Werkweek

Laatst ontsnapte me een geeuw. Zozo, zei iemand tegen me, moe?

… ja, ik ben wel moe gaf ik toe.

Jij werkt toch maar zo nu en dan wat uurtjes?

Hier en daar wat uurtjes, inderdaad, twee baantjes en invalkracht voor vakantievierende collega’s.

Ik heb de afgelopen week eens op een rijtje gezet.

Mijn km-tellertje op de fiets staat op 301.

Zaterdag

Deze middag invallen bij Koersbal, wat altijd wel leuk is, hoewel het weekend wel doorgehakt wordt. Geen vrijwilliger beschikbaar, dus Henny moet mee. Ik kan die koersbalmat niet tillen.

Druk, alle bewoners door het hele huis ophalen, veel geduld hebben, want je kan natuurlijk niet zeggen: schiet ’s op. Nog even naar het toilet, waar zijn m’n schoenen, waar is m’n tas. Vestje mee. Sleutels zoeken. Ik zeg: ik kom zo bij u terug, ga alvast uw buurvrouw waarschuwen, ik ren trap op, trap af. Ook de volgende bewoner is haar sleutel kwijt. Schrijft u even een briefje voor mijn zoon, voor als hij komt (hij zal niet komen), dat weet hij waar ik ben ... wat zocht ik nou ook alweer? Sommigen willen niet.

Uiteindelijk tien bewoners bij elkaar. Dankbaar dat Henny er is, hij voorziet de bewoners van koffie en maakt met iedereen een gezellig praatje. De dametjes zijn dol op hem.

Dan begint het spel, wat is nu de bedoeling? Dat u de bal zo dicht mogelijk bij het witte balletje rolt. Zuster, ik snap er niks van, tien deelnemers, tien keer vertellen wat de bedoeling is ... heb ik nu gewonnen? Henny is eerlijk, schrijft de behaalde punten op, sjoemelt niet, meet precies de afstanden van de ballen. De mensen kijken gespannen naar wat hij doet en reageren enthousiast op alles wat hij zegt. Geven elkaar complimenten bij elke behaalde punt. Gejuich gaat op als de ballen de mat af worden geketst. Mij kan je regelmatig opdweilen, tegen de slappe lach aan.

Het is bloedheet in de zaal, maar de ramen moeten dicht: Zuster, het tocht hier!

Na afloop de mensen in vrolijke stemming weer terug naar hun kamertjes brengen. Wat hadden we een plezier met z’n allen, maar Henny en ik zijn kapot.

Drie uurtjes gewerkt.

Maandag

Ochtend vrij, huishouden en tussendoor ook even een klant voor een ontspanningsmassage (kleine bijverdienste voor in de GUP, Groningse Uitjes Pot).

Om half vier op de fiets voor de Kookclub, eerst nog even de boodschappen doen.

In de Kookclub ga ik met 7 ouderen een lekkere maaltijd koken en gezamelijk opeten. De mensen genieten enorm van de o, zo vertrouwde werkjes als aardappelen schillen. Het is even aanpoten maar gelukkig heb ik een kei van een vrijwilligster erbij. Tegen negenen ’s avonds weer thuis.

Dinsdag

Werkzaam op vier plekken vandaag.

Om kwart over negen op de fiets en het begint gelijk te regenen. Drie cliënten voor woonbegeleiding. De eerste vlakbij, de volgende in een nabij dorpje en de laatste weer in een ander dorpje. Maar twee keer natgeregend vandaag.

In het laatste dorp tot slot ook weer een Kookclub, overgenomen van collega.

Andere doelgroep, PG, een hele uitdaging. De mensen van de gesloten afdeling halen en naar de ruimte brengen waar we gaan koken is al een hele onderneming. Alles uit de kast halen om een goed sfeertje te krijgen.

