Met Rintie en de camper op reis

In 1983 had mijn vriendje een oude Citroën HY op de kop getikt. Hij knutselde er een fantastisch soort camper van en we besloten er mee weg te gaan.

Ik had er mijn baan voor opgezegd, ik was jong en ik zou bij terugkeer wel weer wat vinden. Vriend had een eigen zaak, samen met een partner en die kon het wel even alleen af.

In de camper waren twee opklapbare planken gemaakt, als ze beide neergeklapt waren, met een matrasje erop, was het een bed, als er één neergeklapt was, werd deze gebruikt als tafel en aanrecht. Beide opgeklapt waren het kastdeuren die alles wat er achter lag tijdens het rijden op hun plek hield. De HY-bus, die wij Theo de Tank noemden, had aan de linkerkant ook een raampje en daar was een plankje gemaakt wat dienst deed als ‘studiehoekje’.

Omdat we allebei niet zo erg lang zijn konden we in de breedte slapen, zodat we veel ruimte hadden. Ideaal was ook dat je gewoon rechtop kon staan.

In ons rijdend huisje zijn wij bijna drie maanden door Italië en Frankrijk getrokken en als je zo lang samen in zo’n kleine ruimte leeft, leer je elkaar wel kennen.

zo sliepen we

Ik had toen al zo’n acht jaar een hond, Rintie. Hij was tien jaar toen we op reis gingen en natuurlijk ging hij mee.

Rintie was een soort Mechelse herder, niet raszuiver, en hoewel hij er indrukwekkend uitzag, was hij erg lief. Zo groot als hij was, toch was hij erg bang voor tekkels! Het liefst sprong hij dan bij je op schoot. Maar van mij moest je afblijven!

Toen we in het zuiden van Italië bij het Lago Ampollino, in de streek Calabrië, stonden begon Rint grote stenen uit het water te halen. Hij legde ze bij de camper neer en ging nieuwe halen. Ongelooflijk hoe hij die keien tussen z'n tanden kon vasthouden.

Hieronder ligt het 'vrouwtje' er nogal kwetsbaar bij tijdens een siësta op een camping vol met Italianen. Denk maar niet dat er ook maar iemand nader hoefde te komen!

We hebben deze periode zo’n tienduizend kilometer gereden. Dit was een geweldige ervaring en tijdens deze reis groeide het idee dat ik met deze man wel een kind zou willen. Dat gevoel had ik nog niet eerder gehad. Twee jaar na deze reis is onze zoon thuis geboren en Mijn Architect en ik zijn inmiddels bijna 30 jaar samen.
Al op de eerste dag lag Rintie voor de deur van de babykamer en de enigen die over hem heen mochten stappen waren wij.
Het was een fantastische hond. Ik mis hem nog vaak.