Chios (14)

De laatste dag. Wat doe je nog op zo'n dag? Zoveel mogelijk eruit halen.

We hebben met Nikos afgesproken op het terras van Frans Molenaar. De oude mannen hebben een discussie (vermoedelijke) over een werkelijk gigantische aardappel en natuurlijk politiek. We drinken koffie, nescafé voor mij, een Greek coffee voor Henny. ‘What are you sinking? Are you sinking?’ Ik moet vreselijk om hem lachen. Nikos' sonore geluid klinkt overal bovenuit. 

Hij vertelt over de verschillende soorten gasten die hij krijgt - waarom komen er ‘lefties’ in mijn appartement? Wij zijn ook lefties, zeg ik. No, you are not lefties, no, zegt Nikos, hij weet het zeker. M.a.w. het is heel gezellig, koffie en cake en grapjes van Nikos en de oude mannen.

Het inpakken is al begonnen, dat valt ook wel mee. We gaan via internet inchecken, wat op een gegeven wel weer lukt, in ieder geval voor de vlucht van Athene naar Amsterdam. Alleen het opgegeven van de bagage, dat lukte ons heen al niet en nu weer niet. 

We besluiten nog even te gaan lunchen in Limnos, spaghetti met gebakken reepjes zucchini, een halve kilo originele witte wijn. Heerlijk warm weer, voor ons koude Noordelingen een permanente warme deken. Uitzicht op zee, af en toe een windvlaag door dunne dennetakken, de witgekalkte stronkstammen, het geluid van de zee vermengd met (niet altijd) prettige launchmuziek. 

Tijd om op te stappen en te verhuizen naar de Kambos. Nikos komt nog even langs om afscheid te nemen, hij klopt op de deur. Geweldige vent.

Mike is aanwezig op de Kambos, hij wijst ons het appartement waar we vroeger zo vaak verbleven, het is onherkenbaar gerestyled. De kipjes doen nog wel hetzelfde, bedelen om een stukje brood.

Mike raadt ons aan alvast op het vliegveld in te checken. Dat werkt als een tierelier, relaxt. Blijkt wel dat ik ook al voor Chios-Athene ben ingecheckt en Henny nog niet. Blijft lastig, dat internet.

Het is nog licht als we naar Karfas rijden na eerst nog volgetankt te hebben.

Restaurant Karatzas, niet druk op een doordeweekse dag. Eindelijk de stuffed tomatoes, die Henny zo graag lust, zucchini balls, garlic sauce en witte wijn. 

Heerlijk weertje, de zon gaat onder, we halen nog wat herinneringen op. Een beetje weemoed, zo de laatste avond.

Het is donker als we naar de Kambos terugrijden. Mike is er nog, we nemen alvast afscheid. Even televisie kijken, de wekker zetten (4 uur), we slapen in met een gerust hart en worden om kwart voor vier wakker.

... vier uur op. We brengen alles in gereedheid. Teveel tijd ... en besluiten om ongeveer kwart over vijf te vertrekken. Het is nog razend stil. De afspraak met Hertz is om 5:30 uur (we krijgen nog 300,- borg terug). Alvast maar inchecken. Dat kost ons deze keer € 120,- (op de heenreis zijn we gematst). Geen keus, maar we hebben onvoldoende cash, de bagage wordt ingescheckt, maar even geparkeerd. Onaangenaam, we worden er beetje nerveus van. We krijgen wel de borg terug van de autohuur, maar dat is te laat volgens de autoriteiten. Henny besluit om nog even in de auto te stappen en bij My Market € 100,- bij te pinnen. We zijn ingecheckt. Even later is ook Hertz gearriveerd. We rekenen af, geen enkel probleem.

Weer met de Bombardier naar Athene. Via een sms was al bekend dat we gate B20 moesten hebben. Wachten, niet lang. De vluchtduur is te doen. In Amsterdam regent het, na de soepele afhandeling van de bagage drinken we nog een glas witte wijn bij café Rembrandt. De trein via Den Haag naar Gouda, regen. We zijn weer thuis.