De mensen zijn boos, verward en verdrietig of onzeker. Maar ozo gevoelig voor humor. Halverwege zijn ze vrolijk, ondeugend en kletsen er op los. Sommigen proberen de appels en aardappels te schillen, anderen weigeren pertinent om iets te doen, ’t is niet m’n hobby geeft een man aan, maar ondertussen legt hij de boontjes in mooie rechte rijtjes op zijn snijplank. De mensen genieten van het eten, alsof ze de hele dag nog niks gehad hebben, vooral de appelmoes is favoriet.

Het is me weer gelukt om ze een fijne maaltijd te bieden, met veel aandacht en plezier. Als ik aan het eind een gedicht voorlees van Toon Hermans, vallen ze helemaal stil en knikken aandachtig. Heel even uit hun verdrietige omstandigheden gehaald. Dankbaar werk.

Tegen negen weer thuis, toch zo’n twaalf uur onderweg geweest vandaag.

Woensdag

Vandaag heel de dag op een plek, op het activiteitencentrum, van 8.30 tot 17.00 uur.

Hier wordt serieus gecreëerd. Mozaïken, weven, handwerken. Schaven, zagen, boren, schuren, lijmen, verven. Tussendoor willen cliënten ook hun verhaal kwijt.

‘Ieder huisje heeft z’n kruisje’ is hier erg toepasselijk.

Het valt me zwaar zo’n lange dag, ik mis bepaalde praktische vaardigheden, zal het me ooit lukken, een zaagje verwisselen in de zaagmachine?

Donderdag

Ook deze hele dag op het activiteitencentrum. Het is een beetje dubbel, ik voel me bezwaard omdat ik zelf niet zo creatief aangelegd ben, maar ik ga graag met deze mensen om. De cliënten zijn handiger dan ik, toch vragen ze aan mij hoe iets moet.

Aan het eind van de dag in de tuin van het centrum nog wat ‘onkruid’ weggehaald, mee naar huis genomen, volgens mij is het kaasjeskruid. Een mooi gratis boeket op tafel.

Vrijdag

In het zorgcentrum bewegen op muziek, ‘zitdansen’ genaamd. Ook even aanpoten, want te weinig vrijwilligers.

De mensen komen vaak wat tobberig en zuchtend binnen, maar gaan altijd vrolijk en iets meer rechtop terug. Ik zie het regelmatig, bewegen en muziek maakt gewoon vrolijk, of je nou wil of niet. Eenieder wil ook even z'n verhaal kwijt, dus toch weer wat later huiswaarts dan gepland.

Km-tellertje staat op 374. Vanmiddag vrij. Veel te mooi weer om te gaan huishouden, hoewel hard nodig. Hoedje op en lekker met giebelse meiden op het terras zitten pimpelen.

Inderdaad, ik werk maar een paar uurtjes hier en daar. Maar daar zit niet de tijd van voorbereiden, bedenken, boodschappen doen bij.

Ook geen reistijd, deze week toch nog 73 kilometer gefiets. 

Nog twee zulke volle weken en dan wordt het weer wat minder. Ik klaag niet hoor, ik heb hartstikke leuk werk, ik heb het geld hard nodig, maar ik ben ook de jongste niet meer, mag ik dan een keertje geeuwen, tussendoor?

Toevoeging: Na deze werkweek met de Rode Hoeden Giebelse meiden op een Gouds terras, hilariteit en meligheid ten top!

Heel blij ben ik met deze kleine selectie van reacties:

van Ans: 

Ik maak een diepe buiging,hoor.

Je doet mooi en dankbaar werk.
Mensen zoals jij,zijn goud waard.
Echt waar.
En dat je dan een keertje moet geeuwen, mag dat best, want al is je werk nog zo leuk, tuurlijk is het ook erg vermoeiend.

Van Natuurkieker: 

Ja herkenbaar Angelika.

Mooi verwoord hoe een week werken

in zorgsector er uit ziet.

Prachtig werk, onderschat werk

van onschatbare waarde voor de 

mensen waar je het voor doet.

Petje af voor je werkzaamheden

en compliment voor deze illustratieve blog!

Natuurkieker Coby