Vrachos (9)

Vandaag een autorit naar het bijzondere Glyki, eerst even tanken in Kanalaki. Aankomst over de brug, die nu een grotere moderne is. Destijds was het een vreselijk rammelende houten brug.  Langs de snelstromende rivier lunchen.

Een grote logge hond passeert traag onze tafel in het grind op de oever van de Acheron. Hij barst van de jeuk. Een beetje zielig. We wandelen naar de auto, de hond wurmt zich door een haag van struiken, die dienst doen als krabbelende handen. Als we de auto onder een boom geparkeerd hebben, wisselen van lichtvoetigheid en trekken onze wandelschoenen aan. 

De wandeling langs de koele en helder turquoise bronrivier is indrukwekkend. De bomen worden steeds grilliger, je kunt er allerlei wezens in zien. Er komen hier trouwens ook otters en wolven voor, maar die zien we niet.

De terugreis voert door het achterland, prachtige omgeving. We rijden wat om, maar dat is niet erg.

Weer terug ga ik nog even zwemmen, het was een warme dag, een graad of 29, Mijn Architect blijf op het terras hangen. Ilse, de schoonmoeder van Jan, moeder van Margie, is een 85-jarige Indische vrouw. Ze staat wat hulpeloos aan de overkant van de weg. Wij wuiven. Ze komt bij ons aan tafel zitten. Ze zouden rond die tijd hier eten, maar ze zijn nog niet terug uit Parga. Dan eet je toch met ons mee.

Ik vraag aan Takis of ik een schotel met groente en wat spaghetti kan krijgen. Geen vlees? Nee, geen vlees. De kokkin maakt iets heerlijks voor me, wel met wat kaas en tzatziki. Het is ook lastig uitleggen, dat vegan en ik doe verder geen moeite.

Als Jan en consorten arriveren wordt het heel gezellig. Afscheid van onze schuine benedenburen Michael en Anna uit Praag, Tsjechen dus en hij is ook nog architect. Het is hun laatste avond. Drukke, gezellige avond op het terras. 

Sivota 2008, Dag 10

Hoe stil we het de eerste week hadden, zo rumoerig is het nu met bovenburen. Kunnen zij ook niet zoveel aan doen. Het gebouw is heel gehorig en er liggen tegels op de vloeren. Alles horen we, praten, elke stoel die boven ons verschoven wordt, deuren die open en dicht gaan en ook nog het van buiten voorbijscheurend motorgeweld. We slapen te weinig, de afgelopen dagen. We doen een experiment: De hele nacht met ramen en deuren dicht en airco aan. Alle bijgeluiden compenseren met het geluid van de airco. We zijn wel door de klok van 4 geslapen, de temperatuur was oké, droge bek, het is niet mislukt, maar om nou te zeggen gelukt?

We gaan weer op stap. Naar Glyki en nemen picknick-boterhammen met omelet mee.

Tussen Perdika en Karteri ziet Henny een schildpad op de weg. Onze bovenburen, de Limburgers, hadden de schildpad ook opgemerkt, reden al die tijd voor ons, reageerden wat later, en keerden om. Zij bleef merkwaardig genoeg in de auto zitten. Maar misschien heeft ze al vaak schildpadden gezien.

Omdat het dier aan het oversteken was naar de rechterkant, helpen we hem naar die kant, in de hoop dat tie niet weer omdraait en weer de weg oploopt.

We rijden weer verder, voorbij Karteri, naar Morfi, de E-55 op richting afslag Glyki, waar ons een nieuwe verrassing wacht, een nest ooievaars op het dak van de kerk in Morfi en misschien nog een mooiere op het dak van de kerk in Kioseli.

We rijden langs akkers met mais en klaver naar Glyki.

In Glyki zijn de ‘Springs of the Acheron river’. We wandelen langs de rivier, steken hem uiteindelijk toch niet over, kopen een T-shirt voor Henny met de tekst River Acheron. 

We wandelen door het prachtige sprookjesachtige gebied. Een plek met een soort grote heermoes ziet er zeer toverachtig uit:

Tussen het gebladerte spot ik nog een zeldzame Bosbeekjuffer, zo prachtig diepblauw!

We eten onze boterhammen in de bedding en later een Griekse salade en een rezzisprite op het terras naast de rivier, met de rammelende brug.