Soms heb je van die dagen die je liever snel vergeet, maar soms zijn er ook van die dagen die je wel elke dag zou willen.
Vandaag was er zo een. Het begon al op het werk, gebeurtenissen die flexibiliteit en doortastendheid vereisten. Hoewel ik de laatste tijd regelmatig door ‘menobrein’ zo onzeker als de pest ben en mezelf soms nog stommer dan het achtereind van een varken vind, zat ik vandaag in een flow van zelfverzekerdheid, greep doortastend in en bepaalde de gang van zaken. Ik kijk met verbazing naar mezelf en geef mezelf sinds lange tijd weer ’s een schouderklopje. Even weer net als vroeger. Lekker! ’t Kan verkeren.
Bij thuiskomst twee verrassingen: Een feestelijk pakket van Raspberry Maxx. Een frambozenkweker uit Meijel die een leuke actie bedacht om hun fantastische producten aan de man te brengen. Een deel uit hun tekst:
Wie lekker en bewust eet, de markt een beetje volgt en oog heeft voor het wel en wee van producenten en producten weet het wel: menige teler heeft grote moeite het hoofd boven water te houden. Meestal heeft dat bovendien niets met de kwaliteit van hun product te maken—integendeel, het lijkt wel of het voor telers moeilijker wordt naarmate het product beter is. Zulke telers zijn ook bewuste eters en genieters, maar daarnaast harde werkers die veel passie en respect voor hun product hebben.
Moeten we onze voedselvoorziening dan maar overlaten aan de genade van de cententellers en de massaproducenten? Als jij daar net als wij ook niet aan moet denken, willen we nu jouw steun vragen.
Ik heb dus het Raspberry-Maxx Prepaid Pakket voor 25 euro besteld. Een sympathieke actie. Maar de hoofdreden is dat ik het zat ben om smakeloos, onrijp, duur en weet ik waar vandaan gehaald fruit bij de supermarkt te moeten kopen. En dat ons eten steeds meer een eenheidsworst wordt, zonder kraak of smaak, zodat we straks niet eens meer weten hoe met liefde geteelde producten smaken.
Het ontvangen pakket was, ondanks dat ik het zelf betaald heb, zo’n geweldig cadeau, een feest om uit te pakken. Lekkere dingen van Raspberry-Maxx frambozen:
· 4 doosjes verse frambozen
· een flinke pot frambozenjam
· flesje frambozendressing
· flesje frambozenazijn
· potje frambozenmosterd (die vond ik iets minder)
Terwijl ik de doosjes verse frambozen op m’n aanrecht bekeek en nadacht over wat ik er mee zou doen, had ik al bijna een doosje leeggegeten. Ken je die sensatie van het eten van echt lekkere frambozen? Je neemt er en in je mond en drukt hem zachtjes met je tong tegen je gehemelte en wat je dan proeft ... hemels!
Onze sla uit eigen moesdakterras maak ik aan met de dressing. Het komt niet gauw voor dat een dressing uit een flesje met zelfgemaakte kan concurreren.
Ik maak nu dus deel uit van de Club van Vrienden van Raspberry-Maxx en ik kan het je aanraden!
Nog een tweede verrassing. Een poosje geleden had ik een wat mopperige brief gestuurd naar het tijdschrift Zin, naar aanleiding van dit blogbericht.
Nu blijkt dat deze brief (wel sterk ingekort) in het blad van deze maand geplaatst is en dat daar een prijs bij hoort!
Van Plint een papieren damasten tafelkleedrol van 10 meter, vol met gedichten over lange zomeravonden plus 75 servetten met een gedicht van Peter van Lier. Die ga ik bewaren voor als we in Groningen wonen.
Tot slot kwam Zoon langs om zijn net ontvangen Ipad te laten zien. Hij helemaal blij en ik trots dat hij hem zelf bij elkaar gespaard heeft.
En dit deed Zoon op zijn Ipad, met mijn stem, ik lag in een deuk.
Deze mooie dag eindigt met een mooie zonsondergang:
