Veebeoordelen

Vandaag vindt er in mijn woonplaats het Nationaal Kampioenschap Veebeoordelen 2017 plaats. Tijdens dit NK Veebeoordelen beoordelen deelnemers uit heel Nederland roodbonte en zwartbonte koeien op hun uiterlijke kenmerken: frame, type, uier, beenwerk en het algemeen voorkomen. Degene die dit volgens de jury het best kan, mag zich Nationaal Kampioen Veebeoordelen 2017 noemen.

Omdat ik boodschappen op de Markt moest doen kwam ik er langs. Gelukkig stonden de dieren onder een tent en was er genoeg stro. Het waren 15 koeien en ze stonden of lagen er best relaxed bij.

Het idee achter dit evenement staat me erg tegen. Eerst dat gesleep met die dieren, hoewel ze gelukkig niet echt van ver kwamen, iets beoordelen dat voor (onbekend) dierenleed staat, we zijn nu toch wel wijzer, en dan dat beoordelen van frame, type, uier, beenwerk en het algemeen voorkomen!
Alsof het auto’s zijn ... of die universele Missverkiezingen, waar ook wordt gelet op frame, type, UIERS, beenwerk en of ze kunnen praten. Maar goed, die Missen kiezen daar zelf voor, alhoewel … MISSschien ook niet als je bedenkt dat ene Trump zich met de organisatie bemoeit en daar een lucratief aandeel in heeft. 

Zou het gaan om het beoordelen van de natuurlijke staat, de meest blije koe, zeg maar … dus met hoorns en niet van die giga uiers, geen kunstmatige inseminatie (is verkrachting) en geen wegnemen en doden van de baby’s, dan zou ik me er misschien nog wel in kunnen vinden, maar ik weet natuurlijk wel dat ik in een andere wereld leef.

We hebben geen melk van een andere moeder nodig, maar het is wel economisch belang. 

Heb je weleens uiers gezien van een koe die niet in die mallemolen meedraait. Ik wel … en je mond valt open van verbazing.

Die uiers zijn amper zichtbaar!  

De stakkers hier worden hooguit 5 jaar i.p.v. de ruim 20 jaar die ze kunnen worden.

We spraken een van de jonge, frisse, aardige en enthousiaste boerenknullen, deelnemers met hart voor de dieren.

Hij gaf net aan een van de koeien wat brokken en vroeg ons: Weet u waarom ik alleen deze koe brokken geef?

Nee, dat wisten wij niet.

Omdat deze zometeen gemelkt wordt … als ze die brokken krijgen, dan weten ze dat ze gemelkt worden, een bevrijding in dit geval vanwege die buitensporige uieromvang, neem ik aan. De gretigheid waarmee ook haar vriendinnen trachtten dat krachtvoer te bemachtigen, spreekt boekdelen.

Vinden ze het melken met die machine vervelend?

Nee, ik denk het niet, stel uzelf maar voor als u met een emmer water van 20 liter moet lopen zeulen.

Misschien zou ze liever zien dat er een kalfje aan dronk, probeerde ik nog.

Hij raakte zichtbaar op z’n hoede. Hij gooide het over een ander boeg. Woont u hier, is Gouda leuk om te wonen? Dè kaasstad?

Ik was echt niet van plan om hier de dierenactivist uit te hangen, maar het gaf wel een heel dubbel gevoel.

Ik vroeg nog hoe die hoorns verwijderd zijn.

Dat gebeurt door een dierenarts onder narcose als ze nog een kalfje zijn. Dat doen de boeren niet meer zelf.

Het is echt noodzakelijk, want anders is het veel te gevaarlijk, voor de koeien zelf en voor de boeren.

Ik slikte mijn verdere gedachten in. Deze knul was echt heel aardig en goed voor het dier. Kijk maar hoe ze glanst, zei hij nog, daar zie je aan hoe goed ze verzorgd is.

Ik geloof je, alleen staan onze ideeën over goede verzorging mijlen ver uit elkaar.

Conclusie: het blijft onnodig en raar om dieren op de markt in Gouda onder een partytent vast te binden en ten toon te stellen. IK kan me niet voorstellen dat iemand dat leuk vond.

