Sivota 2008, Dag 12, 13 en 14

Dag 12, woensdag 18 juni 

Vandaag een rustdag, langzame start met een een cappuccino en een tosti op een terras in Plataria. Onze aandacht wordt getrokken door een blauwe regen, bijna een boom, zo oud en groot, in een kronkel, ondersteund door stalen palen, waarna deze een volledig terras overwoekerd, een deel van zichzelf verstikt, als een kale oude man, met stukken haar aan de zijkanten.

Geen foto’s vandaag, batterijen niet opgeladen. We huren ligstoelen voor 2,— , niet echt verstandig in deze zon, het lijkt goed te gaan, maar de wind misleid ons. Henny gaat langs het lange strand heen en weer hardlopen en bekoopt dat met een goed verbrande huid.

We drinken wat op het terras, in de schaduw en hoeven niet te betalen voor de ligstoelen. Ik lees verder in ‘De botanica van het verlangen’ van Michael Pollan, erg interessant.

Plataria bevalt ons. Een terras verderop, terug over de brug eten we. We ergeren ons aan een Oostenrijks stel. Zij reageert verontwaardigd dat er uien in haar Greek Salad zitten, ze wil geen uien en wij willen geen Oostenrijkers op het terras.

Siësta ... in de haven nog een korte ontmoeting met Pat en Brian, we nemen vrijdag afscheid. Vanavond speelt Griekenland tegen Spanje. We eten codfish, de eerste keer vis nota bene ... en duiken verbrand onder de lakens.

Dag 13, donderdag 19 juni

 

Geroplatanos

Half negen opgestaan, ik maak een picknickpakketje klaar om mee te nemen. De weg leidt naar het noorden, Igoumenitsa, door de stad. Doel: een ‘archeological site’ bij Ragio. Vlak voor Mavroudi slaan we af naar Kastri, maar daar lijkt de weg toch een ‘witte weg’ te worden, en af en toe heel erg steil. Kastri en nog een dorp. De mannen in het dorp kijken ons vragend na, als we voor de tweede keer op de weg terug zijn. Dat belooft wat. Terug naar de hoofdweg, richting Parapotames, voorbij Ag. Georgos en afslag Dramasi. Overleg. 

‘Ziet dat daar in de verte er niet uit als een vervallen, historische nederzetting?’ We besluiten er naar toe te rijden, afslag Geroplatanos. 

Het is niet de site van Ragio, maar deze site gaat volgend jaar pas open, we mogen wel rondkijken. Men is aan het werk, vriendelijk en waarschuwt voor slangen. De opgravingen bestrijken uiteenlopende tijdvakken. Voor zover we hebben begrepen van voor ‘Christmas’ tot zelfs in vele eeuwen daarna. Het is heet, we zijn de enige bezoekers. Als we terugkeren is ook het kantoor open bij de ingang, we gaan naar binnen en krijgen uitleg in gebrekkig Engels en wat materiaal.

We besluiten onze weg te vervolgen in de richting die we gekomen zijn, maar niet voor lang, die hele weg staat niet eens op de kaart.

Ik spot onderweg een ooievaar in het veld die tamelijk lang stoïcijns blijft grazen ondanks een naderede tractor. 

Terug naar de hoofdweg en op de weg terug de afslag Filiates. Leuk stadje, tijd voor een versnapering en wat voor een. Gezellig terras. Een oude dame staat langzaam en wankelend op. Ik bied haar snel mijn arm en ze steekt er stevig haar arm in. Samen trapje naar de straat af en ze laat los en loopt weg, zonder blikken of blozen. Na Filiates via Asproklisi naar Sagiada, geweldig, vlak bij de Albanese grens, nog nooit waren we zo dicht in de buurt.

Lunch op het terras bij het water. Even met de blote voeten erin, brengt verkoeling.

Via Asproklisi en nota bene Ragio, waar we besluiten de site niet te bezoeken, eentje op een dag is wel genoeg, passeren we lopend een kudde schapen die vertwijfelt een schaduwplekje zoekt, en aanschouwen we een dam, watercentrale ... komen we uiteindelijk vrij onverwacht in Igoumenitsa uit en rijden zomaar rechtstreeks door naar ons appartement.

We eindigen op het terras bij Violeta en Andreas:  ‘Holland, Holland, this is paradise’, waar later Pat en Brian nog aanschuiven.

 

Dag 14, vrijdag, 20 juni

De laatste dag is begonnen. Henny leest de krant van vorige week zaterdag, kopje koffie. We eten de laatste eieren, brood en boter, restje kaas op als verlaat ontbijt. Ik begin met pakken. We besluiten in Plataria te lunchen op het terras waar we eerder zaten. Aardige gozer, komt nog met voorafje.

Nog even de gigantische Blauwe regen op de foto zetten en dan is het tijd voor de terugkeer naar het regenachtige Nederland.

 

Sivota 2008, Dag 11

Nikopolis, een tussendoel, is, als zo vaak, in feite niet veel meer dan een verzameling puin uit het verleden, een archeological site. Een prachtig, ontoegankelijk, dichtgegroeid, met verder instorten bedreigd theater. Een project dat nog in de kinderschoenen staat. Het monument van Augustus daarentegen, ooit opgericht door Octavianus, naar aanleiding van zijn overwinning bij Actium op Cleopatra en Marcus Antonius (lezen wij op de informatieborden), is al wat meer ingericht op het verwerken van bezoekers.

We blijven er niet te lang hangen, het is warm.

 

En wat dit was? Een vogel .... of een engel?

Na Nikopolis buigt de E-55 om naar het noorden, als ik de kaart mag geloven. Doel van de reis is eigenlijk Koronisia op het uiterste puntje van de Lagarou lagune, maar al eerder valt het besluit de wetlands eerder in te gaan, bij Petra.

Onderweg worden ons drie dingen beloofd, een Roman Villa, een kasteel en het Rodia Wetland Center. De eerste twee zijn onvindbaar, de laatste is open. We gaan het Wetland center in. Alsof, en dat bleek later ook zo te zijn, ze op ons hebben zitten wachten. Dimitris en een stagiaire. Met de neus in de boter. In het Engels wordt in een presentatiezaaltje aan de hand van borden uitgelegd wat er zoal bijzonder is in het gebied, let wel, we zijn de enige twee bezoekers.

Dimitri neemt ons mee op excursie per boot. We zijn sprakeloos. Zo stil hier, zo mooi.

Alleen de vogels hoor je. Er zijn hier heel veel soorten vogels, zoals bijvoorbeeld de bijzondere kroeskoppelikanen, die hier hun broedkolonie hebben.

We varen door de lagunes, krijgen uitgebreid uitleg over vogelsoorten en de palingkwekerij.

Dimitri laat een vangst zien, wiemelende palingen die met een hoop geglibber weer proberen te ontsnappen:

Hier vliegen een paar van die befaamde kroeskop-pelikanen:

Het was een fantastisch tochtje, en dat voor ons alleen!

Een tussenstop op de weg terug in Paramythia, een slaperig stadje, tegen een tamelijk stijle helling opgebouwd. We parkeren de auto en doen een rondje te voet en belanden uiteindelijk op een terras voor een rezzisprite met een verrassingshapje,  

Thuisgekomen naar Andreas, we nestelen ons op het terras voor een hapje en drankje en kijken naar Nederland-Roemenië 2-0.

Sivota 2008, Dag 10

Hoe stil we het de eerste week hadden, zo rumoerig is het nu met bovenburen. Kunnen zij ook niet zoveel aan doen. Het gebouw is heel gehorig en er liggen tegels op de vloeren. Alles horen we, praten, elke stoel die boven ons verschoven wordt, deuren die open en dicht gaan en ook nog het van buiten voorbijscheurend motorgeweld. We slapen te weinig, de afgelopen dagen. We doen een experiment: De hele nacht met ramen en deuren dicht en airco aan. Alle bijgeluiden compenseren met het geluid van de airco. We zijn wel door de klok van 4 geslapen, de temperatuur was oké, droge bek, het is niet mislukt, maar om nou te zeggen gelukt?

We gaan weer op stap. Naar Glyki en nemen picknick-boterhammen met omelet mee.

Tussen Perdika en Karteri ziet Henny een schildpad op de weg. Onze bovenburen, de Limburgers, hadden de schildpad ook opgemerkt, reden al die tijd voor ons, reageerden wat later, en keerden om. Zij bleef merkwaardig genoeg in de auto zitten. Maar misschien heeft ze al vaak schildpadden gezien.

Omdat het dier aan het oversteken was naar de rechterkant, helpen we hem naar die kant, in de hoop dat tie niet weer omdraait en weer de weg oploopt.

We rijden weer verder, voorbij Karteri, naar Morfi, de E-55 op richting afslag Glyki, waar ons een nieuwe verrassing wacht, een nest ooievaars op het dak van de kerk in Morfi en misschien nog een mooiere op het dak van de kerk in Kioseli.

We rijden langs akkers met mais en klaver naar Glyki.

In Glyki zijn de ‘Springs of the Acheron river’. We wandelen langs de rivier, steken hem uiteindelijk toch niet over, kopen een T-shirt voor Henny met de tekst River Acheron. 

We wandelen door het prachtige sprookjesachtige gebied. Een plek met een soort grote heermoes ziet er zeer toverachtig uit:

Tussen het gebladerte spot ik nog een zeldzame Bosbeekjuffer, zo prachtig diepblauw!

We eten onze boterhammen in de bedding en later een Griekse salade en een rezzisprite op het terras naast de rivier, met de rammelende brug.

Sivota 2008, Dag 9

Vroeg op. We drinken koffie, ik maak een lunchpakketje voor onderweg, omelet en kaas op brood. Zondag, Dodonidag. Dodoni, bekend van de authentieke Griekse yoghurt en feta. Maar we gaan niet naar de nieuwe stad, we gaan naar de oude stad, het oude heiligdom Dodona. De afstand valt mee, anderhalf uur rijden via de nog gedeeltelijk afgemaakte A2 en stukken van de oude weg. De plek is als zoveel archeological sites een puzzel. We maken foto’s van de informatieborden om wijzer te worden. Maar dan zijn uitgebreide lappen tekst. 

Hoe interessant ook, ik laat het los en geniet gewoon van het zijn op deze mooie plek. Later kan ik wel over de geschiedenis lezen.

 

Een mooie distel:

Dit is de Zuidelijke Koninginnepage, aan de hap uit zijn vleugel te zien, waarschijnlijk aan de dood ontsnapt.

Een soort campanula:

We raken in gesprek met een Griekse familie uit Melbourne, een bijna Griekse stad. De kinderen verzamelen ‘bugs’. Zij zijn een eerste generatie in Australië geboren Grieken, voor het eerst op bezoek in hun moederland.

Aangekomen in het dorp Merlingi, eindigt net een bruiloft, de Papas rijdt weg, de fotografen laden hun spullen in. De kerk is leeg, ik stap naar binnen, mevrouw Elène steekt het plein over, en wenkt ons. Museum? We laten ons overhalen. Het folkmuseum is weer een van die merkwaardige verrassingen.

Een volgepropte ruimte met van alles en nog wat. Elène is er trots op en blij dat er bezoekers zijn. Nee, we hoeven niets te betalen, we krijgen een glaasje zelfgestookte Tsipouro, waarmee we bijna een gat in onze slokdarm branden. Mijn Architect schrijft iets in het gastenboek.

De weg terug en een middagdut, moe en tevreden. Daarna nog zo’n twee uur op het strand van Michael Bakolas doorgebracht tot de zon achter de heuvels verdween. Op zijn terras gegeten, eenvoudig en lekker. We vragen naar het hoe en wat van de twee terrassen, beetje ingewikkeld, broers die elkaar niet zo goed liggen.

Naar het appartement, omgekleed, een voor een ouzo naar Andreas.