Vandaag naar Cuxhaven in Duitsland voor de rouwdienst van mijn oudste broer Ronald. We gaan met z’n vijven: mijn moeder, mijn jongste broer en zijn vrouw, mijn jongste zus en ik.
Het is een flinke rit, een kleine 500 kilometer, maar het gaat allemaal voorspoedig. Ik was nog even benauwd voor controle bij de grens, mijn paspoort is verlopen, maar niks aan de hand.
Bij aankomst een ontroerende ontmoeting bij onze tante met alle familieleden.
Het rare bij dit soort bijeenkomsten is, dat de aanleiding verdrietig is, maar het ook een soort reünie is, met veel plezier en gezelligheid tussendoor. Sommige familieleden heb ik heel lang niet gezien.
De volgende morgen, vrijdag, is de rouwdienst in de kerk, met prachtige zang van het koor, waar mijn broer Ronald ook in zong.
Na de plechtigheid en het gezamenlijke maal gaan we nog even herinneringen ophalen:
Het gebouw waar we woonden, aan de Strichweg, tot we naar Nederland vertrokken in 1962, het is geschilderd, maar verder weinig veranderd:
De erker aan de achterkant, op de eerste verdieping, hier was de woonkeuken. Er waren toen nog geen kunststof kozijnen, maar dubbele ramen van hout:
Ik was ongeveer vier jaar toen ik dit raam opende en er gewoon uitsprong. Ik vond het helemaal niet hoog, maar ik weet nog dat mijn lijf wel een pijnlijke klap kreeg toen ik op de grond terecht kwam. Ik liep het blok om en belde aan bij de voordeur. Mijn oma opende de deur en kreeg bijna een hartverzakking toen ze mij daar zag staan, terwijl ze niet beter wist dan dat ik in de keuken was.
Terwijl wij daar achter het gebouw staan, ‘hinten auf dem Hof’, loopt daar een vrouw, ze kijkt me peinzend aan en vraagt dan of ik Angelika ben. Een buurmeisje van toen, mijn hemel dat is 50 jaar geleden!
Blijkbaar ben ik weinig veranderd, zelfs toen al een onderkin (links ik, rechts mijn zusje).
Mijn geboorteplaats Cuxhaven is een erg mooie plaats. We gaan de dijk over en zien de Kugelbake, een van de oudse bakens langs de Elbe. Op dit punt gaat de Elbe over in open zee.
De luchten zijn prachtig en we zien deze drie dagen tientallen regenbogen.
 |
|
Kugelbake
|
 |
|
Alte Liebe
|
Ronald werkte bij het loodswezen, daarom zal hij een zeemansgraf krijgen.
Omdat daar geen familie bij mag, besloten we zelf bloemen voor hem in zee te gooien. Zaterdag, in de morgen verzamelen we allemaal bij de ‘Alte Liebe’.
Mijn zussen hadden bij een bloemist de bloemen gehaald. Daar was nog hilariteit: ‘Kunt u de kopjes van de stelen halen, want we gooien ze toch gelijk weg’. Na uitleg maakte hij een mooi doosje voor ons.
Het waaide flink, het tij was goed, en terwijl we de bloemen in zee gooiden - letterlijk en figuurlijk een kippevelmoment - doken de meeuwen ernaar. Teleurgesteld lieten ze van een hoogte de oneetbare bloemen weer vallen, wat wel een mooi gezicht was.
Na afscheid van ieder genomen te hebben, moeten die Holländer weer de terugweg aanvaarden. We spreken samen de hoop uit dat een volgend treffen niet zo’n verdrietige aanleiding zal hebben.
