Bij het leeghalen van de boekenkast tijdens het grote opruimen hier in huis, vond ik deze (lege) pakjes sigaretten. Die zijn zo’n 16 jaar oud. Prijs 5 gulden. In 1996 stopte ik met roken. Deze pakjes heb ik altijd bewaard, omdat er een serie Mondriaan op staat, maar ook als een herinnering aan een gewoonte die zeker een kwart eeuw duurde (ik was er vroeg bij).
Een beetje als Vroegindewey, in ‘De laatste roker’ van W.F. Hermans, die een gladgestreken pakje Gauloise in een lijstje had gezet.
Superlights ging ik destijds roken, dat was beter.
Voor de fabrikant dan, want je ging er steeds meer van roken.
Mijn Architect was een jaar eerder gestopt, met gemak. Mij lukte het steeds maar niet. Ik heb acupunctuurnaaldjes in m’n oren gehad, kruidensigaretjes geprobeerd, homeopatische pilletjes geslikt, hulpboeken gelezen. Het mocht niet baten.
Tot ik besloot: nu is het afgelopen, over een half jaar rook ik niet meer. Dan zou het 8 januari zijn. Niet op 1 januari, zoals de meesten doen, maar juist een week later.
Telkens als ik iets in de toekomst bedacht, dacht ik gelijk ‘en dan ben ik met roken gestopt’. Affirmaties, honderden keren. Of dat nou de reden was dat het lukte, of dat ik inmiddels voldoende teer en nicotine tot me had genomen weet ik niet, maar toen het eenmaal zover was ging het eigenlijk heel makkelijk. Toch vertrouwde ik het nog niet helemaal en plakte nog twee maanden lang nicotinepleisters op mijn lijf, voor de zekerheid.
Omdat ik het ook een beetje jammer vond als ik nooit meer zou mogen roken, want het was wel erg lekker, zei ik toen tegen mezelf dat ik op m’n tachtigste gewoon weer ga roken.
Waarschijnlijk doe ik dat niet, want ik vind het dus inmiddels vies, goor en kijk eens naar iemand die rookt, wat ziet het er eigenlijk belachelijk uit, dat gelurk aan zo’n peuk, met zo’n getuit mondje.
Het mooiste was dat ik me zo bevrijd voelde, wel pas na verloop van tijd hoor.
In deze tijd, dat je als roker een soort paria bent, triest in de regen, onder een afdakje je sigaretje staat te roken … nu zou ik alleen daarom al willen stoppen.
Een jaar nadat ik stopte, overleed mijn jeugdvriendin aan longkanker, net 40 jaar en moeder van twee kleine kinderen. Inmiddels wordt de lijst van mensen in onze omgeving die (te jong) sterven aan longkanker steeds langer, inclusief mijn broer en een vriend van Mijn Architect, pasgeleden.
Vreselijke ziekte, dat kanker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten