Terugkomend van mijn werk ontdekte ik opeens een bord wat me niet eerder opgevallen was. Benieuwd stapte ik af.
Het gaat om een nieuw wandelpad door de polder. Ik klim over het hek en wandel een stuk het pad op. Opeens zie allemaal kalfjes liggen!
Dat ik dit nu moet tegenkomen, wat een feestje na m'n gepieker over de kalfjes in de hokken hier vlakbij en het gedoe op facebook.
De kalfjes liggen lekker in het zonnetje, ze zijn op hun hoede, maar kijken me nieuwsgierig aan. Heel langzaam nader ik ze en ga er voorzichtig tussen zitten. Wat zien ze er mooi en lief uit.
Verrukt vertel ik thuis aan Man mijn ontdekking en de volgende dag gaan we samen even kijken.
Er komt net een tractor met in de aanhanger twee drachtige koeien aanrijden. Ik groet de boer en vraag of het echt mag, hier lopen.
De boer vertelt dat dit pad afgelopen zaterdag is opgesteld. Er staan hier zo'n 16 kalfjes.
Ik vraag of hij weet hoe het zit met de kalfjes bij de veehouder iets verderop. Het zijn geen kistkalveren, die hokken zijn ruimer, het is voor hun eigen bestwil.
Ik heb het idee dat de boer bij mijn vragen denkt— ach gos wat heeft die stadse geromantiseerde gedachten over veehouden.
Ik heb het idee dat de boer bij mijn vragen denkt— ach gos wat heeft die stadse geromantiseerde gedachten over veehouden.
Langzaam en geduldig legt hij het me uit, alsof hij het tegen iemand heeft die niet helemaal goed bij z'n hoofd is.
Het is een dilemma tussen boer en burger denk ik, we kunnen elkaars standpunten gewoon niet begrijpen.
Het is een dilemma tussen boer en burger denk ik, we kunnen elkaars standpunten gewoon niet begrijpen.
Als jonge kalfjes bij elkaar staan, gaan ze aan elkaar zuigen, vertelt hij, dus gaan ze zo'n twee maanden apart in een hok.
Ze worden snel bij de moeder weggehaald omdat deze zich anders aan haar kalf gaat hechten. Hoe langer het kalf bij de moeder blijft, hoe moeilijker het wordt, en het moet toch eens gebeuren.
Natuurlijk willen jonge dieren zuigen, denk ik dan, het zijn zoogdieren, natuurlijk mist een koe haar kalf, zoals elke moeder wiens kind wordt afgenomen.
Ik ben niet tegen boeren (vroeger wilde ik zelf boerin worden) en ik kan hun gedachtegang ergens wel begrijpen.
Een boer houdt natuurlijk koeien als broodwinning. Melk is handel. Je kunt koeien niet zien als mensen, dat schiet niet op.
Maar de zuivelsector is uit de hand gelopen en ik vind het dierenleed niet meer aanvaardbaar.
Gelukkig zijn er wel steeds meer biologische boeren waar het anders toe gaat. Binnenkort ga ik eens op zo'n boerderij kijken.
Maar nu kan ik dus van blije kalfjes genieten, wanneer ik maar wil, ik fiets er bijna dagelijks langs. Blij word ik ervan!
Er zijn een paar kalfjes die niet meer bang voor me zijn, ik onthoud het nummer op hun oormerk en geef ze zelf een eigen naam. Ik kan ze aaien en krabben. Eentje is vooral aanhankelijk, ik noem haar Balsemien. Ze is als een balsem voor de ziel, na de treurigheid van die hokkalfjes.
Balsemien is aanhankelijk, likt aan mijn hand en duwt tegen me … zodat ik met m'n schoen midden in een koeievlaai terechtkom.
Misschien voortaan maar kaplaarzen in m'n fietstas stoppen?
Update: Een paar dagen later heb ik ze allemaal op de foto gezet:
