Zoon had de leeftijd (17) bereikt dat er kleur in zijn haar moest.
Bij deze ‘tijdgeesten’ ben ik een moeder van het soort: doe maar, dan hebben we dat ook weer gehad. Verbieden heeft weinig zin, dat maakt het alleen maar aantrekkelijker.
Blauw moest het worden.
Naar de kapper, het haar eerst ontkleuren, dat mislukte … dus nog eens.
Na een hele middag bij de kapper kwam Zoon thuis met donkerblauw haar en korsten op z’n hoofdhuid van de chemische zooi.
Nog wekenlang gaf het blauw af op kussenslopen en handdoeken, maar het stond wel leuk.
In een volgende fase gaf hij aan dreadlocks te willen, dat zou een vermogen kosten, 300 euro of zo, maar dat kwam dus niet in Frage.
Dan wil ik een hanekam zei hij uitdagend. Hij viel bijna van z’n stoel toen ik zei: dat is goed. Huh?
Ach, ik bedacht dat de lol er gauw vanaf zou zijn, Zoon heeft hetzelfde gladde, steile haar als ik, veel werk elke ochtend om die kam rechtop te krijgen.
Hij naar de kapper en kwam terug met een hanekam in prachtige kleuren … maar die niet in het midden stond, dus stuurde ik hem terug.
Het was wel even slikken, niet zo zeer om die hanekam, die vond ik wel leuk, maar de kaalgeschoten zijkanten, dat ziet er gelijk zo dreigend uit.
Nou heeft Zoon een lief bekkie, dus viel dat dreigende wel mee en gelukkig verdwenen die kale stukken vrij snel en verschenen nieuwe stoppeltjes haar.
Vele potten gel en spuitbussen versteviging verder, hing de hanekam er steeds vaker wat zielig bij, soms links, soms rechts en soms, hilarisch … met een scheiding in het midden.
Uiteindelijk werd het weer een lekker kort koppie.
