Dieren op m'n pad

Ondanks het stedelijk gebied waar ik woon zijn de fietsroutes naar mijn werkadressen via landelijke weggetjes.

Ik geniet hier enorm van en kijk altijd goed rond of ik iets zie om op de foto te zetten, of om een plekje te onthouden om bijvoorbeeld op de terugweg bloemen te plukken.

Zo fantaseer ik altijd dat de bebouwde kom ver weg is.

Helaas kom ik ook weer langs de tragische kalfjes, eenzaam opgesloten omdat wij mensen hun moedermelk willen.

Ik heb al diverse foto's van ze, nu fiets ik er zo snel mogelijk langs, toch vang ik altijd wel een blik op en voel hoe ik nagekeken word.

Gelukkig valt er ook veel leuks te zien. Zoals een jonge aalscholver, heel even lijkt het of er een pinguïn op een lantarenpaal zit.

Een rivierkreeft die op de weg is terechtgekomen. Ik verbaas me over mezelf, twee jaar geleden vond ik nog dat je ze beter op kon eten omdat ze een plaag zijn. Ik was van plan om zelf eens een maaltje te gaan vangen! 

Hoe een mens kan veranderen, ik zou het nu niet meer kunnen (of willen) om ze in kokend water te gooien en op te eten.

Ik buk en bekijk hem eens beter, hij heft dreigend z'n scharen maar is natuurlijk doodsbang. Als hij hier blijft zitten wordt hij waarschijnlijk platgereden. Ik probeer hem bij z'n achterlijf op te pakken, maar hij draait zich razendsnel om, z'n scharen verdedigend naar mij gericht. Ik leid hem af met m'n ene hand en met de andere pak ik hem snel op. Hij beweegt z'n scharen vervaarlijk maar kan ze niet naar achteren buigen. Ik laat hem in de sloot zakken.

Als ik op de fiets stap schiet ik in de lach … Zuid-Holland is vergeven van miljoenen van deze etterbakken en ik red er een.

Leven en laten leven.

Twee jonge meerkoetjes zijn wel erg ver van hun nest geraakt. Kwam het door de hoosbui? Ze ploeteren zwaar door de groene soep … het duurt een hele tijd, maar ze redden het, gelukkig weer veilig thuis!

Vanavond op het werk, een kikker kwam het terras op. Ik gaf hem een zetje om hem weg te laten gaan voordat de kat hem zou ontdekken. Hij gilde. Ik heb nog nooit een kikker horen gillen. Ik wist niet dat kikkers gilden … Hopelijk heeft hij de sloot bereikt.

Een paar dagen geleden besloot ik i.p.v. het gebruikelijke fietspad, de Winterdijk op te fietsen, een smalle kade tussen Waddinxveen en Gouda. Ik ben geen held in fietsen op zo'n smal paadje met aan weerszijden water, dus stap ik af en ga verder lopen. Zo eind van de middag kom ik niemand tegen. Het is sprookjesachtig mooi. Alleen met wat futen en zoemende insecten. Niks zo louterend na een volle werkdag als een wandeling in rust en stilte (min of meer zo met de A12 vlakbij).