We rijden eerst naar de Kambos, in de hoop Stratos te treffen. Hij is er niet, maar kan elk moment komen, zegt zijn vrouw Angeliki, ze is aan het werk, gestresst, ze heeft twee kinderen, wellicht zijn die nu bij Oma Maria, die sinds de dood van Elli zichzelf niet meer heeft teruggevonden. We wachten een uur en ik zie ondertussen hoe een Turkse gaste allerlei eisen heeft en zeurt om een mug die afgelopen nacht in de kamer was. Angeliki blijft uitermate hoffelijk, maar als ik haar later met een muggenstekkertje naar de kamer zie lopen spreekt haar gezicht boekdelen. We gaan verder, we komen nog wel een keer terug, ik voel me vervelend dat ze zich zo verontschudigd dat Stratos niet komt opdagen.
Het is een mooi dorp, met prachtige grote kerken en het heeft een soort bejaardenhuisje.
Dit verkeersbord kennen we al sinds onze eerste keer op Chios, in 1993:
Er zijn hier nog steeds veel oude mensen. Als we aan komen rijden, loopt er een oude vrouw bijna struikelend op de weg. We houden ons hart vast zoals ze loopt op de ongelijke kasseien, maar het gaat goed.
Als we op een terrasje zitten komt ze opeens bij ons aan tafel zitten. Ze heeft duidelijk dementie. Nog 1 tand in haar mond, pientere hemelsblauwe ogen en een vestje in dezelfde kleur. Ze is uitermate vrolijk en praat honderduit tegen ons, wat we natuurlijk niet verstaan, want Grieks. Maar met teruglachen, mimiek gebruiken, lijkt het alsof we haar verhaal volgen. Ze moet ook heel veel lachen om mij. Ondertussen merken we dat mensen die ook op het terras zitten en passerende dorpelingen haar bijna ongemerkt in de gaten houden. Het lijkt of het hele dorp hier voor deze mensen zorgen. Bij ons zou ze op de gesloten afdeling zitten.
We gaan weer op pad en rijden naar het zuiden om het nieuwe Mastiekmuseum te bezoeken. Dit museum is gebouwd In de regio van de mastiekbomen is daar vind je alle informatie over het bijzondere goedje Mastiek, waar het zuiden van het eiland z'n voornaamste bron van inkomsten van had.
Een uitgebalanceerd gebouw in staal, hout, kei en glas.
Het museum is heel ruim opgezet en daarbij nog een uitgebreide tuin met mastiekbomen.
Er zijn zo'n twintig mastiekdorpen, waarvan Pyrgi en Mesta de bekendste zijn, en deze twee gaan we vandaag ook bezoeken.
Door naar Pyrgi, bekend terrein, lege terrassen, Turkse bustoeristen, jongelui, niks met Erdogan, totdat duidelijk is dat wij uit Nederland komen, dan blijkt Erdogan plotsklaps hun grote leider. Toch een enge gedachte ...
Pyrgi is een mooi dorp met middeleeuwse straatjes en de huizen zijn versierd met geometrische motieven, wat altijd bijzonder om te zien is.
Mesta is wat minder toeristisch dan Pyrgi. Het dorp heeft een mooi pleintje met terrassen. Twee posters die de aandacht trekken ... een teken van bewustwording 'The pocket may be empty but the heart is full' en 'Nothing worthwhile ever comes easy', een aansporing voor de jeugd om zich te realiseren dat het ook een opgave is om de zinnen te verzetten.
We gaan hier lunchen. De vegan-opties zijn -net zoals vaak in Nederland- patat en sla, maar hier is dat helemaal prima, want heerlijk en vers.
Een tafelgrill, wat voor hier best gek is. Voor ons maakt ze een veganversie, zelfs met wat tofu! Een beetje mal is het wel, maar we hebben er wel lol in.
Dan de terugtocht helmaal naar het noorden, naar ons stekkie in Volissos.
Waar we om 23.30 uur onze eerste aardbeving meemaken. Nou ja, een heel kleintje.
De bewoners kijken hier niet van op en men vertrekt geen spier.
Wij vonden het wel spannend. Het was een vreemd geluid en het dakterrashek begon vervaarlijk te rammelen.
Misschien was dit een naschok van de aardbeving van het 100 km verderop gelegen Lesbos.