Chios (13)

Na het ontbijt rijden we naar Vrondados, aan de oostkust. Als we bij het huis van Maria komen, gaat ze net weg ... zwemmen met haar nicht. Stratos had niet meer gebeld dat we langs zouden komen. Maar ze wil ons wel even binnenlaten ... wil ze het echt of is het beleefdheid? Ze belt haar nicht dat ze wat later komt. Wat is ze veranderd na de dood van haar dochter, maar aan de andere kant is het toch weer de Maria zoals we haar kennen. We drinken een glaasje limonade en zeggen dat we met Mike en Tina afgesproken hebben. Zo kan zij naar haar afspraak en wij ook. We nemen hartelijk afscheid ... wie weet voor hoelang?

We gaan een verdieping lager, naar Mike en Tina. We gaan met 'n viertjes lunchen in Lagada zoals we afgelopen maandag afesproken hebben. Het is zo leuk om herinneringen op te halen. Ze zien er goed uit, ondanks dat Mike een nare tijd achter de rug had, met kanker en zware operatie. Maar hij vertelt erover met zijn onderkoelde Britse humor, zodat het allemaal minder zwaar lijkt. Hij is inmiddels 80. Wat hebben we veel van hem geleerd, over insecten, orchideeën en de natuur op dit eiland.
Lagada is wel veranderd, veel nieuwe restaurants en de kade is helemaal gemoderniseerd.
Het is superleuk om hier met Mike en Tina te zijn. Tina heeft nog steeds de uitstraling van een jonge meid ... schijt aan alles, ik vind dat geweldig.
Zij nemen pork en meatballs, wij courgette, spinazie, friet, dolmades en salade, het enige niet-vegan is de tzatziki. Super lunch! We nemen hartelijk afscheid van Mike en Tina.

Na de lunch besluiten we via de noordelijke route terug te rijden. Niet de gemakkelijkste route, maar wel zo mooi en een deel ook voor ons onbekend.

Malades beach, 6 km op betonnen fietspad naar beneden. Kapelletje, man die zwaait, de enige bewoner hier. Daarna volgt een uitgestorven reeks dorpjes, wel terrassen, niemand. Weinig rijdende auto's, een vrachtwagen, die we kunnen ontwijken. In Dievcha loopt het spoor dood. We kunnen niet onder de gestutte boom door. Bang hondje, terug, een klein stukje achteruit, niet een sterk punt van Mijn Architect.

Het is fantastisch om hier door de bergen te rijden, met een heerlijk muziekje op van Orfeas Peridis.

Terug in Volissos naar bij Barouzo in Limnia. We kakken in maar treffen Nikos bij Hook. Toch even gezellig aanschuiven op het terrasje, nog twee bier, voor mij een chemisch gekleurde grapefruitlimonade en dan huiswaarts. Vegan spaghetti gegeten bij Mavro Provato. 

Chios (12)

Naar de Kambos. Afspraak met Stratos is eindelijk gelukt. Leuk gesprek met hem en heel veel herinneringen opgehaald. Hij en onze zoon waren nog van die ventjes met hun Nintendo’s.

Hij haalt de oude gastenboeken tevoorschijn, leuk om te zien. Augustus 1994, de tweede keer op Chios … met tekening van onze zoon.

Henny en Stratos hadden altijd een klik.

We spreken af dat we de laatste nacht, a.s. dinsdag, hier op de Kambos logeren, dan zijn we dichterbij het vliegveld. Vanuit Vollissos is het een flinke reis.

We krijgen een rondleiding, Stratos en zijn vrouw hebben de appartementen opgeknapt en opnieuw ingericht. We herkennen ‘ons’ appartement amper terug. We vragen of we Maria, zijn moeder nog kunnen bezoeken in Vrondados, morgen ... hij zal haar bellen om het door te geven.

We rijden door naar Oasis, ook daar afscheid nemen van Lien en Kostas. Lien heeft vegan voor ons gekookt, echt heel erg lekker! Zulke leuke mensen! Nog wat boodschappen bij het kleine supermarktje doen en terug naar het noorden rijden. We kleden ons om en aan naar Limnos, lekker even het water in. Bij El Sueno, een drankje, bier en ik een oranje goedje en chips erbij.

Chios (11)

Een beetje onrustige ochtend. De verhuizing naar het andere appartement. Stratos gebeld, we hebben morgenochtend op de Kambos afgesproken. Een autorit naar het noordwestelijk deel. Markella valt op het eerste gezicht tegen, één restaurant, veel blèrende kinderen, dat moet niet.

Terug naar Limnos, geweldige lunch bij El Sueno: patat, gebakken reepjes courgette (ongelofelijk lekker), greek salad, tzatziki, spaghetti met groente en tomatensaus. Retzisprite erbij, water. Kathy, vriendin van Nikos zit ook op het strand, ze groet ons.

