Starman

In 2012 ontdekten wij Sven Ratzke … wij gingen toen naar zijn voorstelling in Zwolle, (Sjwolle).

We waren erg onder indruk en hadden het plan om hem te volgen en naar zijn volgende show te gaan.

Het kwam er niet van … we hebben van alles moois gemist, maar nu zijn we wel in de gelegenheid om te gaan, naar Theater aan de Schie in Schiedam.

Zijn show heet Starman en is geïnspireerd op David Bowie. Bizar is dat David Bowie tijdens deze tour is overleden. 

Voorafgaand aan de show is er een lezing verzorgd door Ellen van der Vecht, kunsthistorica en docente kunstgeschiedenis. Zij verzorgt rondleidingen in het Groninger Museum en is direct betrokken bij de tentoonstelling over David Bowie die nu te zien is in het Groninger Museum.

Tevens is er de onthulling van een nog nooit vertoonde, en door fotograaf Govert de Roos gemaakte, concertfoto van David Bowie. 

Sven Ratzke zingt Bowie-klassiekers, op zijn eigen wijze in een wervelende show. Hij is ook zo grappig, dat we regelmatig in een deuk liggen. Het is een geweldig leuke avond, die man is fenomenaal. Hij staat geen moment stil op zijn torenhoge hakken, hij zingt de sterren van de hemel en na afloop staat hij schijnbaar onvermoeid in de foyer en gaat vrolijk met ieder die het vraagt op de foto. Ongelofelijk leuke man!

Deze gedeeltes uit een interview van Schiedams.nl slaan de spijkers op de kop:

Sven Ratzke is een mannelijke diva, een enfant terrible, de hybride variant. Hij is adrem, energiek en gekleed in extravagante haute couture. Zijn stijl? Cabaret, vaudeville, burlesque. Hij is een artiest aparte, die moeiteloos gevoelige chansons zingt, afgewisseld met stevige popmuziek. Maar bovenal is hij zichzelf. ‘Een dictator,’ zegt hij zelf. ‘Ik beslis over alle tekst en muziek. En net als nu, maak ik uit wie David Bowie twee uur lang mag zijn.’

‘Ik ben geen uitgesproken fan van Bowie. Ik vind hem fascinerend, maar in STARMAN is hij twee uur lang van mij. Ik lardeer zijn nummers met mijn eigen saus, verzin verhalen, laat Elizabeth Taylor en Andy Warhol opdraven en aanvullende rollen spelen in mijn verhaal, zijn bestaan - zoals ik dat wil.’

Sven Ratzke hanteert de waarheid als een uiterst flexibel gegeven. Dat wordt duidelijk als hij bijvoorbeeld de eerste man op de maan ergens in december 1968 placeert. 

Sven Ratzke is de vleesgeworden Baron von Münchhausen, een tikkeltje leugenachtig, maar met fantastische verhalen, gesponnen als suiker, en die erin gaan als zoete koek. Bij hem geen protesten als de geschiedenis licht geweld wordt aangedaan. Bij hem zijn dromen, al is het maar voor twee uur, geen bedrog.