Varken

In 20098 waren wij op vakantie in Griekenland, in de streek Epiros, liggend in het noordwesten van Griekenland en grenzend aan Albanië.

Een prachtig gebied (beschrijving vakantie vind je vanaf hier) en op terugtocht van een bezoek aan het adembenemende mooie natuurgebied de Rodia Wetlands, stak opeens een vrolijk varkentje over ...

Wanneer zien wij vrije varkens? Nooit! 

Dat het zinnetje, ‘maar ik vind het zo lekker’ blijkbaar alle wreedheden rechtvaardigd: dat een varken niet als een levend wezen wordt gezien, maar als vlees of ding, dat er de afgelopen jaren misschien wel een miljoen varkens zijn omgekomen in stalbranden, al die arme zeugen tussen ijzeren rekken geklemd, die meer dan 30 biggen per jaar moeten werpen (5 schijnt normaal te zijn), enz. enz. Ondanks al die verdrietige dingen, kan zo'n oude vakantiefoto me toch vrolijk stemmen … kijk daar gaat tie:

Dit varkentje straalde het gewoon uit … zo, dat was een lekker modderbadje, nu gauw naar huis, tijd voor een hapje en een tukkie.

Deze foto's kwam ik tegen toen ik weer eens nostalgisch door al m'n foto's bladerde … wat zijn ze toch superleuk, die varkens.

Opeen dacht ik aan een boekje van Rudy Kousbroek, dat ik nog heb, De onmogelijke liefde, want daar staat in het verhaal Varkenstrouw zo'n prachtig stukje, dat ik tig keer gelezen heb, omdat ik het zo mooi verwoord vind:

Varkens zijn betoverde prinsen en prinsessen, zij staan ons nader dan de onbetoverde. De oogharen van een varken zijn de liefste oogharen ter wereld. Hun glimlach is onweerstaanbaar (zo goedhartig, zo vrolijk), hun oren zijn begeerlijker dan een zijden beurs en hun geluid is een van de meest ontroerende in de natuur.

Er zouden woorden moeten bestaan als ‘varkenstrouw’ — en ‘een varkensleven’. Ach, een varkensleven: ik zou voor ieder dier wel willen dat het zijn wandeling op aarde kon vervullen zonder ooit te weten wat verdriet is, want alle dieren zijn gelijk, maar de varkens, dat is al meer opgemerkt, het meest. 

Mooi hè … en helemaal waar!

Koei en Vark (kalfjes 4)

Sinds ik het nieuwe wandelpad door de polder Bloemendaal heb ontdekt, kom ik er regelmatig.

De zestien kalfjes die daar rondlopen hebben mijn hart gestolen. Vandaag ga ik met Mijn Architect er nog eens naartoe. Stel je voor dat de kalfjes opeens weggehaald zijn! Dat zal binnenkort wel gebeuren denk ik.

Het is vandaag een bijzonder mooie dag, schitterende wolkenluchten, wie weet wanneer de herftstormen komen. We gaan er vandaag nog eens van genieten, van het lekkere weer en de aanbiddelijke kalfjes. Ze zijn wel gegroeid sinds m'n laatste foto's. 

Zet 'r bij een koei en ze is happy!

Het kalf met oormerknr. 2120 en ik hebben wat met elkaar.

Sommige kalfjes zijn bijna niet aan te raken, ze zijn voorzichtig nieuwsgierig, maar kalf 2120 is onderzoekend, extravert  ja … we zijn verliefd op elkaar!

Het is zo'n lief beessie, ik probeer maar niet aan haar toekomst te denken.

Ik heb wat stukjes komkommer voor haar meegenomen, wat vind ze nu lekkerder, de komkommer of het kroelen?

Als we verder wandelen komen we bij een andere groep koeien, zij zijn al iets ouder en wat wantrouwender.

Ik ga in het gras zitten en heel langzaam komen ze dichterbij, nieuwsgierigheid wint het van de behoedzaamheid.

Ook hier eentje die wel van de komkommer wil snoepen.

Op de terugweg fietsen we langs de plaatselijke kinderboerderij, daar zit een imker en ik wil nog een potje honing kopen. Ik heb haar vorig jaar ontmoet toen er een bijenvolk was gaan zwermen. Op mijn andere blog heb ik dat beschreven.

Zij moppert over het maaibeleid van de gemeente … als de planten lekker in de bloei staan gaan ze maaien … we weten toch dat de bijen alle mogelijke steun nodig hebben!

Altijd leuk bij de imker, de ruimte wordt steeds meer een museumpje met potjes honing van de hele wereld en ik koop hier dus een potje goeie honing.

