Diep geslapen - zelfs door het vogelconcert heen. Tegen negenen wakker geschrokken (het is hier een uur later) en even een opgejaagd gevoel … moet er iets?
Dan rust … nee, er moet niks.
Kopje koffie en wat werken aan blogjes.
Een groot deel van mijn nog in concept staande blogjes zijn bijna af, maar nog geen foto’s bij gezocht, of omgekeerd. Nu even tijd voor en zin in.
De dames van de schoonmaak komen, Evi en Efi, zo heerlijk alles helemaal schoon, elke dag ... en bed opgemaakt met krakend schone lakens. Evi lacht als Maria van Chios.
We gaan naar ons favoriete terras onder de mimosaboom … retzina en olijven, zicht op de azuurblauwe zee, het geluid van de branding en het zingen van de cicades.
We gaan het strand op, dat bestaat uit grof zand en kiezels Er liggen hier geen schelpen, alleen gladde stenen, sommige volmaakt rond, wit of met geheime tekens.
Ik ga de zee in, maar vind het te onstuimig, ik loop door naar het eind van het strand ... ik ging er van uit dat Mijn Architect dat zag.
In zijn dagboek schreef hij: Op een bepaald moment ben ik Angelika kwijt. Het laatste moment is dat ik haar enkelhoog in het water zie staan. Daarna heb ik even niet opgelet, mijn ogen dicht gedaan, gelezen .... ik kijk om mij heen, naar links, naar rechts, Angelika in geen velden of wegen te zien. Ik word behoorlijk ongerust en heb al de neiging de weinige mensen om mij heen aan te spreken met de vraag of ze mijn vrouw hebben gezien. Ik tuur in het water ... niets. Spookbeelden doemen op. Ik pak de tas en begin te lopen en godzijdank ... in de verte zie ik haar typische loopje. Ik kan niet zonder haar ... realiseer ik me ...
En dat is wederzijds! Nooit meer weggaan zonder iets te zeggen.
Ik ga de zee in, maar vind het te onstuimig, ik loop door naar het eind van het strand ... ik ging er van uit dat Mijn Architect dat zag.
In zijn dagboek schreef hij: Op een bepaald moment ben ik Angelika kwijt. Het laatste moment is dat ik haar enkelhoog in het water zie staan. Daarna heb ik even niet opgelet, mijn ogen dicht gedaan, gelezen .... ik kijk om mij heen, naar links, naar rechts, Angelika in geen velden of wegen te zien. Ik word behoorlijk ongerust en heb al de neiging de weinige mensen om mij heen aan te spreken met de vraag of ze mijn vrouw hebben gezien. Ik tuur in het water ... niets. Spookbeelden doemen op. Ik pak de tas en begin te lopen en godzijdank ... in de verte zie ik haar typische loopje. Ik kan niet zonder haar ... realiseer ik me ...
En dat is wederzijds! Nooit meer weggaan zonder iets te zeggen.
Bij terugkomst is er nog steeds geen water in het appartement, dus i.p.v. douchen zwem ik wat baantjes in het zwembad bij ons appartement. Dan een siësta.
In de avond maken we een strandwandeling, naar het einde van het strand. Ik wil wat plastic rapen dat ik 's middags zag liggen.
Als we de georganiseerde stranddelen voorbij zijn, vinden we steeds meer plastic, flesjes en troep.
Ik moet denken aan een afbeelding die ik op Facebook voorbij zag komen:
Dat is een goed idee en ik maak mijn eigen versie voor op facebook!
We rapen op wat we kunnen dragen en gooien het in de spaarzame afvalbakken.
Op de terugweg begint het te onweren, en komende nacht is er flink donder en bliksem met stevige regenbuien.
