Chios (2)

Ik heb afgelopen nacht nog lang naar de geluiden van de uilen geluisterd, op ons fantastische dakterras.
De dwergooruil doet me een beetje denken aan een onderzeeboot, het spooky geluid van de kerkuil herken ik wel, maar soms dacht ik wie is nu midden in de nacht de straat

aan het vegen …. dat schijnen bedelroepen van jongen te zijn.

Het geluid van de steenuil lijkt een beetje op een kat.
De ruïne van het fort wordt 's nachts verlicht. Prachtig sfeertje.
Heerlijk geslapen in ons riante appartement.

In de morgen is het is een beetje bewolkt, maar lekker temperatuurtje. Eerst even naar de bakker, nog steeds dezelfde ... hij bakt het heerlijkste brood. Een simpel ontbijtje van koffie, brood en kaas en dan gaan we op pad.

Deze schoonheid kwam even bij me op de terrasstoel zitten:

We rijden naar Lithi. Lithi ligt in het midden aan de westkust. 
Het is heerlijk om hier te rijden, het is 10 jaar geleden, maar er is veel herkenning. We passeren de prachtige baai van Elinda.

We stoppen vaak om even uit te stappen en te kijken. Veel bloemen zijn al uitgebloeid, wat mooie zaaddozen en -pluizen geeft.

We zien onderweg ook de stille getuigen van de vreselijke natuurbranden die hier hebben gewoed vorig jaar.

In onze vroegere vakanties naar Chios gingen we naar Lithi voor het fijne strand, het was er altijd net iets koeler dan aan de oostkust. En, maar dat was in onze pre-vegantijd, daar vind je de beste vistavernes.
Maar dat eten we niet meer om de welbekende reden en nog wel meer redenen. Ben benieuwd wat we wel gaan eten. We hebben ons voorgenomen om deze vakantie vooral vegan te eten, maar niet te dogmatisch zijn (AVAP, As Vegan As Possible).

Lithi is niet heel veel veranderd. We gaan maar niet bij de grotere vistaverne zitten, maar kiezen een plekje aan het begin.
Ons drankje was vroeger ‘Retsi-sprite’, en dat nemen we nu ook ... Retsina met sprite, voor ons het ultieme vakantiedrankje.
De vers gemaakte frietjes zijn zo lekker dat we geen mayonaise missen, voor mij is dat heel wat, want ik eet meestal mayo met patat i.p.v. patat met mayo.
Er zijn schijfjes van courgette en kikkererwt, allebei superlekker. Ik vermoed dat er in de courgetteschijfjes wel ei zit, maar dit is een prima vegan lunch as possible.

Tot onze verbazing, zo niet verbijstering, is de menukaart ook in het Turks. We vragen de eigenaar hoe dat zit. Want Grieken en Turken was altijd water en vuur. In onze vorige vakanties werden er voor de toeristen van Chios wel excursies naar Çeşme en Izmir georganiseerd, maar niet van harte. Soms werden de mensen urenlang in de haven vastgehouden omdat iets met visa niet klopte en zo het dagje Turkije helemaal in het water viel. De Grieken spraken daar dan weer schande van. Wij hadden nooit de behoefte om even over te steken. Chios, daar ben je gewoon nooit klaar mee.

Maar nu ... heel veel Turken hier. De eigenaar vertelde dat het nu heel makkelijk is om even over te steken, en dat de Turken, vooral jongeren, welgesteld (hij zei verwend), graag een dagje of twee kwamen. Vooral voor de mastiekdorpen.
Hij haalde zijn schouders op en je zag hem denken, omzet is omzet, we moeten wel.

Chios heeft het zwaar te verduren. Transavia is gestopt met de charters, dus komen er veel minder toeristen, er zijn vluchtelingen, dat doet het toerisme ook geen goed. Wat is er dan op tegen om de Turkse toeristen te ontvangen. Maar de heftige geschiedenis zit nog diep.

We stappen weer in de auto en rijden naar de Kambos, de plek waar we jaren achtereen logeerden in de sinaasappelboomgaard. We treffen Michalis, Mike genaamd. Hij en zijn vrouw Maria waren destijds de eigenaars, maar zij hebben het overgedragen aan de jongere generatie, hun zoon Stratos en zijn vrouw. Het was een hartelijk weerzien. We komen nog terug om Stratos te zien.

Dan gaan we naar Karfas, naar Café-bar Oasis. Lien en Kostas, de eigenaars kennen we ook nog van vroeger. We kunnen de pakjes die ik voor de vluchtelingen heb meegnomen afgeven, want zij kennen mensen die in de kampen vrijwilligerswerk doen en zo weten we dat het goed terecht komt.

Wat ik had meegenomen voor de vluchtelingen? Ik stelde me voor waar ikzelf behoefte aan zou hebben als ik na zo'n horrorreis van zo'n bootje zou stappen. Het is natuurlijk niet voor te stellen, maar ik denk dat ik ... na eten en drinken en een knuffel, me vooral zou willen wassen, opfrissen, haren borstelen.
Ik had in de uitverkoop 5 etuitjes gekocht en deze gevuld met shampoo, zeep, tandpasta, tandenborstel, haarborstel, pleister (symbolisch bedoeld) en maandverbandjes. Van mijn buurvrouw van de brocantewinkel kreeg ik heleboel armbandje, die stopte ik er ook bij. Het is niet veel, we hadden niet veel bagageruimte, maar ik vond het leuk om dit te doen.

Het is altijd goed toeven op het terras van Oasis. Tot onze verrassing wordt er tegenwoordig bier gebrouwen in de Kambos. Het is een karaktervol, natuurzuiver, ongefilterd bier met een frisse smaak. Wat leuk. Ik hou het bij jus d'orange maar Mijn Architect neemt wel zo'n heerlijk Chios biertje.

We rijden weer terug naar ons stekkie in het noorden en lopen het plein met de restaurants op. Deze zijn erg veranderd, allemaal nieuwe eigenaars.
Voor vanavond kiezen we voor Mavro Provato-Bar Restaurant, wat zwarte schaap betekent.
We bekijken de kaart en er zijn wel vegetarische opties. We leggen de eigenaar uit dat we veganistich willen eten.  We bekijken de kaart en hij besluit een speciale pasta te maken. We zijn blij. We zijn in Nederland gewend (als je niet van te voren gebeld hebt om aan te geven dat je vegan wilt), dat men de dierlijke ingrediënten wel wil weglaten, maar dat je dan dus vaak eindigt met salade en patat, wel voor de oorspronkelijke prijs (enkele goeie restaurants uitgezonderd hoor). Deze (jonge) kok kwam gewoon overleggen en maakte voor ons een op het eerste oog simpele pasta, maar zo delicieus van smaak, van de olijfolie, zontomaatjes, de verse kruiden ... o, o, wat een genot. Later bracht hij nog een soort skordalia, een aardappel-knoflook puree die hij even speciaal voor ons had gemaakt.
Het was ongelofelijk! Wat een feest.