je nu geworden? Ik heb niet echt problemen met mijn leeftijd, maar zeg het toch liever niet. Het is net of mensen je anders benaderen als ze het weten. Maar een geheim is het niet. De bewoners (80ers en 90ers) liet ik raden vanmorgen, 30 en 32 werd er gezegd, ha, more, more.
Nee, zei ik 34 (plus 20). Hilariteit en ongeloof.
Het maakt ook eigenlijk niks uit, het lastige is dat je je soms verbijsterd afvraagt waar in hemelsnaam al die jaren gebleven zijn.
Van binnen blijf je je wel jong voelen, maar het lichamelijk verval slaat meedogenloos toe. Ik werk met oude mensen en je ziet wel eens wat. Ik kan u vertellen ... het wordt nog veel en veel erger. Een honkbaltrainer van mijn zoon riep destijds om de haverklap: accepteren, accepteren!
Dat roep ik dan ook maar regelmatig tegen mezelf, vooral toen ik deze oude foto terugvond, waarop ik 21 jaar was. Zucht.
