Rozebottel en Duindoorn

De voorraad bramenjam is weer op peil, maar het wildplukken smaakt naar meer.

Men vraagt me soms of dat wel mag en eigenlijk is het antwoord dan: Nee!

Het is lastig om eenduidige informatie te vinden. Wettelijk beschermde planten moet je van afblijven, dat is duidelijk. Sommigen beweren dat plukken in openbaar gebied wel zou mogen. Anderen dreigen gelijk dat je een fikse boete kunt verwachten. In principe is het in Nederland verboden om paddestoelen, wilde planten, vruchten en bloemen te plukken zonder toestemming van de grondeigenaar. Openbaar gebied of niet, in Nederland is elk stukje grond wel van iemand. Ik denk dat bramen en rozebottels plukken wel oogluikend wordt toegestaan.

Ik wil ook duindoornbessen, die moet je knippen want als je ze wilt plukken knijp je ze gelijk fijn en hoewel een beetje snoei de plant waarschijnlijk ten goede komt, is dat toch beschadigen. Ik ga vandaag burgerlijk ongehoorzaam zijn en met dat doel vertrekken we naar Hoek van Holland.

Hoek van Holland is de geboorteplaats van Mijn Architect. Als kind speelde hij in het Roomse Duin en de Hoekse bosjes. Het Roomse Duin heet zo omdat het tussen de begraafplaats en de St. Egbertuskerk ligt. Het is hier een prachtig natuurgebied, vol struwelen (mooi woord) en de ransuil zou hier ook voorkomen. Het is vandaag erg rustig in de Hoek omdat het nogal bewolkt is.

Bij aankomst op het station pluk ik een rozebottel om te kijken hoe ze zijn. De olijke conducteur roept dat het eigendom van de NS is. Hij vertelt dat hij zelf een kweeperenboom heeft. Als we vertellen dat we de duinen ingaan om te gaan plukken zegt hij dat alles daar van Rijkswaterstaat is. Tja, we voelen ons bijna stropers.

We plukken rozebottels in de uitlopers van het Roomse Duin en wandelen aldoende richting Pier.

Het valt ons op terwijl we plukken dat mensen raar opkijken en ik heb een aantal kinderen horen vragen: ‘Wat zijn die rode dingen?’ Iemand zei ook nog dat hij ze kende van vroeger, van naar elkaar gooien en dat ze jeukten.

Er komen steeds meer mensen naar ons toe en vragen wat we ervan gaan maken. Oudere mensen zeggen gelijk: rozebotteljam zeker, veel werk hoor.

Wel leuk al die aandacht en praatjes, maar nu trekken we ons terug in de duinen en zijn hier helemaal alleen, heerlijk rustig met zo nu en dan een fladderend koolwitje of een bont zandoogje.

Ik speur ondertussen ook naar dauwbramen, maar meer dan een handjevol vind ik niet. De vlierbessen beginnen ook al langzaam te kleuren. Dat wordt de volgende activiteit.

Plots staan we voor schitterende duindoornstruiken, de bessen zitten zo strak op elkaar dat het wel maïskolven lijken.

Met bonkend hart knip ik met mijn snoeischaar wat takjes af. De meest vervaarlijke doorns knip ik weg en dan hup de tas in, ondertussen om me heen spiedend of er niemand aankomt.

Het staat hier zo vol, dat ik van elke struik maar een paar takjes afknip, valt verder niet op, maar de adrenaline giert door m'n lijf. Want wat ik doe mag natuurlijk niet! Mijn Architect maakt lachend foto's van me.

Als ik vind dat ik genoeg heb, gaan de duindoorntakjes verstopt onder in de tas, en de rozebottels bovenop.

We lopen de boulevard op en gaan op een terras zitten, eentje die er zo gewoon mogelijk uitziet. We hebben de pest aan die stijlvolle terrassen met lounge-seats, sfeervolle palmbomen en bijbehorende prijzen. Ook geen springkussens a.u.b.

Als we hier in de Hoek zijn willen we een strandtent met patat of zo.

We treffen het, we zitten op een terras waar de wijnglazen lekker vol worden geschonken, een broodje superlekker smaakt en het is allemaal goed te doen voor onze karige beurs. De lucht breekt eindelijk open daar zitten we dan in het zonnetje, wat wil je nog meer.

Als bonus krijgen we zeven mussen op bezoek, die kruimeltjes uit de hand komen eten. Wat is het lang geleden dat ik een echte mus zag!

Tot slot wandelen we nog langs de branding terug richting pier. Heerlijk, we zijn toch allebei kustkinderen.

Met een rijke oogst en een tevreden gemoed reizen we huiswaarts. Bij thuiskomst tegen negenen blijkt dat het al bijna donker is. Hoewel ik ook erg van de herfst hou, vind ik het toch altijd een beetje jammer dat de zomer zo snel voorbij gaat.

Hier vind je de verwerking van de duindoorn.