Vegan Challenge

Mensen denken vaak dat ik veganist ben, maar dat is niet zo. Ik zou het graag willen zijn, hoogstwaarschijnlijk is het m’n toekomst, maar nu ben ik nog niet zover, maar wel een eind op weg.

Net als stoppen met roken ettelijke pogingen en een lange periode duurde, zo gaat er bij het stoppen met dierlijke etenswaren ook tijd kosten.

Veganist zal ook niet echt lukken, want ik heb veel leren schoenen en tassen in de kast staan en die ga ik niet weggooien. Ik heb zelfs al jaren twee zijden jurkjes in mijn kast hangen en ik slaap onder een wollen dekbed.

Ik doe erg lang met al mijn spullen, maar als er iets nieuws aangeschaft moet worden, dan hou ik er nu wel rekening mee dat het dier(leed)vrij is.

Dus vooralsnog ben ik planteneter en dan voor ongeveer 75%.

Want ik eet nog weleens iets dierlijks, als eigen keus zoals soms een eitje in het weekend, of ongemerkt omdat ik niet gecontroleerd heb of het E-nummer wel of niet van dierlijke oorsprong is.

Ook vind ik het sociale aspect erg belangrijk. Spontane uitnodigingen en leuke invallen zouden anders niet meer kunnen. En dan is er nog mijn werk.

Ik streef wel naar zo min mogelijk, met als gevolg dat je voor beide kampen niet goed bezig bent.

De meeste mensen vind mij extreem met voeding, de vegans vinden mij  … ja wat eigenlijk?

Omgedraaid komt ook voor. Mensen proberen me te betrappen op inconsequenties, terwijl vegans juist weer wel begrip tonen voor de manier hoe ik het doe, stapje voor stapje.

Deze maand doe ik weer mee met de Vegan Challenge. Want ik hou wel van een challenge. Ik weet dat ik me zo supergoed ga voelen als het me weer lukt om consequent te zijn. En natuurlijk hoop ik stiekem dat het daarna  gewoon doorgaat.

Maar thuis gaat het prima en m'n volledig plantaardige Eet Lekker Mee-dinertjes zijn telkens weer geslaagd. Dus ik ben wel op de goede weg.

Vandaag de eerste dag van de Vegan Challenge. Ik had geen lunch meegenomen, maar er was nog wel wat te vinden op het werk.

Ontbijt:

Cappucino met sojamelk

Vers sap van sinaasappel en wortel

1 appel

Lunch:

Crackers, 2 met pindakaas, 4 met appelstroop

Tussendoor: handje paranoten en pompoenpitten en veel water

Diner:

Aardappels uit de oven en veganaise

Gekookte wortel, Salade, Gebakken champignons

Lupineworstje gewikkeld in bladerdeeg

Witte wijn

Bijna goed, de lupineworstjes bevatten kippenei-eiwit.

Maar zelf tevreden over deze eerste dag.

Morgen wordt helemaal makkelijk … of moeilijk … ik ga heel de dag vasten, dus hoef ik er niet over na te denken wat ik moet eten.

Retraite, het vervolg

Natuurlijk is de dip weer weg … ik ken het proces van vasten inmiddels, ik doe het al jaren!

Ik werd de 4e dag vroeg vrolijk wakker, moet heel de dag werken, veel fietsen van cliënt naar cliënt, heerlijk in de zon. Voel me altijd een beetje silly na zo'n dip … maar accepteer dat het erbij hoort.

Deze week heb ik veel opgeruimd, rommeltjes, stapels tijdschriften, keukenkastjes. Bezigheden om niet de laptop te pakken, ik heb zelfs weer echte boeken gelezen en handgeschreven dagboek bijgehouden.

Tien dagen niet op het internet, dat geeft rust en onrust.

Rust omdat het veel tijd scheelt … onrust omdat ik denk iets te missen …

Facebook, ik vind het leuk en handig … ik kom achter dingen die ik niet wist en die kennis kan ik gelijk weer doorgeven.

Ik zit bijvoorbeeld in vegan-groepen … zonder deze had ik nooit zo snel allerlei informatie en leuke diervrije recepten gevonden. Dierenwelzijn en -leed … via facebook leerde ik van medefacebookers veel over hoe het werkelijk in elkaar steekt.