Op deze kinderboerderij hebben ze ook twee varkentjes. Ik wil ze even opzoeken om te kijken of ze het naar hun zin hebben. Bij hun verblijfplaats staat dat ze achter glas zouden zitten i.v.m. de strenge eisen betreffende varkenshouden, maar dat is al achterhaald en het hok is leeg. Buiten in een weitje ontdekken we ze.

Het zijn Ginger en Jasmijn, twee Kune kune-varkentjes, Maori-varkens uit Nieuw Zeeland, een ras dat in 1997 in Nederland werd geïntroduceerd door de toenmalige eigenaresse van ’t Swieneparredies (Violet Sanders, overleden in 2005) in Nieuw Scheemda. Vorig jaar stonden we daar voor het hek, maar de mede-eigenaar was net overleden en het was gesloten. Een bezoek aan dit Swieneparredies staat nog steeds op m'n wensenlijstje.

Bij de Familie Bofkont heb ik varkensmassage van Dafne geleerd en weet nu waar de V-spot zit, een plekje bij het varken dat bij aanraking hem direct in extase doet omvallen.

Ik probeerde het bij Jasmijn en ja hoor, daar ging ze, in volledige overgave rolde ze op haar zij, oogjes dicht en genieten maar, aaach, wat ongelofelijk lief en leuk!
Wie wil daar nou nog een mes insteken voor een kort moment van eetgenot?

Het was weer een heerlijke dag, schitterend weer, vol koe- en varkengekroel, tank je weer lekker van bij.

Deze vriendjes zal ik bij voorkeur niet meer eten. Oink.

Bofkontboerin

Ik dacht dat ik niet sterk genoeg was. Jaren geleden ben ik door mijn rug gegaan toen ik een kruiwagen vol stenen probeerde op te tillen. Ik zakte direct door m'n benen en moest kruipend verdergaan.

Ik besloot nooit meer een kruiwagen te rijden. 

Een paar jaar geleden deed ik vrijwilligerswerk op een biologische tuinderij. Daar leerde ik hoe je een kruiwagen moest duwen. Maar angstig bleef ik.

Voor vandaag heb ik me opgegeven om Dafne een dagje te helpen bij de Familie Bofkont.

Toen ik vanmorgen vertrok zei Man nog: wat ga je daar dan doen, mest scheppen? Misschien zei ik, maar wie weet moet er wel een varkentje gewassen worden of een stier … ik ga er helemaal blanco naartoe.

En ja waar begin ik mee… poep scheppen en met een kruiwagen de mestvaalt oprijden.

Ik deed de kruiwagen hooguit voor de helft vol, ik dacht liever vaker lopen, dan te zwaar beladen.

Citaat van Dafne's facebook:

Want het gaat veel verder dan de rotzooi achter hun gat opruimen. Dienaar of dienares van de Bofkonten mogen zijn, betekent ook een meaculpa naar al die pechvogels, wiens dagen geteld zijn in de veehouderij. Zo kun je tenminse nog iets concreets en positiefs doen met het machteloze gevoel daarover.

Zo is het! En het ging goed. Hoewel ik normaal gesproken bijna kokhalzend een toilet uitren waar de lucht nog hangt van een voorganger, had ik nu totaal geen moeite met de varkensdrollen. Het stonk namelijk niet, het waren meestal droge keutels en moeiteloos zwiepte ik ze met een schep in de kruiwagen. Hoppa!

Vandaag zal het meer dan 33° C worden. De meeste varkens liggen rustig in het stro in hun huisjes of zoeken de modderpoel op.

Lamme Zus kan daar niet meer naar toe, liefdevol legt Dafne natte theedoeken over haar heen om af te koelen.

Ik heb hier twee keer een workshop gedaan, in september vorig jaar en in januari dit jaar, maar vandaag ervaar ik als heel bijzonder, ik heb bij wijze van spreken alle bofkonters èn Dafne voor me alleen. Het is hier bijzonder rustig (behalve dan de vakantiechartervliegtuigen die regelmatig vrij laag overvliegen), de dag lijkt hier in slowmotion voorbij te gaan.

Zelfs drollen opscheppen en de mestvaalt oprijden doe ik zonder haast, bijna meditatief. Als ik bovenop sta waait de wind verfrissend door mijn haar. Gek idee, dat je op een grote berg poep staat, die onderwijl aan de onderkant alweer in pure, heerlijk geurende, vruchtbare aarde getransformeerd is. 

Alle dieren hier hebben namen en zijn dus individuen. Als Dafne me roept om wat te drinken, en de koeien voor de toegang staan, denk ik even, wat nu? Ik ben niet bang voor deze imposante dieren, maar wat doe je als ze je klem zetten? Hier zijn geen horens afgezaagd.

