NL-Doet

Net als in 2013 doen wij dit jaar ook weer mee met NL-Doet.

Vorig jaar hadden we de klus gekozen muren witten in een koeienstal van een zorgboerderij in Haastrecht.

Dit jaar gaan we naar het Thomashuis in Gouderak. Thomashuizen zijn bijzondere woonvormen voor verstandelijk beperkte volwassenen. Op de website kun je meer lezen over deze woonvorm. Vooral het bijzondere verhaal van de initiatiefnemer Hans van der Putten die een plek zocht voor zijn zoon Thomas, waar hij hem met een gerust hart aan kon toevertrouwen. Hij zocht tevergeefs.

Het zijn geen instellingen, het lijkt niet op zorg, het is in feite een groot gezin, waar de bewoners leven in een warme en betrokken sfeer. Ik heb ongelofelijke bewondering voor mensen die zoiets aangaan en dat is de reden dat ik dit jaar voor deze klus gekozen heb.

Dit Thomashuis is een erg mooi fris huis, vrolijk en licht ingericht. Gevestigd in een voormalig schoolgebouw, gelegen vlakbij de Hollandse IJssel. De bewoners hebben mooie, zeer ruime, zit/slaapkamers.

De buitenboel ‘lenteklaar’ maken staat vandaag op het programma, ik begin met het kippen-konijnenverblijf schoonmaken (slim, ik heb m'n overall meegebracht).

Controle ... ja, het is schoon!

Daarna ga ik helpen met het alpacaweitje op te ruimen. Dat ligt tegen de dijk en daar is vroeger veel puin gestort. Omdat dat gevaarlijk voor de beestjes kan zijn worden de puinbrokken uitgegraven en afgevoerd. 

Alpaca’s …daar had ik nog nooit van gehoord, ik dacht eerst dat het lama’s waren. Er is wel verwantschap en ze zijn familie van de kameel. Ze leven oorspronkelijk in de Andes.

Los van wat ik ervan vind of zulke dieren hier wel of niet gehouden moeten worden … ik werd wel onmiddellijk verliefd op ze! Wat een lieve koppies, wat een leuke dieren, met hun onweerstaanbare oogopslag kijken ze je nieuwsgierig aan!

Mijn Architect gaat ondertussen met een groepje mannen moestuinbakken timmeren. Een flinke klus, maar het lukt ze om zes bakken binnen deze dag te maken. Ik vind ze erg mooi geworden, gemaakt van gebruikte steigerdelen.

We zijn met ruim tien vrijwilligers en de bewoners doen ook mee, zodat we ook eens deze mensen een beetje leren kennen. Tussen de middag worden we verwend met een heerlijke uitgebreide lunch. 

Het was een bijzonder leuke dag en het weer was gelukkig ook goed. Moe en ook vol van alle indrukken kom je dan eind van de dag zeer voldaan thuis. 

Bofkontboerin

Ik dacht dat ik niet sterk genoeg was. Jaren geleden ben ik door mijn rug gegaan toen ik een kruiwagen vol stenen probeerde op te tillen. Ik zakte direct door m'n benen en moest kruipend verdergaan.

Ik besloot nooit meer een kruiwagen te rijden. 

Een paar jaar geleden deed ik vrijwilligerswerk op een biologische tuinderij. Daar leerde ik hoe je een kruiwagen moest duwen. Maar angstig bleef ik.

Voor vandaag heb ik me opgegeven om Dafne een dagje te helpen bij de Familie Bofkont.

Toen ik vanmorgen vertrok zei Man nog: wat ga je daar dan doen, mest scheppen? Misschien zei ik, maar wie weet moet er wel een varkentje gewassen worden of een stier … ik ga er helemaal blanco naartoe.

En ja waar begin ik mee… poep scheppen en met een kruiwagen de mestvaalt oprijden.

Ik deed de kruiwagen hooguit voor de helft vol, ik dacht liever vaker lopen, dan te zwaar beladen.