Facebook lijkt een soort parallele wereld … in het echte leven voel ik me weleens een vreemde eend in de bijt … anders dan anderen, andere humor, wederzijds onbegrip … zoals men bijvoorbeeld onder ‘houden van dieren’ compleet verschillende betekenissen kan verstaan. Iedereen is tegen dierenmarteling … maar alleen tot etenstijd en anders ben je extreem.

Op facebook blijken er veel gelijkgestemden, wereldwijd. Dat is het verslavende ervan!

Dus ja, ik heb het gemist en ook weer niet. Facebooken kan een vlucht zijn … heerlijk soms, maar het kost teveel tijd, ik ben veel productiever zonder. Na deze tien dagen zonder maar eens kijken of ik het wat beter in de hand kan houden. Sowieso als het lekker weer is … dan vis de keuze makkelijker ... hup naar buiten!

Zo'n thuisretraite is niet te vergelijken met een echte. Sapjes en soepjes zelfmaken is niet erg, maar jezelf een massage geven, zelfs met heerlijkste olie, dat is het toch niet helemaal. Het was een leuk experiment, in ieder geval voel ik me weer lichter, letterlijk en figuurlijk.

Ik heb alleen geen zin om het handgeschreven dagboek alsnog over te typen vor de blog ... vandaar hier een korte samenvatting, hahaha.

Retraite, dag 3

‘Somber’ en ‘Pieker’ kwamen langs … gedachtenspinsels over elke nieuwe rekening die binnenkwam, geldzorgen, toekomstdromen.

Ik heb twee werkgevers, bij de een vast contract (moet je blij mee zijn in deze tijd) maar het is voor zes uurtjes per week. Is een baan van zes uur een baan? Kun je je werk goed doen in zes uur? 

Natuurlijk doe ik mijn werk goed … maar ik red het niet binnen die zes uur. 

Maar het is wel erg leuk werk … dus dan heb je het er voor over om soms het dubbele aan uren kwijt te zijn. Ik zie collega's te weinig en zij zien mij niet dus heb ik soms het gevoel er niet bij te horen …

Geniet er nu nog maar van … de verzorgingshuizen gaan dicht … ook de mijne, dus over een jaartje is het misschien over en uit.

Mijn andere baan, ook heel leuk werk, alleen heb ik daar een nul-uren contract, dus niet ziek worden en niet te vaak vrij nemen, want dan wordt er niets verdiend.

Gelukkig heb ik regelmatige uren, zo'n tien in de week (en ook regelmatig extra invaluren) dus toch wel wat vastigheid, alhoewel … de wmo komt eraan … een deel van mijn werk kan straks ook door vrijwilligers gedaan worden volgens de gemeente (denk ik niet, hoor).

Tijdens deze retraite komen de inzichten, de vragen … ben ik niet een beetje een gekke henkie of  een lulletje rozewater … Door een gebeurtenis het werk aangaande ben ik erg geraakt, het is vast een misverstand ... maar nu zwelg ik vooral in zelfmedelijden, boosheid.

Inzicht … je kunt je nog zoveel geven voor een werkgever - ik heb van nature een loyale inslag - maar diep in je hart weet je natuurlijk wel … het is geven-geven-geven- en niks krijgen en dat geldt natuurlijk niet alleen voor de zorg … zo zal het wel in alle bedrijfstakken zijn. 

De volgende gedachte kwam bij mij op … als het voor een werkgever toch niet uitmaakt of speciaal ik wel of niet voor hem werk … maakt het voor mij nog uit dat ik voor hem werk? Of kan ik ook overal anders werken? Maakt het uit of je begeleidingsplannen schrijft of dozen inpakt? Tuurlijk wel … mensen blij maken, dàt maakt uit.

Ik maak mooie dingen mee … ik geef veel om de mensen waarvoor ik werk, teveel misschien wel, maar … voor mij tien anderen, denk ik zo. Ik ben niet onmisbaar, ik ben niet exclusief, ik ben makkelijk te vervangen. Iedereen wil toch speciaal en nodig zijn? Zo voel ik me op dit moment in ieder geval niet.

Wat is leuk werk? Of is dat luxedenken? Ik zie hoe Mijn Architect Zonder Werk daar mee omgaat, die elke kans grijp om voor een uitzendbureau dozen in, danwel uit te pakken, wat is het dat dan je dag maakt? De Mensen!

