Ik heb de neiging tot verzamelen, het mag eigenlijk niet van mezelf want mijn huis is niet groot, er gaat veel tijd en geld inzitten en dan ook nog steeds dat afstoffen. Maar het overkomt me regelmatig dat ik weer iets ga ‘sparen’.
Mijn eerste echte verzameling was oud groen glas. Ik deed nog kalm aan, zo nu en dan wat wijnglaasjes, kleine vaasjes en schaaltjes, maar al gauw grotere stukken.
Toen de mensen in mijn omgeving dat doorhadden ging men voor me opletten. Ik kreeg steeds meer, ook dingen die ik niet zo mooi vond of de foute kleur groen hadden.
‘Kijk eens wat ik voor je gevonden heb’ … en dan verwachtingsvol mijn reactie afwachten. Het was altijd zo aardig bedoeld, dan kun je moeilijk zeggen dat je het niks vind, of dat je liever zelf iets zoekt. Door het hele huis kwam prullaria van groen glas te staan, geschenkjes kwamen zelfs van winkels als Blokker of Marskramer, vaasjes, kaarsenstandaards, theelichthouders, flesjes.
Ik had er geen lol meer in en gaf aan dat ik ‘gestopt was met groen glas’.
Een paar dingen heb ik bewaard en de rest te koop aangeboden. Er kwam een echtpaar kijken, waarvan de man al meteen de mooiste stukken begon uit te zoeken. Nee, nee, dat is niet de bedoeling ... alles in één koop of niets. Als ik opruim doe ik het grondig.
Zijn vrouw vond de prulletjes wel leuk, hij was meer geïnteresseerd in het ‘Annagroen’. Nou had deze man een geigerteller bij zich en bij veel stukken ging dat ding toch tekeer!
Weg ermee ... dat radioactieve spul wil je toch niet in je eetkamer hebben? Hij was er wel blij mee.
Het leek me ook wel veilig om dit te verzameln, omdat je het niet zo vaak tegen kwam, dus was het redelijk in de hand te houden. Hoewel, binnen niet al te veel tijd had ik een hoop kleine vaasjes, daar moest dus een kastje voor komen.
Ik kon ook geen weerstand bieden aan wat grotere vazen, omdat ik ze zo mooi vond. En het afdingen goed lukte! Ondanks dat het bijna museumstukken zijn, is het geen fragiel spul, dus worden ze ook gewoon gebruikt.
