Vegan Challenge

Deze zeefdruk van Marleen Felius met gedicht van Levi Weemoedt hangt al jaren bij mij aan de muur ...

Een boer heeft

naar zijn

koe 

best wel

gevoelens toe

Als kind woonde ik in Vlaardingen vlakbij een weg met veel boerderijen. Ik ging daar vaak en graag naartoe. Daar is mijn liefde voor de koeien (en varkens) geboren.

Als je als vleesverlater of flexitarier regelmatig vegetarisch gaat koken, heb je in het begin misschien net als ik de neiging om (te) veel kaas en eieren te gebruiken. Dus nog steeds veel dierlijke eiwitten omdat je denkt dat je anders iets tekort komt en daarmee dus de positieve effecten van gezonder eten weer teniet doet.

Een volgende stap is een veganistische eetwijze. Voor mij is dat een grote stap want ik ben dol op kaas, boter, yoghurt, room …

Kun je als vegetariër nog denken dat er geen dier voor jou eten dood hoeft, inmiddels weten we wel beter. Mannetjesdieren zijn in dit systeem overbodig, maar de wrede waanzin is dat er steeds weer kalfjes geboren moeten worden om de melkproductie op gang te houden. En hoe het deze kalfjes vergaat weten we inmiddels ook wel.

Ik heb me verdiept in de zuivelproductie. Als je er meer over te weten komt wil je daar eigenlijk ook niet meer aan meedoen. Elke keer maak ik nieuwe afwegingen en stel die weer bij. Het is een proces waar tijd voor genomen moet worden.

Dit jaar hou ik mijn vleesconsumptie bij. Volgende stap is zuivel minderen of zelfs helemaal mee stoppen. Want diep in mijn hart wil ik gewoon niet meewerken aan dierenleed. Makkelijk vind ik het niet … thuis is het goed te doen, maar onderweg valt het niet mee  … je moet goed vooruitdenken en altijd iets bij je hebben. Het sociale aspect van veganist zijn vind ik heel lastig.

Ik sta achter de betekenis van een veganistische levenstijl, maar heb zelf wat moeite met de term, ik vind het zo streng klinken, zo vreugdeloos, soms zelfs sektarisch. Ook beschuldigend … en dan werkt iets natuurlijk helemaal niet.

Ik kan me wel vinden met wat De Planteneter daarover zegt.

Een veganist wordt je niet 1,2,3.

Hoe ga ik voedingsmiddelen vervangen, wat bestaat er allemaal op dat gebied?

Ik ga niet opeens mijn leren schoenen wegdoen, of mijn zijden jurkje. Verzorgingsmiddelen behoeven ook nog onderzoek. Wat zit er in zeep, shampoo of make-up?

Belangrijk vind ik het om stapsgewijs te beginnen … niet alles in een keer willen. Eerst vlees schrappen, dan misschien vis, zuivel, honing, leer, wol, zijde? Hoe strikt ga ik worden ... of na november toch nog wel een eitje van een blije kip?

Verslaafd ben ik aan dikke Griekse yoghurt en kaas. Dat ‘verslaafd’ schijnt echt zo te zijn, er zitten verslavende stoffen in.

Toen ik in januari 21 dagen de Fris & Fruitig uitdaging deed, kon ik al gauw zonder. Eigenlijk miste ik eieren nog meer dan yoghurt. Ik nam me toen al voor om zuivel te minderen, dat is maar ten dele gelukt. Inmiddels eet ik weer dagelijks yoghurt en kaas. Dus dat wil ik nu stuctureler aanpakken. In vergelijking was stoppen met roken makkelijker!

Ik ben lid geworden van de Nederlandse Vereniging voor Veganisme, daar is veel info te vinden. Maar ook bij medebloggers en op facebook vind ik veel inspiratie.

Het helpt wel om beter naar dieren te kijken en me steeds weer te realiseren dat ze dezelfde gevoelens als wij hebben. Dat ze blijdschap, verdriet en pijn voelen. Hoe intelligent ze zijn.

Nu ik met meer intentie naar ze kijk, maak ik ook makkelijker contact en dat voelt zo goed. Het klinkt gek, maar als ik dicht bij deze dieren ben, zoals bij de Bofkonten, is het net of ik nieuwe vrienden maak. Als ik over zo'n zacht buikje wrijf… schiet de vraag door m'n hoofd: hoe kun je daar nou een mes insteken?

Morgen start er weer een Vegan Challenge, daar gaan mijn man (ja, hij wil) en ik aan meedoen.