Hij verdient een uurloon, een bedrag waar je je flink achter de oren gaat krabben, schandalig eigenlijk, toch omdat het veel, heel veel uren zijn, wordt het toch weer een aardig bedrag, en ja, zeer welkom.

Maar wat komt hij met leuke verhalen thuis, wat ontmoet hij bijzondere mensen, uit de hele wereld.

Trots op hem!

Zou ik dan, met al dat gesappel om de maand rond te komen, niet iets simpelers gaan doen … wat me niet zoveel gedoe en eigen tijd kost? ‘Knop op stom en blik op oneindig’. Is dat wat?

Kijk, er spelen twee dingen … 1. we zitten hopeloos om geld verlegen … we redden het niet zo … er moet meer inkomen komen, en 2. blijf ik ongeveer 16- 20 uur leuk werk doen of ga ik 40 of nog meer uur … ja wat?

Dit soort dingen roept deze retraite nu op … verwarrend hoor … wat ik nu wel graag zou willen … lekker kletskoek lezen op facebook … lezen over andermans muizenissen… dan hoef je niks met je eigen muizenissen … maar dat is vluchten … dat is dus nu niet de bedoeling!

Gelukkig zijn Man en ik gezond en supervitaal, ik wijd dat voor een deel ook aan onze manier van eten, en we hebben ook nog zoveel plannen.

Ik had tot nu het idee … ik blijf dit werk doen tot m'n pensioen … maar misschien is het tijd om een kronkelweggetje in te slaan i.p.v. het gebaande pad blijven volgen.

Mijn vader zou vandaag jarig zijn … als hij nog geleefd had was hij vandaag 95 jaar geworden … hij had ook zoveel plannen … hij werd maar 67 jaar.

Het hoort erbij, bij een vastenkuurtje, een dagje somberen … morgen is het weer heel anders, zal je zien!

Nu maar eens gewoon een tijd uit het raam kijken, naar de merel die bij de Boeddha zorgeloos zit te eten, te mijmeren en een bad in de dakgoot neemt, alsof hij tegen me zegt: Doe nou maar net als ik ... spetter pieter pater ... lekker in het water ...

Retraite (1)

Het is februari … ook al zitten we nog midden in de winter … ik voel ergens het voorjaar.

Het is de tijd van Imbolc … een lichtfeest van Keltische oorsprong. 

De naam Imbolc betekent in het Iers "in de buik" (i mbolg) en refereert aan de drachtigheid van de ooien. Het is tegelijk een Keltische term voor lente (bron wikipedia).

Februari staat ook voor grote schoonmaak, afstand van de winter en ons klaarmaken voor de lente. Februa (uit februari) is latijn voor zuivering.

Deze maand is voor mij een aanleiding om weer eens kritisch naar mezelf te kijken.

Wat voeding betreft ben ik op de goede weg, we eten voor het grootste deel plantaardig. Toch gaat er nog veel koffie, wijn en suiker om.

Dus dat ook maar eens een periode laten, ik ga een aantal dagen vasten met voornamelijk fruit en groenten, vooral rauw in een 70/30 verhouding.

Omdat ik elk jaar een sapvasten kuurtje doe weet ik al wat voor energieboost dat oplevert.

Maar dit jaar ga ik verder dan voeding.

Wat zou ik graag een of twee weken ergens naartoe gaan om te vasten of een retraite, maar kan me zulke dingen financieel niet meer veroorloven. Terwijl ik op de site van SHAZ keek en mezelf zielig vond dat ik zoiets niet kan doen, raakte ik opeens geïnspireerd door deze blog van haar en kreeg een supergoed idee:

Imaginair op een mooie plek zijn en tussendoor terugkomen om te gaan werken ... gewoon mijn eigen retraite thuis houden!

TV kijk ik amper, een beller ben ik niet … maar die computer hè!

Ik vind facebook leuk, tè leuk … ik vraag me af in hoeverre ik verslaafd ben. Ik zit in aardig wat groepen en wil alles volgen … als ik iets geplaatst heb of me in een discussie meng, ga ik erg vaak kijken en alles lezen wat er gezegd wordt.