Citaat van Dafne's facebook:

Want het gaat veel verder dan de rotzooi achter hun gat opruimen. Dienaar of dienares van de Bofkonten mogen zijn, betekent ook een meaculpa naar al die pechvogels, wiens dagen geteld zijn in de veehouderij. Zo kun je tenminse nog iets concreets en positiefs doen met het machteloze gevoel daarover.

Zo is het! En het ging goed. Hoewel ik normaal gesproken bijna kokhalzend een toilet uitren waar de lucht nog hangt van een voorganger, had ik nu totaal geen moeite met de varkensdrollen. Het stonk namelijk niet, het waren meestal droge keutels en moeiteloos zwiepte ik ze met een schep in de kruiwagen. Hoppa!

Vandaag zal het meer dan 33° C worden. De meeste varkens liggen rustig in het stro in hun huisjes of zoeken de modderpoel op.

Lamme Zus kan daar niet meer naar toe, liefdevol legt Dafne natte theedoeken over haar heen om af te koelen.

Ik heb hier twee keer een workshop gedaan, in september vorig jaar en in januari dit jaar, maar vandaag ervaar ik als heel bijzonder, ik heb bij wijze van spreken alle bofkonters èn Dafne voor me alleen. Het is hier bijzonder rustig (behalve dan de vakantiechartervliegtuigen die regelmatig vrij laag overvliegen), de dag lijkt hier in slowmotion voorbij te gaan.

Zelfs drollen opscheppen en de mestvaalt oprijden doe ik zonder haast, bijna meditatief. Als ik bovenop sta waait de wind verfrissend door mijn haar. Gek idee, dat je op een grote berg poep staat, die onderwijl aan de onderkant alweer in pure, heerlijk geurende, vruchtbare aarde getransformeerd is. 

Alle dieren hier hebben namen en zijn dus individuen. Als Dafne me roept om wat te drinken, en de koeien voor de toegang staan, denk ik even, wat nu? Ik ben niet bang voor deze imposante dieren, maar wat doe je als ze je klem zetten? Hier zijn geen horens afgezaagd.

Dafne heeft me uitgelegd dat het hier een vijfsterrenhotel voor de dieren is, en wij mensen zijn de dienaars. Dus wegduwen komt nicht in frage ...

Ik doe hetzelfde wat ik zou doen als dit mensen waren … ik vraag vriendelijk of ik er even bij mag … peinzend en herkauwend kijken ze me een tijdje aan, maar zijn nog niet van plan om mij door te laten, dus wacht ik gewoon tot ze vanzelf opzij gaan. Ondertussen kan ik ze eens goed bekijken, prachtig toch koeien met horens en zonder oormerken.

Het nieuwe kalfje Grietje voelt zich zo te zien al helemaal thuis.

De enige koe die niet met de kudde meeloopt is Rosamunde. Zij is een aparte en heeft heel lang gerouwd om haar vriendin Brutale Griet. In de middag gaan we Rosamunde wat appels brengen, zij staat alleen in de wei. Ik geef haar een borstelbeurt. Koeien geven precies aan waar je moet borstelen. Grijze haren vliegen in het rond, ja, koeien worden ook grijs, als ze maar de kans krijgen. Rosa is inmiddels 16 jaar!

Terwijl ik nog aan het borstelen ben loopt ze ineens weg en begint te grazen. Ik denk dat het voldoende was. Die kleine Grietje heeft wel wat veroorzaakt bij Rosamunde! Maar dat moet je maar allemaal op de website teruglezen.

We gaan ook wat fruit brengen in het Oudemannetjeshuis. Daar wonen Billie Bofkomt en Mannetje Bromsnor. Inmiddels is Miss Universe (net 11 jaar geworden) daar ook ingetrokken, zij begint ook al een oud dametje te worden.

Varkens kunnen ook dement worden of artrose krijgen. Ze zitten daar heerlijk rustig achter de geraniums, hoewel … een brutaaltje heeft die vandaag net opgegeten. 

