Tegen twee uur wagen we het erop. Het is droog, en de zon komt door. We fietsen door het prachtige Reichswald, een flink glooiend bos, naar Kleve. Onderweg een buitje, maar het bladerdek beschermt ons.
Het is soms flink stijgen, behoorlijk heuvelachtig hier, waardoor ik merk dat ik wel weer eens wat aan mijn conditie mag doen. In Kleve, in het Nederlands Kleef geheten, aangekomen valt het ons op hoeveel Nederlanders hier rondlopen.
Als we het winkelcentrum inlopen zien we een beeld, de Lohengrinbrunnen welke de geschiedenis verbeeldt van de herkomst van de eerste bewoners van Kleve. De legende van 1000 jaar geleden gaat over ene Beatrix die met de Zwanenridder getrouwd was, maar nooit naar z'n naam of herkomst mocht vragen. Op aandringen van hun zonen deed ze het toch, en toen kwam de zwaan hem weer halen. Beatrix stierf binnen enkel maanden aan een gebroken hart.
Ik vind het niet echt leuk om door zo'n stadje te wandelen met de constante dreiging van een regenbui. En als het dan stortregent ziet het er toch wat treurig uit.
We eten een lekkere Pommes onder een afdak en gaan een kroegje binnen voor een wijntje.
Als het weer droog is, fietsen we terug, voor de zekerheid toch maar de regencapes aangedaan, maar echt nodig was het niet. We hebben steeds wel geluk.
We rijden nog even langs de supermarkt om iets voor het avondeten te kopen.
Voor ons vrij ongebruikelijk, maar voor het gemak eten we een keer uit pakjes. Wel veel afval voor 1 maaltijdje, maar was goed te eten. Caroline bracht ook nog wat leftovers van gisteren. Lekker knus zo deze laatste avond in onze pipowagen. Sapperdeflap!
