Het is geen honing ... het is meer een soort stroop, maar het lijkt heel erg op honing, en het smaakt er ook wel naar. Zoet en fruitig. Erg lekker.
Paardebloemen, geliefd en verguisd, maar met goede eigenschappen.
‘Taraxacum officinalis’ de botanische naam zegt het al. Officinalis betekent dat planten een geneeskrachtige werking hebben.
Plukken moet in de ochtend of het begin van de middag gebeuren, aan het eind van de middag sluiten de bloemen en dan wordt het een heel gefriemel, want alleen de gele bloemblaadjes worden gebruikt, liever geen groene delen, want teveel groen geeft een bitter nasmaakje.
Ik heb ongeveer een vergiet vol gele bloemhoofdjes geplukt.
Het plukken van de gele bloemblaadjes is een rustgevend werkje in de zon. Zupfen eigenlijk, is geen echt woord voor in het Nederlands.
Ik giet een liter water over de bloemblaadjes en voeg een biologische citroen in schijfjes toe, breng het kort aan de kook en laat het zo tot de volgende dag staan.
De volgende dag ziet het er nog niet erg aantrekkelijk uit. Ik giet het door een zeef, waarin ik een doek gelegd heb, en pers het goed uit.
Het vocht gaat samen met 300 g suiker in een pan, aan de kook brengen, en dan zonder deksel, op de laagste stand langzaam laten indikken, kan wel 2 uur duren of zelfs langer. Ik had voldoende voor twee kleine potjes. Bijzonder smaakvol kan ik zeggen.
