Chios (5)

Het regent een beetje! Even wat foto's van het gebouw waar we verblijven: heerlijke plek!

We besluiten naar het fort omhoog te wandelen. Er is niet veel veranderd sinds de laatste keer dat we hier waren. Het is fijn dat het niet zo warm is, want het is een flinke klim naar boven.
In alle wirwar van straatjes zoeken we de plekjes waar we ooit gelogeerd hebben, uiteindelijk lukt het, er komen steeds meer herinneringen terug. 

De regent stopt, maar het blijft wat grijzig. We lopen verder naar de Kastro, de resten van een Byzantijns kasteel. Het blijft een intrigerende plek en het uitzicht hiervandaan is spectaculair. We kunnen ons appartement zien.

In het midden, met het mooie rode platte dak:

Het is een magische plek hierboven, met veel bijzondere bloemen en insecten ...

Als we weer de steile straatjes in de richting naar beneden lopen zien we dat veel woningen zijn verlaten, sommige zijn ingestort. Deze kerk leek ook verlaten, maar als we naar binnen gaan, schijnt hij toch wel in gebruik te zijn.

Als we weer beneden zijn zit op het terras op het plein Nikos, onze huisbaas, met de aangeschoten politieagent. We schuiven aan, drinken en eten wat en het is reuze gezellig.
Nikos nodigt ons uit om morgen bij hem thuis te komen.

Als het gelukt is de agent naar huis te sturen vervolgen we onze wandeling, nu de andere kant uit. We lopen naar het kapelletje, Agia Paraskevi, waar we zoveel leuke herinneringen hebben.

Uitzicht vanaf deze kant:

We lopen ook nog naar het “conferentiecentrum”, een plek waarvan we jaren geleden dachten, wanneer is dit klaar? Het is nooit afgekomen, en is nu al weer in verval. Iemand heeft daar veel geld in gestopt ... maar nu ligt het er zielloos bij, zonde hoor.

Hier zijn zoveel van dit soort vervallen plekken ... toch moeten we eerlijk toegeven, dat dit ook wel de charme van deze plaats is. Zou alles hier spic-and-span, glitter and glamour zijn, dan waren wij hier natuurlijk niet.

Uiteraard ook vele katten, deze krijgen hier wel te eten ... mooi zou zijn als ze ook gesteriliseerd zouden worden.

Overal veel bloemen, in de mooiste kleuren:

Tot slot komen we met onze wandeling terecht op wat wij altijd het Uilenpleintje noemden. 
Dit was de plek waar wij jaren geleden de allereerste keer de uilen hoorden, ze zitten hier 's avonds in de bomen bij het wat merkwaardige terrasje. We komen er nu achter dat het plein Pyfonos heet, maar voor ons blijft het Uilenpleintje.
En net als toen hebben we gezelschap van een legertje wespen, dat we strategisch afleiden naar een ander tafeltje.