Pandaberen

Vandaag ruimte voor een paasblog van Remco Stunnenberg, omdat ik het zelf niet beter kan zeggen:

Pic: ©RemcoStunnenberg

Kosten nog moeite werden/worden/zijn gespaard om twee pandaberen vanuit China naar hier te halen. Eenmaal geland op Schiphol kregen deze dieren een onthaal dat zijn weerga niet kent…
Voorpaginanieuws was het!

Het brengt me bij deze foto die ik vorige week maakte vanuit mijn auto voor de “poort” van een zuivelbedrijf in Brabant. Daar waar kalfjes bruut worden weggerukt bij hun moeder en worden opgesloten in krappe plastic kisten…

En waarom? Omdat de melk die eigenlijk voor hen is bestemd in handen valt van de mens. Die drinkt er gretig van. En is het niet in vloeibare, dan in eetbare vorm: kaas, yoghurt, kwark, chocolade, taarten, koekjes, pastasauzen… Je kunt het zo gek niet bedenken of er zitten sporen in van dit van de dieren gestolen product…

Ondertussen doen de immorele marketeers van deze al even immorele industrie (de Campina’s van deze wereld) er alles aan de consument een heel andere, vrolijke waarheid te doen laten geloven; vrolijke, dansende, springende koeien in de wei…. Kijk maar eens op dat pak melk of yoghurt in uw koelkast!

Ik zeg u: de werkelijkheid is veel minder sexy! Koeien die jaarlijks op onnatuurlijke wijze worden bevrucht, kalfjes die worden opgesloten en worden vetgemest voor de slacht. En wat te denken van de moeders, zuivelslavinnen zoals ik ze noem. Na max 5 jaar zijn ze letterlijk uitgemolken en gaan ze op transport richting slachthuis. Stank voor dank! Om over de enorme vervuiling die deze sector veroorzaakt nog maar te zwijgen… En over stank gesproken!

En denk niet dat het er in de biologische zuivelsector heel anders aan toe gaat. Ook daar eindigen de slachtoffers na max 5/6 jaar in datzelfde slachthuis. Ook daar worden de kalfjes gescheiden van de moeders. Maar daarover lezen of zien we zelden tot nooit iets op het Journaal of in de kranten.

Die berichten liever over twee schattige pandaberen. Dat verkoopt! Net als gestolen zuivel!

Uitmelken noemen we dat. Letterlijk en figuurlijk! En eenmaal uitgemolken door de mens, dan wacht de vergetelheid/slacht…

Remco Stunnenberg

Drie x drie (4)

Melk is voor kalfjes

Koei en Vark (kalfjes 4)

Sinds ik het nieuwe wandelpad door de polder Bloemendaal heb ontdekt, kom ik er regelmatig.

De zestien kalfjes die daar rondlopen hebben mijn hart gestolen. Vandaag ga ik met Mijn Architect er nog eens naartoe. Stel je voor dat de kalfjes opeens weggehaald zijn! Dat zal binnenkort wel gebeuren denk ik.

Het is vandaag een bijzonder mooie dag, schitterende wolkenluchten, wie weet wanneer de herftstormen komen. We gaan er vandaag nog eens van genieten, van het lekkere weer en de aanbiddelijke kalfjes. Ze zijn wel gegroeid sinds m'n laatste foto's. 

Zet 'r bij een koei en ze is happy!

Het kalf met oormerknr. 2120 en ik hebben wat met elkaar.

Sommige kalfjes zijn bijna niet aan te raken, ze zijn voorzichtig nieuwsgierig, maar kalf 2120 is onderzoekend, extravert  ja … we zijn verliefd op elkaar!

Het is zo'n lief beessie, ik probeer maar niet aan haar toekomst te denken.

Ik heb wat stukjes komkommer voor haar meegenomen, wat vind ze nu lekkerder, de komkommer of het kroelen?

Als we verder wandelen komen we bij een andere groep koeien, zij zijn al iets ouder en wat wantrouwender.

