Vrachos (10)

Vandaag een trip naar de Rodia Wetlands. Daar keek ik thuis al naar uit. De eerste keer dat we die ontdekten waren we flabbergasted.

Het eerste stuk over de grote weg naar Preveza, daarna linksaf richting Louros, een foeilelijk bedrijvenstadje. De grote weg splitst zich en twee wegen met een brede ‘groene’ middenberm. De bebouwing heeft niet of nauwelijks karakteristieke kenmerken en lijkt verborgen te gaan achter slordige bedrijvigheid, opslag van goederen afgewisseld met terrassen die niet bepaald uitnodigen om even een bakkie te doen.

Na Louros is het uitzien naar de afslag naar Petra, links van ons de voet van een bergrug, rechts vlak land. Dat wordt helemaal duidelijk als we onderweg zijn naar Petra. Groene zomen, vaak van riet aan weerszijden van het smalle verstofte asfalt.

Strongili, een dorpje met twee terrasjes, voorheen was hier het bezoekersentrum, waar we een film over het gebied kregen en een boottochtje door de kreken. Helaas is het centrum gesloten, zelfs verlaten en staat er verwaarloosd bij. Wie zien een schildpad die wil oversteken, hoewel hier amper verkeer is, zetten wij hem maar even aan de overkant.

We besluiten op een van de terrasjes een drankje te nemen. Vriendelijk vraagt Henny of het oké is dat we ons bij hen voegen, allemaal mannen. Het verhoogde terras van amper 9 m2. Tegen de muur zit een drietal mannen, voor het terras nog eens drie of vier. Met een knik van één van hen bestijgen we het podium, waar nog een tafeltje staat met één stoel, een tweede wordt snel geregeld. We bestellen een retzina met sprite. Geen van hen spreekt een andere taal dan Grieks. De man in het midden met zonnebril is de woordvoerder en vraagt waar wij vandaan komen. Holland, ollandia, ... waarop allen geluid beginnen te maken. Nog een vraag, wat hij voor werk doet. Ik antwoord dat hij architect is. Weer een opspeling van geluid. We worden met grote nieuwsgierigheid bekeken. Als we ons iets te ongemakkelijk gaan voelen, vragen we om de rekening.
Een paar rondjes in het dorp om de weg naar Vigla terug te vinden, er blijkt inderdaad een onverharde weg te zijn, maar om die met een huurauto op te gaan, vinden we een tikkie te riskant. 

We parkeren de Panda bij een inham tegenover een boerenerf en besluiten een stukje te lopen.

Rechtsonder aan de weg zien we opeens allerlei koeien, het leek eerst of ze opgesloten zaten, maar ze liepen met ons op en aan het eind was een opening in het hek, ze staken vla voor ons over en liepen klauterend het struikgewas op de helling op, alsof het geiten waren. Bijzonder gezicht.

Prachtige route langs de rand van het gebied met de lagunes, veel sprinkhanen, hommels, vliegen, libellen, witte reigers en aalscholvers. Jammer dat de zon niet doorbrak. De foto's lijken zo somber, maar dat was het niet.

Eenmaal terug bij de auto na toch wel een wandelingetje van ik denk zo’n vier à vijf kilometer besluiten we de weg voort te zetten naar Koronisia, op de kaart een eilandje midden in de golf van Amvrakikos. Ziet er intrigerend uit. 
Binnendoor komen we via Kerasounda of Kakavatos op die strak rode weg uit naar het zuiden. Lang niet alle nederzettingen staan op de kaart. Vlak land, veel heel hoog riet. 
Onderweg passeren we een groot, leeg terras waarvan we beiden iets hebben ‘hier hebben we destijds gegeten’.
Even verder een brug naar een leeg strand met een verlaten, of nog niet geopend terrasje met ligbedden van pallets gemaakt. Onder een van die ligbedden lag een nestje puppy's.

Nu rijden we wel door over een kronkelige afsluitdijk langs sluisachtige poorten, waardoor vermoedelijk de paling wordt binnen- of doorgelaten. Koronisia ziet eruit alsof ze een volksverhuizing verwachten. Bij een restaurant drinken we een glas witte wijn met mezze, een klein hapje wat je altijd bij drank krijgt geserveerd. Heel relaxed allemaal.

Ook de terugweg wordt een binnendoortje omdat we toch een afslag hebben gemist. Niet erg, want die weg leidt ons langs allerlei dorpjes, waarvan er één, Kirkizates, bijzondere aandacht vraagt voor een vier verdiepingen hoog gestapeld torentje van ‘tiny houses’. Dat moet Henny even van dichtbij bekijken.

Zelfs op de grote wegen vergissen we ons ook nog wat de juiste afslagen betreft. Pas vlak voor Preveza slaan we af richting Vrachos. Bij Destijl drinken we wat om daarna gelijk te gaan eten bij Odyseus en Helena. Weer spaghetti voor Henny, ik de bijzondere combi speciaal voor mij gemaakt en een flesje wijn op aanraden van Takis. Voetbal kijken. Argentinië verliest dramatisch van Croatië met 3-0. We hebben met Messi te doen ... 

Nog een praatje bij de bar met Lars en Petros. Dan naar bed en onmiddellijk in slaap vallen.