Ik heb de neiging me overal mee en tegen aan te bemoeien, haha.

Ook wil ik al het nieuws van Groningse muziekvrienden bijhouden … en dan zit ik me weer te verbijten dat ik ergens niet bij kan zijn.

Naast facebook heb ik nog m'n eigen blogjes, wat ik ook superleuk vind en dan lees ik nog heleboel andere bloggen … het loopt uit de hand! Ik zit te vaak met dat ding op schoot!

Dus maar eens kijken of ik zonder kan en wat dat oplevert.

Jaren geleden deed ik allerlei meditaties en oefeningen … net als vasten deed me dat ook zo goed … waarom verwaterd dat toch? 

Ook tekende ik wel, niet dat ik dat kan, ik tekende meestal iets na (een bloempot of een Van Gogh of zo *proest*), liet het nooit aan iemand zien ... maar nu ik weer oude tekenboeken teruggevonden heb vind ik ze toch wel leuk.

Allerlei simpele motiefjes tekenen, dat deed ik op school al tijdens het luisteren. Dat bleek zelfs een naam te hebben: Zentangle doodle, mensen maken er hele kunstwerken van. Voor mij was het voornamelijk zo'n lekkere meditatieve bezigheid, ik doe dat tegenwoordig nooit meer, waarom eigenlijk niet?

Dus morgen start ik mijn ‘Imbolc-retraite’, dat houdt in voor de komende tien dagen,

veel naar buiten en naar ‘binnen’:

•verse sapjes en smoothies maken, voornamelijk rauw eten (70/30)

•geen wijn

•geen internet, facebook, bloggen (behalve paar keer week werkmail checken)

•mediteren

•oefeningen

•dagboek bijhouden, met pen en papier!

Na deze tien dagen zet ik mijn dagboekschrijfsels en foto's met terugwerkende kracht wel op mijn blog … ik vind het ook leuk om dit avontuur met m'n lezers te delen! 

Smoothie van deze morgen: ananas, kiwi, banaan, bleekselderij, citroen, hennepzaad


Wordt vervolgd ...

Jarig

Ik hou niet van verjaardagen, vooral niet de mijne. Het is in het verleden vaak voorgekomen dat er verjaarsvisite voor niks voor de deur stond. Want men had de volgende dag toch vrij. Maar ik was nooit thuis die dag.

Ik ben meestal een weekendje weg. Ik heb er geen zin in. Voor mij geen verjaarsvisite en in een rondje zitten en toastjes eten. Ik hou heus wel van gezelligheid, maar niet zo en niet op die dag.

Ik herinner me als kind dat je in de klas op een stoel moest staan en de kinderen zongen dan voor je. Ik vond mezelf vroeger een lange magere panlat en was erg verlegen. Ik viel liever niet op. Daar stond je dan, wat duurde Lang zal ze leven dan lang. Ik wist dan niet hoe ik moest kijken. Verschrikkelijk.

En nu heb ik er nog weinig mee. Gewoon gewerkt vandaag. De bewoners wel getrakteerd op een stuk povverd. Veel knuffels en zoenen, dat vind ik dan weer wel leuk. Een bos bloemen, zo lief, van de vrijwilligers.

Hoe oud ben je nu geworden? Ik heb niet echt problemen met mijn leeftijd, maar zeg het toch liever niet. Het is net of mensen je anders benaderen als ze het weten. Maar een geheim is het niet. De bewoners (80ers en 90ers) liet ik raden vanmorgen, 30 en 32 werd er gezegd, ha, more, more.

Nee, zei ik 34 (plus 20). Hilariteit en ongeloof.

Het maakt ook eigenlijk niks uit, het lastige is dat je je soms verbijsterd afvraagt waar in hemelsnaam al die jaren gebleven zijn.

Van binnen blijf je je wel jong voelen, maar het lichamelijk verval slaat meedogenloos toe. Ik werk met oude mensen en je ziet wel eens wat. Ik kan u vertellen ... het wordt nog veel en veel erger. Een honkbaltrainer van mijn zoon riep destijds om de haverklap: accepteren, accepteren!

Dat roep ik dan ook maar regelmatig tegen mezelf, vooral toen ik deze oude foto terugvond, waarop ik 21 jaar was. Zucht.