Dan een mooie trip met een eerste stop in het nietige Nenitouria, een lemonade en een gesprek met goed Engels sprekende man. In 2012 woedde een grote brand op Chios, waarbij 70 procent bos, in ieder geval 40% mastiekbomen verloren is gegaan. De seizoenen worden korter, een week zomer, een week herfst, we zijn bezig de wereld te vernietigen. Wijs man, een goeroe. Hij is 'prepared', hij was bezig met een overkapping voor schaduw. 

Door naar de heetwaterbron in Agiasmata. Het witte gebouw is een badhuis, blijkt later. 

Terrasje met een wijntje en een hapje. De kust, het strand is ruw, mooie afgeronde keien. We rijden op de terugweg nog even langs het onder architectuur gebouwde, witgeschilderde gebouw, nog steeds ongebruikt. We rijden ook even door naar de bron. Er is wat bijgebouwd. We treffen er een jong gezin aan, met kind en twee honden. De vrouw had gisteren een ongeluk en brak haar been, wat een pech. De man legt ons nog een en ander uit. Het badhuis gaat over een maand open, maar we zijn welkom om nog even door te lopen naar de plek waar een luik zit, wat open kan. Daaronder heet, zwavelhoudend water. Een puinhoop is het er nog steeds, na zoveel jaar.

We nemen afscheid, de hond loopt vooruit, hij denkt dat hij wordt uitgelaten.

De weg terug is minder bochtig, maar evengoed panoramisch spectaculair. Voor het eerst het nieuwe appartement in. Nikos showt het (ons vorige) bovenappartement aan zijn nieuwe vriendin. Het is even wennen, maar we wisten het van te voren. Eigenlijk is dit het appartement wat ik oorspronkelijk heb geboekt, en er is niks mis mee. Dat we tien dagen in het ‘penthouse’ mochten, was een gelukje.

We eten een toastje, en laten een fles witte wijn door Frans Molenaar ontkurken ...

Chios (10)

Na de luie dag gisteren, wordt dit weer een actieve. Vroeg wakker, brood gehaald en geldopname. We rijden in de richting van de brandweerpost. Ik had daar een pad gezien. Maar valt tegen, voornamelijk dennebomen en geitekorrels.

Verder. Eerste stop wordt Agios Isidoros, het ‘wegrestaurant’. Een klein, rustig terras, op kruispunt van wegen. Aan de achterkant een prachtig uitzicht. We vragen om koffie. Zwijgzaam zet hij het neer, met glazen water en een schaaltje Gliko, mierzoet. De vrouw des huizes, de plaatselijke vamp, arriveert en begroet ons. Zij kent een paar worden Engels. Hij niet.  Zij vertelt dat ze in Pitious wonen. Heerlijk plekje met mooi begroeide pergola's en baby-poesjes.

We vervolgen onze weg naar Pitious, een middeleeuws dorpje in de bergen.

Daar maakt Henny een uitgebreide fotoserie van de molen met de vijg, die hij zo'n 20 jaar geleden heeft uitgetekend.

Prachtig slaperig dorpje met als attractie een toren, die nog nooit open was, ondanks een ingrijpende renovatie. We gaan de trappen op, maar de deur is op slot. Altijd zegt de serveerster. Ze heeft er geen vertrouwen meer in. De trap is voor veel geld gebouwd, het dak gerestaureerd en wat men binnen aantrof is mogelijk naar het museum in Chios verplaatst. Ze haalt haar schouders op. We drinken een lemonade met veel wespen.

Een eenzaam ezeltje, kort aangebonden in de brandende zon, moest ik even wat water geven.

Door naar de kust, Kardamyla en Marmaro. In de havenplaats Langada lunchen we met fava (erwtenpuree), patat, greek salad, zuchini balls, kleine broodjes, retzisprite, water, greek coffee.

Vriendelijke bediening, omdat wij ook vriendelijk zijn. Heerlijk windje hier. Ik regel nog drie papieren tafelkleden met de kaart van Chios erop. Leuk voor Eet Lekker Mee. We stappen op, de rekening € 30,—.

Spectaculair berglandschap tussen Marmaro en Pitious, we nemen dezelfde weg terug. 