Ik ga in het gras zitten en heel langzaam komen ze dichterbij, nieuwsgierigheid wint het van de behoedzaamheid.

Ook hier eentje die wel van de komkommer wil snoepen.

Op de terugweg fietsen we langs de plaatselijke kinderboerderij, daar zit een imker en ik wil nog een potje honing kopen. Ik heb haar vorig jaar ontmoet toen er een bijenvolk was gaan zwermen. Op mijn andere blog heb ik dat beschreven.

Zij moppert over het maaibeleid van de gemeente … als de planten lekker in de bloei staan gaan ze maaien … we weten toch dat de bijen alle mogelijke steun nodig hebben!

Altijd leuk bij de imker, de ruimte wordt steeds meer een museumpje met potjes honing van de hele wereld en ik koop hier dus een potje goeie honing.

Op deze kinderboerderij hebben ze ook twee varkentjes. Ik wil ze even opzoeken om te kijken of ze het naar hun zin hebben. Bij hun verblijfplaats staat dat ze achter glas zouden zitten i.v.m. de strenge eisen betreffende varkenshouden, maar dat is al achterhaald en het hok is leeg. Buiten in een weitje ontdekken we ze.

Het zijn Ginger en Jasmijn, twee Kune kune-varkentjes, Maori-varkens uit Nieuw Zeeland, een ras dat in 1997 in Nederland werd geïntroduceerd door de toenmalige eigenaresse van ’t Swieneparredies (Violet Sanders, overleden in 2005) in Nieuw Scheemda. Vorig jaar stonden we daar voor het hek, maar de mede-eigenaar was net overleden en het was gesloten. Een bezoek aan dit Swieneparredies staat nog steeds op m'n wensenlijstje.

Bij de Familie Bofkont heb ik varkensmassage van Dafne geleerd en weet nu waar de V-spot zit, een plekje bij het varken dat bij aanraking hem direct in extase doet omvallen.

Ik probeerde het bij Jasmijn en ja hoor, daar ging ze, in volledige overgave rolde ze op haar zij, oogjes dicht en genieten maar, aaach, wat ongelofelijk lief en leuk!
Wie wil daar nou nog een mes insteken voor een kort moment van eetgenot?

Het was weer een heerlijke dag, schitterend weer, vol koe- en varkengekroel, tank je weer lekker van bij.

Deze vriendjes zal ik bij voorkeur niet meer eten. Oink.

Kalfjes (3)

Terugkomend van mijn werk ontdekte ik opeens een bord wat me niet eerder opgevallen was. Benieuwd stapte ik af.

Het gaat om een nieuw wandelpad door de polder. Ik klim over het hek en wandel een stuk het pad op. Opeens zie allemaal kalfjes liggen!

Dat ik dit nu moet tegenkomen, wat een feestje na m'n gepieker over de kalfjes in de hokken hier vlakbij en het gedoe op facebook.

De kalfjes liggen lekker in het zonnetje, ze zijn op hun hoede, maar kijken me nieuwsgierig aan. Heel langzaam nader ik ze en ga er voorzichtig tussen zitten. Wat zien ze er mooi en lief uit. 

Verrukt vertel ik thuis aan Man mijn ontdekking en de volgende dag gaan we samen even kijken.

Er komt net een tractor met in de aanhanger twee drachtige koeien aanrijden. Ik groet de boer en vraag of het echt mag, hier lopen.

De boer vertelt dat dit pad afgelopen zaterdag is opgesteld. Er staan hier zo'n 16 kalfjes.

Ik vraag of hij weet hoe het zit met de kalfjes bij de veehouder iets verderop. Het zijn geen kistkalveren, die hokken zijn ruimer, het is voor hun eigen bestwil. 
Ik heb het idee dat de boer bij mijn vragen denkt— ach gos wat heeft die stadse geromantiseerde gedachten over veehouden.

Langzaam en geduldig legt hij het me uit, alsof hij het tegen iemand heeft die niet helemaal goed bij z'n hoofd is. 
Het is een dilemma tussen boer en burger denk ik, we kunnen elkaars standpunten gewoon niet begrijpen.

