Vandaag een autorit naar het bijzondere Glyki, eerst even tanken in Kanalaki. Aankomst over de brug, die nu een grotere moderne is. Destijds was het een vreselijk rammelende houten brug. Langs de snelstromende rivier lunchen.
Een grote logge hond passeert traag onze tafel in het grind op de oever van de Acheron. Hij barst van de jeuk. Een beetje zielig. We wandelen naar de auto, de hond wurmt zich door een haag van struiken, die dienst doen als krabbelende handen. Als we de auto onder een boom geparkeerd hebben, wisselen van lichtvoetigheid en trekken onze wandelschoenen aan.
De wandeling langs de koele en helder turquoise bronrivier is indrukwekkend. De bomen worden steeds grilliger, je kunt er allerlei wezens in zien. Er komen hier trouwens ook otters en wolven voor, maar die zien we niet.
De terugreis voert door het achterland, prachtige omgeving. We rijden wat om, maar dat is niet erg.
Weer terug ga ik nog even zwemmen, het was een warme dag, een graad of 29, Mijn Architect blijf op het terras hangen. Ilse, de schoonmoeder van Jan, moeder van Margie, is een 85-jarige Indische vrouw. Ze staat wat hulpeloos aan de overkant van de weg. Wij wuiven. Ze komt bij ons aan tafel zitten. Ze zouden rond die tijd hier eten, maar ze zijn nog niet terug uit Parga. Dan eet je toch met ons mee.
Ik vraag aan Takis of ik een schotel met groente en wat spaghetti kan krijgen. Geen vlees? Nee, geen vlees. De kokkin maakt iets heerlijks voor me, wel met wat kaas en tzatziki. Het is ook lastig uitleggen, dat vegan en ik doe verder geen moeite.
Als Jan en consorten arriveren wordt het heel gezellig. Afscheid van onze schuine benedenburen Michael en Anna uit Praag, Tsjechen dus en hij is ook nog architect. Het is hun laatste avond. Drukke, gezellige avond op het terras.