Contact via sms met Nikos. Morgen rond twaalf uur verhuizen we naar het kleinere appartement. Een uur of vier weer thuis, het is goed warm buiten. Wijntje, why not. We eten wat home-made tosti's. Drie Oostenrijkers wachten op Nikos. Ze boekten een appartement voor één nacht. We spreken af bij Gia Ouzaki voor een kop koffie. Eerst nog met Nikos het huis in om hem de defecte 'keukenmachine' te tonen, hij legt uit hoe de koffiemachine werkt. Lukt deels. We spreken 's avonds af bij Hook, en ontmoeten een vriendin van hem, Kathy, uit Athene. Gezellig tot in de late uurtjes.

Chios (9)

Vanochtend bij zonsopgang om 5:50 weer een lichte beving van de aarde. We schrikken nu niet meer zo er. Vandaag een lui dagje.
We lunchen bij Gia Ouzaki op het pleintje met patat, tzatziki en witte wijn. 

In de middag rijden we naar naar Limnos, vlakbij, prachtig strandje, en lekker gezwommen, Op het strand daar Retzina met sprite en chips.

Thuis kook ik een simpele, maar heerlijke pasta.

Chios (8)

De langste dag. We ontbijten met een vegan kaassandwich en sap van de sinaasappels van Sophia. Even kijken of de pruimen in de tuin van ons appartement al eetbaar zijn. Ze zien er mooi uit, maar zijn nog wat hard.

Vandaag voert de tocht over Lithi naar Komi en Emporio. Veel wind, koffie en baklava in Tochelo Café in Lithi. Weer verder rijdend ontdek ik ineens de plek van 'het stroompje', waar we met Britse Mike en Zoon libellen hebben geobserveerd. In die tijd was Mike ook op zoek naar de 'spiderhunting wasp'. Al die nimfen, die perfect lege, fragiele hulzen. Wat een herontdekking, van de plek, die nu volledig droog staat. We hebben deze plek een paar keer bezocht in verschillende vakanties, en later niet meer teruggevonden. Terwijl we door de bocht reden herken ik het in een flits! Wij noemden het het stroompje, omdat er in de zomer vaak een dun straaltje water naar beneden stroomde. In de winter is het waarschijnlijk een kleine waterval.

Gauw de stevige schoenen aan en naar boven klauteren.

Zoveel herinneringen komen terug.

Volgende stop is Vessa, ook zo'n prachtig middeleeuws dorp. Fijn terras. Mooie vrouw, blijkt al moeder en oma, over uit Amerika om familie te bezoeken. Twee bezoekers blijken Turken, horkerig gedrag. Nog een bezoeker, een Grieks sprekende Duitser. Mijn Architect begint een gesprek, hij heeft een tweede huis in Langada.

Lunch, tomato salad, heerlijk brood met ... ik ga voor gaas, tzatziki! Lekker met Retzisprite.

 

Door naar Komi, ik had er nooit zoveel mee, nu helemaal verschrikkelijk, met wervende mannen en vrouwen om je een terras op te loodsen. Gauw weg. 

De tempel van Athena sluit bijna, een gedistingeerde vrouw legt ons uit dat een rondgang gauw anderhalf uur duurt. We hebben nog een kwartier. We maken een foto van de maquette en vertrekken.

Naar Katarraktis, ook zo'n memory-plek. Terwijl we langsrijden zie ik dat Dimitri, de man van Anna ons direct heeft herkend, het is wel 8 jaar geleden. Uitbundig welkom van Anna, en hun zonen Georgos en Lefteris. We drinken een glas wijn, nog steeds geserveerd in de Griekse blikken kannetjes, we lachen om Anna, zij was net even wezen zwemmen. Net als vroeger, als een waanzinnige koken en dan even een duik. Het restaurant loopt nog steeds goed!

Boodschappen doen in My Market, waaronder de razend goedkope vegan cheese en direct door naar Volissos, de boodschappen thuisbrengen. Dan nog even zwemmen in Managros, een oude vrouw met klein hondje en wij, verder niemand. Nikos is niet thuis. 

Opeens komt een golf en verlies ik mijn slipper in zee, niet meer terug te vinden. Jammer, deze slippers hebben alle Chios vakanties meegemaakt.

Naar ‘huis’, douchen, en eten op het terras van de schooldirecteur Frans Molenaar bij de oude mannen. Hij maakt een heerlijk bordje vegan spaghetti voor ons.