Als jonge kalfjes bij elkaar staan, gaan ze aan elkaar zuigen, vertelt hij, dus gaan ze zo'n twee maanden apart in een hok.

Ze worden snel bij de moeder weggehaald omdat deze zich anders aan haar kalf gaat hechten. Hoe langer het kalf bij de moeder blijft, hoe moeilijker het wordt, en het moet toch eens gebeuren.

Natuurlijk willen jonge dieren zuigen, denk ik dan, het zijn zoogdieren, natuurlijk mist een koe haar kalf, zoals elke moeder wiens kind wordt afgenomen. 

Ik ben niet tegen boeren (vroeger wilde ik zelf boerin worden) en ik kan hun gedachtegang ergens wel begrijpen. 

Een boer houdt natuurlijk koeien als broodwinning. Melk is handel. Je kunt koeien niet zien als mensen, dat schiet niet op.

Maar de zuivelsector is uit de hand gelopen en ik vind het dierenleed niet meer aanvaardbaar.

Gelukkig zijn er wel steeds meer biologische boeren waar het anders toe gaat. Binnenkort ga ik eens op zo'n boerderij kijken.

Maar nu kan ik dus van blije kalfjes genieten, wanneer ik maar wil, ik fiets er bijna dagelijks langs. Blij word ik ervan!

Er zijn een paar kalfjes die niet meer bang voor me zijn, ik onthoud het nummer op hun oormerk en geef ze zelf een eigen naam. Ik kan ze aaien en krabben. Eentje is vooral aanhankelijk, ik noem haar Balsemien. Ze is als een balsem voor de ziel, na de treurigheid van die hokkalfjes.

Balsemien is aanhankelijk, likt aan mijn hand en duwt tegen me … zodat ik met m'n schoen midden in een koeievlaai terechtkom.

Misschien voortaan maar kaplaarzen in m'n fietstas stoppen?

Update: Een paar dagen later heb ik ze allemaal op de foto gezet:

Kalfjes

Dagelijks speur ik voor mijn 'berm-project' naar de bloeiende planten die in de bermen staan waar ik langsfiets als ik naar mijn werk ga.

Het mooie van dit projectje is dat mij tegenwoordig veel meer opvalt dan voorheen, toen ik nog vrij gedachteloos van A naar B fietste.

Behalve de planten en de dieren zie ik ook andere dingen, wat dan weer nieuwsgierigheid oproept.

Een voorbeeld is dat ik langs het fietspad een grijze wand zie. Als ik er al voorbij ben bedenk ik opeens: dat leek wel een stuk geluidswal, rare plek. Ik fiets hier één keer per week, dus vergat ik het ook weer.

De volgende week valt het me weer op, ik kijk ik wat beter en zie een bedrijfsachtig terrein, ik bedenk dat de eigenaar deze wand heeft geplaatst om mij als fietser, in deze verder toch mooie omgeving, de aanblik van de lelijkheid van zijn terrein wil besparen. Ha, dat zou aardig zijn … en ik fiets gauw door naar mijn werk.

Weer een week later zie ik dat er een loods staat met koeien, deze komen waarschijnlijk niet buiten, in de achterliggende weilanden heb ik nooit een koe gezien. O, het is geen aannemer of zoiets, maar een veehouder.

Ik stap even af … ik zie een koppie van een kalf uit een opening steken en denk nog (in mijn naïviteit), wat leuk die stal heeft ramen voor de kalfjes, kunnen ze ondanks dat ze niet naar buiten mogen toch een frisse neus halen.

Ik kijk beter en zie dat het helemaal geen openingen van de stal zijn, het zijn tegen de stal aangezette hokjes … ik gluur bij het kalf naar binnen en voel het koud om m'n hart worden. Het dier past er amper in … kistkalveren? Dat is toch verboden in Nederland?

Maar dan kan je dat toch niet zo open en bloot langs de weg zetten? Verward maak ik wat foto's en gezien de tijd, stap ik snel weer op de fiets, maar het beeld laat me niet los.