Dat wordt weer lekker experimenteren. Ik wil niet zomaar gemakzuchtig alles vervangen door soja, maar leuke, smaakvolle, betaalbare en natuurlijk gezonde menu's samenstellen.

Ik stel mijn eetkamer tijdens deze maand een paar keer open, een stok achter de deur voor mezelf en mensen kunnen dan een keer met een plantaardig menu kennismaken. 
En natuurlijk plaats ik de recepten van alle probeersels hier op de blog!

‘Eet lekker mee’ 

Tijdens de Vegan Challenge zijn er een paar plaatsen vrij aan mijn eettafel om mee te eten.

Een vegan drie- of vier-gangenmenu voor 10 euro p.p. inclusief drankjes.

Opgeven via email. 

Ik heb veel afschuwelijke filmpjes gezien, ik kon bijna niet geloven wat ik zag, maar ik wilde het nu weten of het echt zo erg was. Het was nog veel erger dan ik had kunnen dromen!

Veganaise

Ik heb weleens zelf mayonaise gemaakt, maar vond het niet erg geslaagd.

Nu de Vegan Challenge bijna begint toch maar weer eens een poging wagen.

100 ml sojamelk

1 el appelciderazijn

1 tl mosterd

½ - 1 tl zout

1 tl agavestroop

200-250 ml zonnebloemolie (tegenwoordig gebruik ik koolzaadolie, wordt het wat geler)

Doe alle ingredienten (behalve de olie) in een mengkom, doe er in gedeeltjes scheutjes olie bij. Hoe meer olie hoe dikker. Het wonder als je het dik ziet worden! Ik kan toveren, dacht ik toen.

Het is superdikke, heerlijk romige veganaise geworden … zo simpel is het!

Toeval ...

Een middagje naar onze vorige woonplaats Vlaardingen. We gaan naar het, door de stichting Kronoz georganiseerd, Filosofisch Café, waar vanmiddag een lezing door Henk Weltevreden gegeven wordt. De rol van het toeval.

De lezing gaat over de rol van het toeval binnen het creatieve proces in de kunst, de wetenschap en in ons leven.

In het begin zegt hij dat er tussendoor vragen gesteld mogen worden. Dat lijkt prettig, maar is het niet (vind ik).

Mensen stellen vragen … en hij beantwoord ze beleefd. Maar ik kom voor zijn verhaal, niet voor een discussie met iemand uit het publiek die zo nodig … ja wat eigenlijk?

Waarom stelt men die vraag, vraag ik me dan weer af? Is het zo belangrijk om zijn lezing te onderbreken, staat het interessant?

Achter elke vraag zit een andere vraag, of een mening of een oordeel.

Of ben ikzelf niet helemaal zuiver … ben ik jaloers omdat ik nooit zomaar tijdens iemands betoog een vraag zou durven stellen, in een publiek gezeten?

Nee, er zijn meer mensen die willen dat hij eerst zijn verhaal afmaakt en ik ben een vrouw dankbaar die dat luid en duidelijk verkondigt.

Henk Weltevreden houdt een schitterend verhalend betoog over het toeval, met echt buitenaards materiaal, meteorieten, Lucy, reiservaringen, André Kuipers en nog veel meer … Het publiek hangt aan zijn lippen.

Na afloop kunnen we het stukje meteoriet vasthouden … het is niet zwaar, als je zou zeggen dat het een stuk uitgedroogde biet is, zou ik je ook geloven … maar het idee dat ik iets buitenaards in mijn hand houd, dat is toch wel fascinerend.

Er zijn boeken te koop … maar ik heb weinig geld bij me … we willen ook een wijntje drinken, er moet ook nog wat in de hoge hoed.

Henk zegt dat ik het ook wel mag overmaken … hij kan niet weten dat ook daar de bodem inmiddels in zicht komt … pfff.

Ik bekijk zwijgend de rest van zijn boeken. In gedachten bedenk ik welke ik eventueel zou willen kopen, als het kon, toch maar De stier van Algeciras, zijn literaire debuut.

Maar ik neem er een die maar 5 euro kost … Passages, een boekje met dertig reisverhalen van veertien schrijvers.

We raken in gesprek en hij zegt: Kom eens langs. Zou ik ooit op zijn uitnodiging in durven gaan? Hij woont in de provincie Groningen!

Na afloop gaan we natuurlijk even langs bij mijn Vlaardingse vriendin en vertellen van onze inspirerende middag. Henk Weltevreden? Die ken ik wel, zegt zij.

Ik heb nog ergens een boek van hem, even zoeken … hier neem maar mee … De stier van Algeciras.

Toeval bestaat.