Als de aardbeitjes op zijn begin ik Billie te aaien. Mannetje Bromsnor schuift ook dichterbij. Dat schijnt bijzonder te zijn, hij is niet zo aanrakerig, behalve dan door Dafne. Ik zit hier gewoon bij m'n doelgroep :)

Als ik over Mannetjes buik wrijf hoor ik tevreden knor geluidjes. Billie draait zich geïrriteerd weg, het lijkt of hij de aandacht niet wil delen. Het is heel stil hier en het masseren is niet alleen ontspannend voor het varken, maar ook voor mezelf. Ik droom langzaam weg.

Het was een heerlijke dag. Ik zal hierna dagen last van m'n rug hebben en drie dagen een dikke opgezwollen hete elleboog van een allergische reactie op een insectebeet … maar het is het allemaal waard. Over twee weken ga ik nog een keer en hoogstwaarschijnlijk nog wel vaker.

Het boek is trouwens ook een aanrader:

16 Augustus 2016 is Rosamunde gestorven, 19 jaar oud.

7e Dag No Impact Week 2013 - NL Doet

Doe iets goeds voor je omgeving is het thema van vandaag. Ik was al begonnen met wollen mutsjes te breien voor baby's in Tajikistan of Kirgizië, van Save the Children, maar ik ben niet zo'n held in breien, het zijn er uiteindelijk maar drie geworden. Nou ja, het was goed bedoeld.

Verder ik heb ik me eindelijk als bloeddonor aangemeld, dat staat al jaren op mijn todo-lijst, maar ik durfde nooit. Het eerste bezoek aan Sanquin is achter de rug, nog geen bloed geven, maar eerst vier buisjes afgenomen voor onderzoek … als ik niet kijk valt het best mee. Dit was maar een kleine aderlating, nog even afwachten hoe ik het bloedgeven ervaar.

Het zal nog tot 30 mei duren, voordat het zover is. Ik lach wel op de foto, maar vind het doodeng ... zo'n dikke naald in mij.

De leukste Doe iets goeds-klus was vandaag, in het kader van NLdoet, de grootste vrijwilligersactie van Nederland.
Als klus had ik gekozen voor een zorgboerderij in Haastrecht waar een betonnen stalmuur wit geverfd moest worden. Mijn Architect gaat ook mee.

We waren met z'n vijven en het verven ging heel vlot. 

‘koealitytime’

Wat zijn ze toch leuk die koeien, zo nieuwsgierig als ze zijn!

Een van de koeien was drachtig en er was een grote kans dat het vandaag zou gebeuren.

We werden ook verwend, 's morgens bij de koffie heerlijke appeltaart, bij de lunch erwtensoep, broodjes, krentenbollen en fruit en natuurlijk melk.

Toen ik na de lunch terugkwam in de stal en langs de drachtige koe liep … zag ik opeens een prachtig kalf, nog wat wankel op z'n pootjes staan. Nou ja zeg, tijdens de lunch geboren, zonder dat er iemand bij was.

Verbaasd en ontroerd kijk ik er naar. 

Alle tante's willen ook even kennismaken

Ik ken alleen beelden van de TV, als zo'n kalf met touwen en gedoe eruit getrokken moet worden, deze koe deed het even terwijl wij aan het lunchen waren.

Wat een cadeautje voor ons vrijwilligers, wat een mooi beestje en ja… hoera het is een meisje!

Klus geklaard!

Wat een heerlijke dag was het, mooi hoe de stal opknapte van een beetje verf.

Mijn Architect had allerlei ideeën voor iets creatiefs op die muren, maar dat was nu niet de bedoeling. Hij kon het niet laten om toch nog een signatuurtje achter te laten: stiekem nog twee vierkanten schilderen. Het leek even alsof het lichtvlekken van de dakramen waren en het is net of deze koe er verbaasd naar kijkt.

Hier nog een filmpje van moeder en dochter koe!