Retraite, dag 3

‘Somber’ en ‘Pieker’ kwamen langs … gedachtenspinsels over elke nieuwe rekening die binnenkwam, geldzorgen, toekomstdromen.

Ik heb twee werkgevers, bij de een vast contract (moet je blij mee zijn in deze tijd) maar het is voor zes uurtjes per week. Is een baan van zes uur een baan? Kun je je werk goed doen in zes uur? 

Natuurlijk doe ik mijn werk goed … maar ik red het niet binnen die zes uur. 

Maar het is wel erg leuk werk … dus dan heb je het er voor over om soms het dubbele aan uren kwijt te zijn. Ik zie collega's te weinig en zij zien mij niet dus heb ik soms het gevoel er niet bij te horen …

Geniet er nu nog maar van … de verzorgingshuizen gaan dicht … ook de mijne, dus over een jaartje is het misschien over en uit.

Mijn andere baan, ook heel leuk werk, alleen heb ik daar een nul-uren contract, dus niet ziek worden en niet te vaak vrij nemen, want dan wordt er niets verdiend.

Gelukkig heb ik regelmatige uren, zo'n tien in de week (en ook regelmatig extra invaluren) dus toch wel wat vastigheid, alhoewel … de wmo komt eraan … een deel van mijn werk kan straks ook door vrijwilligers gedaan worden volgens de gemeente (denk ik niet, hoor).

Tijdens deze retraite komen de inzichten, de vragen … ben ik niet een beetje een gekke henkie of  een lulletje rozewater … Door een gebeurtenis het werk aangaande ben ik erg geraakt, het is vast een misverstand ... maar nu zwelg ik vooral in zelfmedelijden, boosheid.

Inzicht … je kunt je nog zoveel geven voor een werkgever - ik heb van nature een loyale inslag - maar diep in je hart weet je natuurlijk wel … het is geven-geven-geven- en niks krijgen en dat geldt natuurlijk niet alleen voor de zorg … zo zal het wel in alle bedrijfstakken zijn. 

De volgende gedachte kwam bij mij op … als het voor een werkgever toch niet uitmaakt of speciaal ik wel of niet voor hem werk … maakt het voor mij nog uit dat ik voor hem werk? Of kan ik ook overal anders werken? Maakt het uit of je begeleidingsplannen schrijft of dozen inpakt? Tuurlijk wel … mensen blij maken, dàt maakt uit.

Ik maak mooie dingen mee … ik geef veel om de mensen waarvoor ik werk, teveel misschien wel, maar … voor mij tien anderen, denk ik zo. Ik ben niet onmisbaar, ik ben niet exclusief, ik ben makkelijk te vervangen. Iedereen wil toch speciaal en nodig zijn? Zo voel ik me op dit moment in ieder geval niet.

Wat is leuk werk? Of is dat luxedenken? Ik zie hoe Mijn Architect Zonder Werk daar mee omgaat, die elke kans grijp om voor een uitzendbureau dozen in, danwel uit te pakken, wat is het dat dan je dag maakt? De Mensen!

Hij verdient een uurloon, een bedrag waar je je flink achter de oren gaat krabben, schandalig eigenlijk, toch omdat het veel, heel veel uren zijn, wordt het toch weer een aardig bedrag, en ja, zeer welkom.

Maar wat komt hij met leuke verhalen thuis, wat ontmoet hij bijzondere mensen, uit de hele wereld.

Trots op hem!

Zou ik dan, met al dat gesappel om de maand rond te komen, niet iets simpelers gaan doen … wat me niet zoveel gedoe en eigen tijd kost? ‘Knop op stom en blik op oneindig’. Is dat wat?

Kijk, er spelen twee dingen … 1. we zitten hopeloos om geld verlegen … we redden het niet zo … er moet meer inkomen komen, en 2. blijf ik ongeveer 16- 20 uur leuk werk doen of ga ik 40 of nog meer uur … ja wat?

Dit soort dingen roept deze retraite nu op … verwarrend hoor … wat ik nu wel graag zou willen … lekker kletskoek lezen op facebook … lezen over andermans muizenissen… dan hoef je niks met je eigen muizenissen … maar dat is vluchten … dat is dus nu niet de bedoeling!

Gelukkig zijn Man en ik gezond en supervitaal, ik wijd dat voor een deel ook aan onze manier van eten, en we hebben ook nog zoveel plannen.

Ik had tot nu het idee … ik blijf dit werk doen tot m'n pensioen … maar misschien is het tijd om een kronkelweggetje in te slaan i.p.v. het gebaande pad blijven volgen.

Mijn vader zou vandaag jarig zijn … als hij nog geleefd had was hij vandaag 95 jaar geworden … hij had ook zoveel plannen … hij werd maar 67 jaar.

Het hoort erbij, bij een vastenkuurtje, een dagje somberen … morgen is het weer heel anders, zal je zien!

Nu maar eens gewoon een tijd uit het raam kijken, naar de merel die bij de Boeddha zorgeloos zit te eten, te mijmeren en een bad in de dakgoot neemt, alsof hij tegen me zegt: Doe nou maar net als ik ... spetter pieter pater ... lekker in het water ...