De eerste week is bijna om. Deze tweede week willen we een auto huren. We hadden het gevraagd aan de reisleidster van Sunweb, maar Anastasia, de eigenaresse van ons appartement zegt dat we het beter bij een Griek kunnen doen, 1. is goedkoper en 2. blijft het geld gewoon hier. Ik ben het met haar eens, maar er zijn hier geen verhuurbedrijven, ze weet wel een mannetje, maar dat klinkt allemaal wat onduidelijk. We houden toch maar vast aan onze afspraak met Avis. Om een uur of 11 komt Panos van Avis met een auto, voor zeven dagen. De beloofde korting wist hij niets van. Dus weer bellen naar Sunweb. En er was even wat gedoe over betalen van de borg, want onze creditcard lag nog in Gouda. Maar uiteindelijk alles in orde. Panos rijdt ons naar Parga, waar het kantoor van Avis zit, zodat we kunnen pinnen en de borg cash betalen.
De wagen, een fiat panda van twee jaar oud, rijdt uitstekend. Parga is toch wel een attractief stadje, popperig en heel toeristisch. Door de nauwe, drukke maar beschutte straatjes gaan we op zoek naar de haven. Op een terras drinken we koffie en sap.
Door een tamelijk steile klim over lange, brede, witgerande treden langs allerlei winkeltjes, restaurantjes, tassen, kleding, sieraden en prullaria, bereiken we de Kastro, was weliswaar niet de bedoeling, maar nu we er toch zijn. Op gympen klimt Mijn Architect langs geruïneerde, uiteindelijk door de natuur heroverde soldatenverblijven, verworden tot nissen en spelonken waar tijd en strijd hebben huisgehouden.
Op een fraai terras, bij Café Castello, met een adembenemend mooi uitzicht over de baai, nemen we we icethea en pecan pie. Achter ons zit een leuk Brits stel die al jaren in Parga vakantie houden. We hebben het over fietsen en voetbal en merken nog altijd een buitengewone bewondering voor het Nederlandse voetbal van weleer.
Bij ons vertrek treffen we een aannemer uit Winschoten, hoe klein is de wereld. We wisselen telefoonnummers uit. We gaan binnenkort tenslotte verhuizen. Door de ‘buitenwijken’ verlaten we Parga, op zoek naar de auto.
Ondanks de intentie om naar Sivota te gaan, rijden we toch richting Vrachos en dat blijft ook zo. Bij Destijl drinken we een witte wijn en eten we mezze. De lucht betrekt heel langzaam en net zo begint het te regenen.
Het is bijna 21.00 uur ... we gaan een hapje eten. Onderweg naar het restaurant ontmoeten we Jan, even praten, doen we altijd. Hij is ontwerper en na crisis en tegenslag en wisseling van arbeidsomstandigheden werkt hij uiteindelijk toch nog bij Bouw- en Woningtoezicht in Amsterdam. Het digitale tijdperk kwam ongelegen ...
Bij ons restaurantje krijgen we een uitnodiging om bij Takis thuis langs te komen, innige omhelzingen.
