Vrachos (5)

Na het ontbijt trekken we de stevige schoenen aan en gaan op zoek naar het echte dorp Vrachos. We lopen een stijle weg omhoog, een wollig klein hondje loopt een stukje mee, tot Mijn Architect hem terugstuurt. Een paar huizen, een kerkje met begraafplaats en een taverne, die helaas gesloten is tot 17.00 uur.

Henny schrijft in zijn dagboek: Dat sjokken langs de randen van het asfalt heeft een louterende werking. Tegen wil en dank toch lichaam en geest tarten, het haasten met geduld afremmen. Iedere beslissing even stil te staan is een overwinning van de geest. 

We kijken of we een andere weg terug kunnen lopen, maar het is onzeker, we nemen toch maar dezelfde weg terug. We komen wel een trapje tussen de appartementen tegen, en zo korten we een deel van de route af door een kruip door sluip door, via trapjes en doorgangen langs andere, tegen de hellingen aangebouwde appartementen. Een beetje privé, dat wel. 
Totaal ongeveer zeven km gelopen, niet veel, maar voornamelijk stijgen en dalen in de hete zon.
Ik ga de komende dagen flink mijn kuiten voelen.

Onderweg veel planten gefotografeerd en pogingen om insecten vast te leggen.
Ik heb twee apps gedownload, een voor planten en een voor insecten. Werkt nog niet helemaal goed, omdat de wifi hier matig is. Maar ik word er al snel handiger mee, het is toch wel een hulp bij het benoemen van planten en insecten. En leuk om mee bezig te zijn zo leer je toch weer veel, ongemerkt.

Deze plant kom ik hier veel tegen, soms flink groot en ik dacht eerst misschien is het een muntsoort, maar hij ruikt niet zo.
Met de app moet je toch nog veel uitsluiten, zoals Phacelia, maar uiteindelijk toch gevonden met zoeken op bloem en bladvorm:
Monnikspeper of Kuisheidsstruik - Vitex agnus-castus 

En deze is een van de campanula-soorten, vermoed ik, de app kan hem niet vinden:

Wat ik wel herken is de wilde peen, maar zoveel en zo groot zag ik ze nog niet eerder, wat een schitterende bloem eigenlijk ... met het bekende enkele purperen bloempje in het midden en de voorouder van onze oranje wortels:

Dit is de Judasboom, Cercis siliquastrum en daar zat een wonderschone sprinkhaan op:

Eenmaal weer beneden bij het strand aangekomen, gaan we lunchen bij restaurant Velissarios. Het is ons zowaar gelukt iets plantaardigs samen te stellen, haha, hoewel je dan wel aparte combi's kunt krijgen.

Spaghetti Napolitane (= met een simpele tomatensaus), gefrituurde courgette, bietjes en brood. Lekker hoor, het gaat erin als koek na deze pittige wandeling. Daarna mag wel even een kleine siësta.

Dan naar de supermarket voor een wegenkaart en wat proviand. We gaan wat drinken bij de bar die bij onze appartementen hoort. De eigenaars Anastasia en Petros spreken goed Nederlands en hebben ook een restaurant in Naaldwijk. Waarschijnlijk hebben we daar wel eens gegeten met de zus van Henny.

We eten deze avond weer bij Mimosa. Onze favoriete ober noemen we Harry, hij lijkt in de verte wat op onze favoriete Groningse zanger Harry Niehof, later komen we er achter dat hij Takis heet.

De uitbater van het restaurant heet Odyseus, zijn vrouw Helena en hun zoon Ilias ... Griekse mythologie in een notedop. De ouzo, die je altijd erbij krijgt hebben we deze keer opgedronken, niet verstandig, want dat hakt er altijd in!