Dafne heeft me uitgelegd dat het hier een vijfsterrenhotel voor de dieren is, en wij mensen zijn de dienaars. Dus wegduwen komt nicht in frage ...

Ik doe hetzelfde wat ik zou doen als dit mensen waren … ik vraag vriendelijk of ik er even bij mag … peinzend en herkauwend kijken ze me een tijdje aan, maar zijn nog niet van plan om mij door te laten, dus wacht ik gewoon tot ze vanzelf opzij gaan. Ondertussen kan ik ze eens goed bekijken, prachtig toch koeien met horens en zonder oormerken.

Het nieuwe kalfje Grietje voelt zich zo te zien al helemaal thuis.

De enige koe die niet met de kudde meeloopt is Rosamunde. Zij is een aparte en heeft heel lang gerouwd om haar vriendin Brutale Griet. In de middag gaan we Rosamunde wat appels brengen, zij staat alleen in de wei. Ik geef haar een borstelbeurt. Koeien geven precies aan waar je moet borstelen. Grijze haren vliegen in het rond, ja, koeien worden ook grijs, als ze maar de kans krijgen. Rosa is inmiddels 16 jaar!

Terwijl ik nog aan het borstelen ben loopt ze ineens weg en begint te grazen. Ik denk dat het voldoende was. Die kleine Grietje heeft wel wat veroorzaakt bij Rosamunde! Maar dat moet je maar allemaal op de website teruglezen.

We gaan ook wat fruit brengen in het Oudemannetjeshuis. Daar wonen Billie Bofkomt en Mannetje Bromsnor. Inmiddels is Miss Universe (net 11 jaar geworden) daar ook ingetrokken, zij begint ook al een oud dametje te worden.

Varkens kunnen ook dement worden of artrose krijgen. Ze zitten daar heerlijk rustig achter de geraniums, hoewel … een brutaaltje heeft die vandaag net opgegeten. 

Als de aardbeitjes op zijn begin ik Billie te aaien. Mannetje Bromsnor schuift ook dichterbij. Dat schijnt bijzonder te zijn, hij is niet zo aanrakerig, behalve dan door Dafne. Ik zit hier gewoon bij m'n doelgroep :)

Als ik over Mannetjes buik wrijf hoor ik tevreden knor geluidjes. Billie draait zich geïrriteerd weg, het lijkt of hij de aandacht niet wil delen. Het is heel stil hier en het masseren is niet alleen ontspannend voor het varken, maar ook voor mezelf. Ik droom langzaam weg.

Het was een heerlijke dag. Ik zal hierna dagen last van m'n rug hebben en drie dagen een dikke opgezwollen hete elleboog van een allergische reactie op een insectebeet … maar het is het allemaal waard. Over twee weken ga ik nog een keer en hoogstwaarschijnlijk nog wel vaker.

Het boek is trouwens ook een aanrader:

16 Augustus 2016 is Rosamunde gestorven, 19 jaar oud.

Fris en Fruitig dag 12, Familie Bofkont

Vandaag een uitje naar de Familie Bofkont Ik heb toestemming aan m'n sponsors gevraagd, want vandaag kan ik me hoogstwaarschijnlijk niet helemaal aan de F&F-regels houden.

Je mag daar geen eten bij je hebben, want de varkens ruiken alles.

Het is een koude dag, dus tussendoor moet er even iets warms genomen worden.

Eerlijk opbiechten: ik heb twee koppen groene thee op, een plak kruidkoek en twee koppen soep.

Die soep was niet zo verkeerd, vooral bonen en vegetarische soepballetjes. Maar er zat wel o.a. prei en wortel in. Tot slot een glaasje cider (van appels gemaakt). Dus de schade valt reuze mee.

Zeus

Dit was m'n tweede keer bij de familie Bofkont en het was weer net zo'n geweldige ervaring als de eerste keer. Hier vind je het verslag van de eerste keer.

Een mooie plek waar gedumpte, verwaarloosde en mishandelde dieren een nieuwe kans krijgen.

Ik zou iedereen aan willen raden er een keer naar toe te gaan. Het is een onvergetelijke ervaring. Wees niet bang dat men je wil ‘bekeren’ tot vegetariër of veganist. De groep die er vandaag was bestond bijna geheel uit vleeseters. Dafne is van mening dat je een zwaar onderwerp als de bio-industrie juist licht moet brengen, positief en met respect voor alle betrokken partijen. Dan pas komt er een bewustwording op gang. De agressieve aanpak van extreme dierenrechtenclubs zorgt er alleen maar voor dat de bioindustrie zich nog meer afsluit en we helemaal niet meer te weten komen wat zich in die loodsen afspeelt. Zo houden ze elkaar in stand.

Op de boerderij van Dafne zie je een heel andere kant van varkens, van koeien én imposante stieren, en, hilarisch, van een verwende gans.