Ik heb iets met koeien, ik hou van ze, ik eet ze niet meer en ik ben aan het afkicken van zuivelproducten, ik schreef er al eerder over.

Steeds als ik daar weer langs kom moet ik even kijken. In de meeste hokken zitten kalfjes, baby's nog. Ik voel woede naar degeen die dat veroorzaakt, onredelijk denk ik: oh daarvan is dat nieuwe smakeloze bouwpakkethuis neergezet. Geld verdienen met dierenmishandeling, wat een nare mensen moeten dat zijn.

Of zie ik dat alleen zo? Vraagt niemand zich verder af of dat wel in de haak is? Als ik in mijn kennissenkring over dit soort dingen praat, is men het wel met mee eens dat het allemaal wel zielig is, maar schouderophalend legt men zich erbij neer, want vlees is toch wel lekker… en kijk uit hoor, want je bent een beetje obsessief bezig …

Als ik voorbij rijd en de kalfjes hun koppie buiten steken, kijken ze me zo treurig na, ik word er zelf ook verdrietig van en ik weet verder niet wat ik er mee aan moet …

7e Dag No Impact Week 2013 - NL Doet

Doe iets goeds voor je omgeving is het thema van vandaag. Ik was al begonnen met wollen mutsjes te breien voor baby's in Tajikistan of Kirgizië, van Save the Children, maar ik ben niet zo'n held in breien, het zijn er uiteindelijk maar drie geworden. Nou ja, het was goed bedoeld.

Verder ik heb ik me eindelijk als bloeddonor aangemeld, dat staat al jaren op mijn todo-lijst, maar ik durfde nooit. Het eerste bezoek aan Sanquin is achter de rug, nog geen bloed geven, maar eerst vier buisjes afgenomen voor onderzoek … als ik niet kijk valt het best mee. Dit was maar een kleine aderlating, nog even afwachten hoe ik het bloedgeven ervaar.

Het zal nog tot 30 mei duren, voordat het zover is. Ik lach wel op de foto, maar vind het doodeng ... zo'n dikke naald in mij.

De leukste Doe iets goeds-klus was vandaag, in het kader van NLdoet, de grootste vrijwilligersactie van Nederland.
Als klus had ik gekozen voor een zorgboerderij in Haastrecht waar een betonnen stalmuur wit geverfd moest worden. Mijn Architect gaat ook mee.

We waren met z'n vijven en het verven ging heel vlot. 

‘koealitytime’

Wat zijn ze toch leuk die koeien, zo nieuwsgierig als ze zijn!

Een van de koeien was drachtig en er was een grote kans dat het vandaag zou gebeuren.

We werden ook verwend, 's morgens bij de koffie heerlijke appeltaart, bij de lunch erwtensoep, broodjes, krentenbollen en fruit en natuurlijk melk.

Toen ik na de lunch terugkwam in de stal en langs de drachtige koe liep … zag ik opeens een prachtig kalf, nog wat wankel op z'n pootjes staan. Nou ja zeg, tijdens de lunch geboren, zonder dat er iemand bij was.

Verbaasd en ontroerd kijk ik er naar. 

Alle tante's willen ook even kennismaken

Ik ken alleen beelden van de TV, als zo'n kalf met touwen en gedoe eruit getrokken moet worden, deze koe deed het even terwijl wij aan het lunchen waren.

Wat een cadeautje voor ons vrijwilligers, wat een mooi beestje en ja… hoera het is een meisje!

Klus geklaard!

Wat een heerlijke dag was het, mooi hoe de stal opknapte van een beetje verf.

Mijn Architect had allerlei ideeën voor iets creatiefs op die muren, maar dat was nu niet de bedoeling. Hij kon het niet laten om toch nog een signatuurtje achter te laten: stiekem nog twee vierkanten schilderen. Het leek even alsof het lichtvlekken van de dakramen waren en het is net of deze koe er verbaasd naar kijkt.

Hier nog een filmpje van moeder en dochter koe!