Onze 40ste trouwdag. Vaak geven mensen dan een feest, maar daar heb ik helemaal geen zin in. We besluiten met zoon en schoondochter uit eten te gaan, in hun woonplaats Rotterdam.Dat betekent dat ik een nacht van huis moet. Dat ben ik helemaal ontwend. Ook kan ik eigenlijk maar moeilijk mijn kipjes alleen laten. Maar goed 1 nachtje moet kunnen, en een buurman wil wel even naar ze omkijken.
We laten de auto daar staan en gaan met z’n viertjes met de metro naar het restaurant. We voelen ons een beetje als boertjes van buten, na zo lang niet meer in de grote stad geweest te zijn.
Je kiest per ronde steeds twee gerechtjes. Zo vaak als je wilt. Er is keus uit heel veel kleine, mooie hapjes.
Je betaalt een vast bedrag p.p. namelijk 37,50 en daar zijn de drankjes ook inbegrepen.
De meeste gerechten zijn veganistisch en een paar vegetarisch. Bestellen gaat heel modern via je mobiele telefoon.
Bij deze ronde had ik bijvoorbeeld knolselderij carpaccio met rucola, pompoenpitten en truffeldressing en zeewier bitterballen met sojaveganaise. Allemaal heel smaakvol.
En zo bestel je net zolang tot je genoeg hebt. Het mooie hiervan is dat er niks wordt weggegooid. Het is een van de weinige restaurants die op maandag open is. We drinken nog wat in een biercafé met brouwerij en daarna zetten de kids ons op de tram, richting hotel.
We kijken uit over de Wilhelminapier en de badkamer lijkt een lift.
De volgende ochtend gaat de reis per metro naar het huis van zoon en schoondochter. Natuurlijk word ik gerold. Gelukkig niks kwijt. Een man achter me op de roltrap had mijn rugzakje opengeritst en mijn portefeuille gepakt. Boven aangekomen zei Henny: Je tas staat open! Ik keek gelijk in het gezicht van die man en hij gooide snel mijn portefeuille op de grond, zogenaamd alsof die uit mijn tas viel. Maar hij had natuurlijk al gezien, dat daar geen geld inzat, alleen maar pasjes. Toen ik het opraapte vroeg hij nog vriendelijk of alles in orde was, de smiecht. Ze waren met z’n tweeën, hoogstwaarschijnlijk Oostblokkers. Henny hield er al een soort rekening mee, dit was ons op dezelfde manier al eens in Parijs overkomen.
Zo naïef dat ik met zo’n rugzakje rondloop!
Wat was ik opgelucht dat ik al m’n pasjes nog had. Je moet er toch niet aan denken, dat je alles moet blokkeren en opnieuw aanvragen.
En natuurlijk namen we daarna de verkeerde metro.
Uiteindelijk in de auto en door naar Vlaardingen. Ik word nogal nerveus van al die drukte op de snelweg, hoe snel je zoiets ontwend bent.
Mijn vriendin heeft een nieuw huis en dat moet natuurlijk even bewonderd worden. Het is zulk prachtig weer dat we in haar tuin kunnen lunchen.
Na een heel gezellig samenzijn gaan we weer op weg, de lange reis terug naar huis.
Het was allemaal hartstikke leuk, maar ik ben zo blij om weer thuis te zijn!