Je ziet hoe een varken eruit ziet dat gewoon door mag leven, hoe groot ze eigenlijk worden, hoe een bejaarde koe er uit ziet. En vooral hoe lief ze eigenlijk zijn.

Er is zelfs een ‘verpleeghuis’ met twee stokoude varkensopaatjes.

Hoe deze dieren zich gedragen als ze zelf mogen bepalen waar ze gaan en staan. Je schrikt bijna van de wetenschap hoe intelligent deze dieren zijn. Ook de verschillen in karakter … het zijn net mensen.

Mooi is dat de dieren daar bepalen wat er gebeurt, op hun veilige woonplek, jij bent de bezoeker en zij wonen daar, de rest van hun leven.

De mensen waar ik vandaag mee was wisten niet precies waar ik ze mee naar toe nam. Ze zagen er een beetje tegenop, maar ik zag ze ontdooien en loskomen. Wat je ook vindt, hoe je ook eet, zo'n middag brengt je wel tot overpeinzingen.

Herman

De stier Herman is op 6 september 2023 gestorven aan Blauwtong.

De foto's zijn van de website van Het Beloofde Varkensland, behalve deze, die zijn van mezelf ... als kind had ik al iets met koeien en varkens:

Hier vind je de info over het project Fris&Fruitig.

Bofkonten

Oprichtster van het Beloofde Varkensland waar ze varkens verwent met massages, Dafne, communicatietrainer in de P.C.Hooftstraat, is inmiddels waarschijnlijk bekender van haar opvangboerderij in Amstelveen. Waar je een workshop kunt volgen. Beestenvrouw noemt ze zichzelf. Misschien heb je ze wel eens op TV gezien. Allerlei mensen komen op haar boerderij, kinderen maar ook hoogleraren, ook boeren en slachters die een varken alleen zien als dode onderdelen.

Ik heb een aantal jaar geen vlees gegeten, wel vis, en dat beviel me wel. Ik ben niet zo'n vleesliefhebber. Biefstuk e.d. doe je mij geen plezier mee. Maar van gehakt, spekjes, rookworst en sommige vleeswaren hou ik weer wel, zoals salami, chorizo, bepaalde hamsoorten. En zo sloop het er weer meer in, niet alleen scharrelvlees, maar van plof tot erger.

Na het bezoek aan het Beloofde Varkensland heb ik mijn vleesconsumptie weer  drastisch verminderd. Ik denk er serieus over om te stoppen. Ik word geen vegetariër, ik wil soms toch lekker een visje eten. En dieren die een plaag zijn en toch dood moeten, die moeten gewoon opgegeten worden vind ik (rivierkreeft, schipholganzen). Soms wil ik ook wel een stukje wild eten.

Flexitariër, mooi woord hè, dat past wel bij me. Als vrienden zo hun best hebben gedaan lekker voor je te koken, ga ik niet dogmatisch doen. Ieder moet voor zich zelf uitmaken wat hij wel of niet eet. Ik heb  de pest aan mensen die met wijsvingertjes klaarstaan. Maar het voornemen is om in het nieuwe jaar geen regulier vlees meer te kopen.

Dafne eet zelf ook geen vlees (meer), maar is nergens belerend. Ziet het ook als een proces.

Stoppen met vleeseten is misschien wel vergelijkbaar met stoppen met roken, net zo moeilijk.

Ik ben inmiddels producten van de Vegetarische slager aan het uittesten, zie hier.

Weer terug naar de Bofkonten.

Als ik er over vertel vinden de meesten het iets belachelijks. Net als destijds met Irene van Lippe en haar 'boomknuffelen' (heb ik ook gedaan), dat werd ook verkeerd begrepen.

Het was echt fantastisch met die varkens en koeien! Het zijn echt net mensen, al die dieren en hun geschiedenis, hoe ze heten en waar ze vandaan komen. Soms ook vreselijk spannende verhalen, zoals een varken redden uit een laboratorium. En ja, behalve dat het geweldig leuk is, gebeurt er wel iets met je.

Koeien hebben net als wij vriendinnen, waar ze graag samen mee zijn, of types waar je juist niks mee hebt. Je zal toch maar veroordeeld zijn om daar altijd naast te moeten staan! Er was daar een koe die erg verdrietig was dat haar vriendin gestorven was, je zag het aan haar. Terwijl ik haar borstelde ervaarde ik bijna haar verdriet. Gekke ervaring hoor. Oei en die grote, stoere stieren, ik heb ze geaaid, wat waren ze lief!

Hier vind je haar website.

En hier een filmpje: http://www.rtvnh.nl/uitzending-gemist/tv/167/6486/De+familie+Bofkont