Kweepeer

Drie jaar geleden kocht ik bovenstaande kweepeer van 600 gram bij een marokkaanse winkel. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest, maar hij stond wel leuk in de kamer en geurde heerlijk.

Uiteindelijk heb ik hem gekookt tot dikke rode gelei, een mini-jampotje vol. Dat bleek wel zo geweldig lekker dat ik er meer van wilde.

Jammergenoeg ken ik in mijn buurt niemand die zo'n boom heeft. Bij de marokkaan vond ik ze te duur om in grote hoeveelheid aan te schaffen. Ik vergat de kweepeer weer.

Tot vorig jaar … ik vond een workshop bij Frutti Confetti. Helaas was deze vol en moest ik weer een jaartje wachten.

Maar vandaag is het zover. In Haarlem gaan we met een groepje van 9 aan de gang. 

Veel informatie over de kweepeer, over de vrucht en de boom, over herkomst en de grote verscheidenheid met wat je ermee kunt doen.

Een mooie hand-out met de recepten hoort er ook bij.

We maken sap m.b.v. een ontsapper of stoomextractor. Schil met lelijke plekjes maakt niet uit. Alles gaat daar in, ook afval als schillen en klokhuizen en resten pulp uit de draaizeef. Geweldig ding! (wil ik hebben)

De verkregen sap dient weer als basis van allerlei recepten.

En veel maken we:

Gelei, carne de membrillo, compote, tarte tatin, turks fruit, bonbons, likeur. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is te maken met kweepeer, die wonderlijk, knoerharde, schijnbaar oneetbare, maar gezonde en veelzijdige vrucht. Waar je niets van hoeft weg te gooien, want vooral de pitten bevatten veel pectine.

In de pauze was de tarte tatin klaar, dus die werd met plezier geproefd:

De plek waar deze workshop gegeven werd is ook heel bijzonder, in het restaurant Vlam in de Pan, waar je heel eigentijds kunt eten.

Dat mochten we mee maken met de maaltijd na de workshop, heerlijk inspirerende vegetarische gerechten. Een restaurantje om te onthouden!

Nagerecht: gekonfijte kweepeerschijfjes

Van de kweepeerbonbons ging ik bijna uit m'n dak.

Cokkie van Frutti Confetti en Femke van Vlam in de Pan hebben ons een een superleuke middag en avond bezorgd. Tevreden ging ik naar huis met een tas vol potjes met heerlijkheden en nog wat extra kweeperen.

Ome Koos 85 jaar

Ome Koos is 85 jaar geworden. De laatste oom van Mijn Architect's moederskant. We vieren met zijn zus en haar echtgenoot elk jaar zijn verjaardag in een restaurantje. In verband met de niet zo rooskleurige financiën kokkerel ik deze keer een dineetje bij ons thuis. Wat eigenlijk net zo leuk is, misschien wel leuker en in ieder geval is het budget beter in de hand te houden.

Ik doe mijn best en bedenk een diner wat een ieder aanspreekt. Omdat het herfst is wordt het geheel in een herfstsfeertje. Voor Ome Koos maak ik een uitzondering en serveer ik een keertje vis.

Ik bak een pompoen-speltbrood wat iedereen altijd heerlijk vind en serveer dit als  eerste gang met olijventapenade.

Mijn broer had een conifeer in zijn tuin omgezaagd en op mijn verzoek heeft hij daar wat plankjes van gezaagd. Hij heeft ze zelfs al voor me gelakt.

Daar serveer ik dit brood op, ziet er erg leuk uit.

De tweede gang is gerookte forel op witte biet met appel-mierikswortelcreme.

De forel is prijsbewust van de l.idl en de witte biet - kende ik helemaal niet - is van de Natuurwinkel.

Ze zijn niet allemaal wit, sommige wat roze, maar niet zo rood als de gangbare. Ze smaken wel hetzelfde, maar minder geklieder. Met een lekkere uiendressing op een bordje rangschikken, wat waterkers erop en daar de vis op

Mierikswortel uit een potje mengen met kleine appelstukjes en slagroom. Echt een super voorgerechtje.

Het hoofdgerecht is vega gehakt in bladerdeeg, altijd een succesrecept. Zelfs de vleeseters vonden het erg lekker. Daarbij serveerde ik geroosterde pompoen, gekookte broccoli en gebakken champignons.

Het nagerecht was bavarois volgens dit recept, maar deze keer met duindoornsiroop i.p.v. vlierbloesensiroop. Wel met vlierbloesengelei boven op. Echt heerlijk!

Het was al met al een niet ingewikkeld menu, maar vooral: het was een erg gezellig etentje met ome Koos.