Ik had grote plannen dit weekend om iets goeds te doen. Er is niks van terechtgekomen omdat ik veel gewerkt heb de afgelopen week, ik kwam er gewoon niet aan toe om iets te regelen, om te bellen. Bijna fulltime gewerkt deze week en dat gaat de komende weken zo door.
Vanmiddag nog wel even naar de plaatselijke zorgboerderij gefietst en gevraagd of ik nog wat kon betekenen. De begeleider die ik sprak kende No Impact Week niet.
Ik vertel wat de bedoeling is. Hij vond het een sympathiek plan, maar met alles aan me uitleggen zou hij juist meer tijd kwijt zijn, dan dat het iets opleverde. Dat is zo natuurlijk. We spraken af dat ik nog een andere keer contact zal opnemen.
De kleine dingen doe je toch wel, onderweg glimlachen naar mensen, groeten, iemand voor laten gaan bij de kassa.
Eergisteren nog: een scooter die in een hoop bladeren onderuit ging. Niemand ging even vragen of alles in orde was. Sommige jongelui fietsten zelfs joelend langs hem heen. De knul stond te trillen, maar vooral van de schrik. Zere knie, scooter kapot, maar lopen ging wel. Even een beetje aandacht geven doet toch goed.
Zoon was vandaag wel blij, z’n vader kwam helpen met klussen, z’n moeder heeft een tasje schone was meegegeven.
Maar die grote plannen … nee daar komt vandaag niks van.
Wat dan voor nu? Ik heb nog wat lege blikjes opgeraapt in mijn straat, tussen het winkelende publiek. Het is zoals Peter Smith zegt: eerst voel je je opgelaten, daarna voelt het goed. Gewoon glimlachen naar de mensen die je verbaasd aankijken.
En een boodschapje voor iemand meegenomen en ze was zo blij: Ik heb nog wat voor je … en pakt iets uit haar koelkast, jij bent toch zo gek op bessen? Een plasticbakje blauwe bessen werd me aangeboden … uit Uruguay!! Wat zeg je dan, tijdens de No Impact Week, met die verwachtingsvolle blik naar je?
O, … wat lekker, wat lief van je, dankjewel!
Blauwe bessen uit Uruguay … ik wist niet eens dat ze daar groeien. Hopelijk heeft de teler een eerlijke prijs gekregen en ze zijn toch wel per boot hier gekomen?
Die bessen … ze moeten na alle moeite toch op, ze verdwijnen in een zelfgebakken koek.
Man genoot ervan na deze toch wel karige week op het gebied van lekkers in huis. Dus dat is ook weer goed!
O, ja en ik steun ook wat goede doelen, zoals bijvoorbeeld
Vogelbescherming
Greenpeace
Groninger Landschap
Domies Toen,
en nog meer die ik even niet weet, ik moet eens uitzoeken welke allemaal automatisch worden afgeschreven en daar misschien eens kritisch naar kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten